Δείχνει πράγματι αντιδημοκρατικό να σκεφτόμαστε πως είναι σωστό κάποιοι να μην μπορούν να ασκήσουν εξουσία πάνω από κάποια χρόνια. Γιατί, αν ο λαός τούς θέλει, ποιος είναι εκείνος που θα εδικαιούτο να έχει διαφορετική γνώμη;
Υπάρχουν βέβαια σε κάποια πολιτεύματα όρια θητειών. Και από αρχαίες ρυθμίσεις τα παραδείγματα υπάρχουν (δύο φορές άρχοντας και όχι παραπάνω, απαγόρευση διαδοχικών επανεκλογών). Πρόνοιες που προδίδουν κάποιον φόβο. Από προηγούμενες εμπειρίες στηριγμένο. Μήπως, δηλαδή, και οι αγαθότερες αρχικές προθέσεις εκφυλιστούν από τον άνθρωπο, τον οποιονδήποτε, σε κάτι άλλο.
Ο λόγος που προκαλεί αυτή την προληπτική δυσπιστία προς τους ενοικιαστές της εξουσίας ώστε να μην εξελιχθούν σε ιδιοκτήτες είναι ο κλοιός του ανοικτού χρόνου. Διάρκεια που μπορεί να κάνει κάποιους να πιστέψουν πως η εξουσία τους δεν πρέπει να λήξει προτού ολοκληρωθεί η ιερή αποστολή τους. Και συνεπώς, και ο οποιοσδήποτε νόμιμος έλεγχος δεν είναι πια τόσο απαραίτητος αφού μια τέτοια «αποστολή» μπορεί να τη ματαιώσει.
Αν η περίπτωση Ερντογάν, ανάμεσα σε άλλες, δείχνει χαρακτηριστικά επίκαιρη, εξίσου υποδεικτική δεν είναι και η ανάγκη το χρονικά απεριόριστο της εμπιστοσύνης μας σε οποιονδήποτε να το ξανασκεφθούμε;
Ποια είναι η πρόταση: Θητεία στις εξουσίες. Εκεί τουλάχιστον που ο πειρασμός παραμονεύει. Μήπως και οι θύτες γίνουν λιγότεροι και τα θύματα όχι τόσο πολλά.
aidmetax@gmail.com
