Το συλλογικό εργατικό δίκαιο μετά τις ανατροπές

Το εργατικό δίκαιο στα χρόνια του Μνημονίου. Με τον τίτλο αυτόν θα μπορούσε να αποδοθεί η προσπάθεια του καθηγητή του Εργατικού Δικαίου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Ι. Δ. Κουκιάδη να επαναδιατυπώσει το συλλογικό εργατικό δίκαιο μετά τις ανατροπές που επήλθαν την τετραετία 2010-2013.

Πρόκειται για την τρίτη έκδοση του «Εργατικού Δικαίου, Συλλογικές Εργασιακές Σχέσεις» (εκδόσεις Σάκκουλα), έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά τις τελευταίες νομοθετικές παρεμβάσεις, δίδοντας ταυτόχρονα ιδιαίτερη σημασία σε επί μέρους ερμηνευτικά προβλήματα, όπως και σε δικαστικές αποφάσεις με νομολογική βαρύτητα.

«Οι μεγάλες ανατροπές που επήλθαν τα τελευταία χρόνια δεν αφορούν τις επί μέρους ρυθμίσεις που μειώνουν τις παροχές αλλά έχουν σχέση με τη σταδιακή απονεύρωση των συλλογικών δικαιωμάτων που οδηγούν στην απονομιμοποίηση των κοινωνικών σταθεροποιητικών μηχανισμών» σημειώνει ο συγγραφέας. Περιγράφοντας τα όσα έγιναν και όσα πρόκειται να γίνουν στον τομέα αυτόν τονίζει πως «πλέον περιθωριοποιούνται δικαιώματα όπως οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η απεργία, δηλαδή όλα αυτά με τα οποία οι αστικές δημοκρατίες προήγαγαν την ανταγωνιστικότητα συνεκτιμώντας την ανάγκη της κοινωνικής συνοχής».

Τα περιεχόμενα της έκδοσης περιγράφονται ως εξής στα Προλεγόμενα του βιβλίου: η έκδοση στο πρώτο μέρος της καλύπτει τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις εργαζομένων και εργοδοτών (σύσταση, λειτουργία, διάλυση), την προστασία της συνδικαλιστικής δράσης και των συνδικαλιστικών στελεχών. Το δεύτερο μέρος είναι αφιερωμένο στο κεντρικό πρόβλημα της συλλογικής αυτονομίας και στη διαρκή σύγκρουσή της με τις νομοθετικές παρεμβάσεις, στα μέσα υλοποίησής της με τις ΣΣΕ, τις συλλογικές ενοχικές συμφωνίες και τους κανονισμούς εργασίας. Η όλη θεματική ολοκληρώνεται με αναφορά στις συλλογικές διαφορές ή διαφορές συμφερόντων, με τις ιδιαιτερότητες που περιέχει η δικαστική επίλυσή τους, στους τρόπους ειρηνικής επίλυσης με συλλογικά μέσα (συμφιλίωση, μεσολάβηση, διαιτησία) και κλείνει με τις ρυθμίσεις για τη δυναμική επίλυσή τους, όπου κορυφαία θέση έχει το δικαίωμα απεργίας.