Έφτασε η μεγάλη στιγμή. Αν ήταν ντοκιμαντέρ, θα γράφαμε τις «τελευταίες μέρες της Πομπηίας». Αν ήταν τραγούδι, θα ακούγαμε τον «τελευταίο χορό». Αν ήταν βιβλίο, θα «καπνίζαμε» το «τελευταίο τσιγάρο». Είναι όμως οι τελευταίες μέρες μιας κυβέρνησης με παντελή έλλειψη ουσιαστικής νομιμοποίησης. Κάθε τέλος σηματοδοτεί και μια νέα αρχή. Θα γίνουν πάλι εκλογές ή θα λυθούν οι όποιες κομματικές διαφορές για το καλό της Ελλάδας; Η Ελλάδα είναι γένους θηλυκού και ως γνωστό για τα μάτια μιας γυναίκας, γίνονται πόλεμοι. Πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα έχει στην παρέα της κι άλλο ένα θηλυκό: Τη Δημοκρατία. Πιο ώριμη αυτή τη φορά, πιο έμπειρη από ποτέ.
Το ακριβές σκηνικό που θα διαμορφωθεί από την ερχόμενη εκλογική διαδικασία δεν το γνωρίζει κανείς. Μπορούμε όμως να φανταστούμε μια σκηνή, ζωγραφίζοντάς τη, μέσα από τα σήματα των κομμάτων: Η «Χρυσή Αυγή» ανατέλλει και ο «ήλιος» ξεπροβάλλει. Το κρύο κόβεται «σύριζα». Ο τεχνίτης και ο αγρότης δουλεύουν καλύτερα με «το σφυρί και το δρεπάνι» στο χέρι. Ο «Λαός» ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο, όπου όλοι οι Έλληνες θα είναι «ανεξάρτητοι». Η παραπάνω εικόνα «συνεργασίας» αποτελεί σαφώς σκηνή από ταινία επιστημονικής φαντασίας με ή χωρίς γυαλιά 3D. Πάνε οι μέρες που ο κόσμος, η λαοθάλασσα των δύο μεγάλων κομμάτων δεν χωρούσε στο φακό των τηλεοπτικών συνεργείων. Τη θέση τους κατέλαβαν οι «Αγανακτισμένοι».
Σε όλους μας έχει χαραχθεί η εικόνα των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων που ήταν συγκεντρωμένοι έξω από τη Βουλή την ώρα της ψήφισης του αναγκαίου κακού, του μνημονίου. Το ότι η πλατεία Συντάγματος από έδρα του κινήματος έγινε χώρος, όπου πωλούνταν λουκάνικα 5 ευρώ το ένα και οι οικογένειες αγόραζαν στα παιδιά τους μπαλόνια με ήλιον είναι άλλο θέμα. Τα κίνητρα του κινήματος ήταν αγαθά, πατριωτικά. Για αυτό και απέτυχε. Όποια κυβέρνηση και αν αναδειχθεί, γνωρίζει τι την περιμένει, όπως γνωρίζει ότι θα είναι προσωρινή. Άλλωστε, ουδέν μονιμότερο του προσωρινού. Κανείς επίσης δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν ο κ. Παπαδήμος θα καθίσει στον πάγκο για το δεύτερο ημίχρονο ή αν θα πάρει μεταγραφή. Ιούνιος γαρ εγγύς…
Μην ξεχνάμε ότι πάντοτε το καλοκαίρι δίνει «άφεση αμαρτιών» σε πολιτικά ατοπήματα, επομένως η εφαρμογή των νέων μέτρων θα γίνει «σεμνά και ταπεινά», όπως είχε αναφέρει ο τέως Πρωθυπουργός (Αλήθεια, τι απέγινε; Μέχρι και ο Τέως –σκέτο – έκανε προεκλογική δήλωση…). Είναι σίγουρα από τις πιο σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις η τωρινή, αλλά τι διακυβεύεται άραγε; Το αν θα βγούμε από το ρυθμιστικό πλαίσιο του μνημονίου; Αλήθεια, υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος που το πιστεύει αυτό; Όχι, βέβαια. Αυτό που διακυβεύεται είναι η αξιοπρέπεια του Έλληνα, όχι όμως του κάθε Έλληνα, αλλά εκείνου που δεν λάδωσε για μια θέση στο δημόσιο, εκείνου που άφησε το παιδί του να πάει στον Έβρο να φυλάξει σκοπιά και δεν φίλησε κατουρημένες ποδιές για να θητεύσει στο ΓΕΣ, εκείνου που δεν έπαιρνε επίδομα χαλασμένου ασανσέρ, γιατί ανέβαινε από τις σκάλες, εκείνου του ενώ δούλευε σαράντα χρόνια, πληρώνεται ένα έναντι αυτών, εκείνου που ίδρωσε στο πανεπιστήμιο χωρίς να είναι γραμμένος σε παράταξη.
Η αξιοπρέπεια αυτού του Έλληνα θίγεται. Αυτός ο Έλληνας, λοιπόν, δεν μπορεί να διώξει το μνημόνιο, αλλά έχει δικαίωμα να εκδικηθεί. Αυτός και κανείς άλλος. Σε αυτή, βέβαια, την περίπτωση η ισότητα της ψήφου φαίνεται άδικη, αλλά δεν είναι. Διότι η ψήφος δεν κοιτάζει χρώμα, φύλο ή θρησκεία. Προσαρμόζεται ανάλογα με τα πιστεύω του καθενός και όχι ανάλογα με την οικονομική του ή κοινωνική του δύναμη. Μην προσπαθείτε να χρωματικοποιήσετε πού ανήκω, γιατί δεν ανήκω πουθενά και σε κανένα. Όπως και ο κάθε Έλληνας. Μας έφτασαν σε ένα σημείο, που μόνο μια εξέταση dna θα μας γλίτωνε, για να μη μας ταυτίσουν τον καθένα ξεχωριστά με τον Νίκο Καζαντζάκη. Γιατί όλοι, από εδώ και πέρα με πολιτική παρρησία, ανεξαρτήτως του τι θα ψηφίσει ο καθένας, μπροστά στην κάλπη, εκούσια ή μη, θα σκεφτούμε: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι ελεύθερος.»
Δικηγόρος Αθηνών
