Υστερα από δύο δεκαετίες τηλεργασίας και πλέον, το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν ένα αυστηρά δομημένο ημερήσιο πρόγραμμα. Και τότε απέκτησα ένα νέο, απαιτητικό αφεντικό που με έπεισε για το αντίθετο. Το όνομα αυτού του αφεντικού είναι κ. Τόμας Τραφλ και είναι ο σκύλος της οικογένειάς μας. Από πολλές απόψεις, ο Τόμας με έκανε πιο χαρούμενη, πιο αποδοτική και πιο υγιή εργαζόμενη.
Το θέμα με τα σκυλιά είναι ότι πρέπει να βγαίνουν έξω πολύ. Υπάρχει η καθημερινή βόλτα της μίας ώρας, αλλά και οι μικρότερες των δέκα λεπτών. Αυτό σημαίνει ότι σπάνια προγραμματίζω πλέον σε μια μέρα συνεχόμενα meetings που με αφήνουν εξουθενωμένη και πιασμένη από τις πολλές ώρες στην οθόνη.
Είχα δοκιμάσει κάθε είδους ηλεκτρονική υπενθύμιση για να σηκώνομαι από το γραφείο και να κάνω διατάσεις, αλλά πάντα αγνοούσα τις ειδοποιήσεις. Ομως δεν μπορείς να αγνοήσεις τον Τόμας όταν έχει ανάγκη να βγει έξω. Αυτό με αναγκάζει να σηκώνομαι από τη θέση μου κάθε λίγες ώρες, κάτι που έχει ωφελήσει απίστευτα τη μέση μου και την παραγωγικότητά μου, αφού είναι πολύ πιο εύκολο να σκέφτεσαι καθαρά και να δουλεύεις περισσότερο όταν κάνεις τακτικά διαλείμματα.
Το κοινωνικό όφελος
Επειτα, είναι και το κοινωνικό όφελος. Στα διαλείμματά μου μπορώ να προγραμματίζω κλήσεις μόνο με ανθρώπους που με ξέρουν αρκετά ώστε να δείξουν κατανόηση όταν, την ώρα που συζητούμε, κάποιες φορές ακουστεί ένα «Τόμας, άσ’ το κάτω!».
Αυτό σημαίνει ότι μιλάω συχνότερα με πιο στενούς μου φίλους και συναδέλφους, το οποίο με αναζωογονεί και με γεμίζει. Αυτό είναι χρήσιμο μια και η τηλεργασία μπορεί να σε κάνει να νιώθεις απομονωμένος.
Επιπλέον, υπάρχει η μεταδοτική ευτυχία του ίδιου του Τόμας, καθώς τριγυρίζει μυρίζοντας και κουνώντας την ουρά του στα πεζοδρόμια και στην παραλία, υπενθυμίζοντάς μου ότι υπάρχουν πολλά πράγματα στον κόσμο τα οποία προσφέρουν απόλαυση χωρίς να χρειάζονται πληκτρολόγιο.
Επίσης, πλέον κατανέμω διαφορετικά τη δουλειά μου μέσα στη μέρα. Το πρωί προορίζεται για δουλειές που απαιτούν συγκέντρωση, συνεντεύξεις ή βιντεοκλήσεις. Μετά το μεσημεριανό φαγητό, σε εκείνο το νωθρό διάστημα που άλλοτε αφιέρωνα σε τυχαίες δουλειές που δεν απαιτούσαν πολλή προσοχή, τώρα συνήθως βγάζω τον Τόμας για βόλτα στο κοντινό δασάκι και επιστρέφουμε από τον παραλιακό δρόμο. Με το μυαλό μου πιο καθαρό πλέον, μπορώ να επιστρέψω στο γραφείο μου για έναν πραγματικά αποδοτικό δεύτερο γύρο.
Ακόμη και το τέλος της ημέρας το αντιμετωπίζω διαφορετικά. Κατ’ αρχάς, μπορεί κανείς να ρυθμίσει το ρολόι του με βάση τη σκυλίσια ανησυχία για το φαγητό: Αν στις 17.01 εγώ και ο σύζυγός μου είμαστε ακόμη καθισμένοι στα γραφεία μας, ο ήχος από το πηγαινέλα του Τόμας γύρω από το μπολ του με αναγκάζει να σηκωθώ. Αφού τον ταΐσω, συχνά ξαπλώνω στον καναπέ με τον υπολογιστή μου για λίγη ακόμα δουλειά, κουβεντιάζοντας με τον γιο μου που παίζει στον δικό του.
Εκείνες τις στιγμές ο Τόμας μου υπενθυμίζει – με τον όχι και τόσο διακριτικό τρόπο του – ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα από ένα παραστατικό που δεν στάλθηκε ή από ένα email που δεν απαντήθηκε. Σκαρφαλώνει στην αγκαλιά μου και ακουμπά τη μουσούδα του στο πληκτρολόγιο μέχρι να σταματήσω να γράφω και να αρχίσω να τον χαϊδεύω.
Ετσι, έχω εγκαταλείψει πλέον τη συνήθεια να δουλεύω μέχρι την τελευταία στιγμή της ημέρας, όταν πια ξαφνικά νιώθω τόσο πεινασμένη και εκνευρισμένη που δεν μπορώ να δουλέψω ούτε λεπτό παραπάνω. Τώρα δουλεύω πιο πολύ με τους ρυθμούς του Τόμας.
Ξεκινάω να ετοιμάζω το βραδινό νωρίτερα, ώστε να μη χάσω την καλή μου διάθεση (και συχνά έχω δυνάμεις για λίγη δουλειά μετά το φαγητό). Ή προτείνω στον άνδρα μου να αρχίσει εκείνος το μαγείρεμα και αναλαμβάνω να πάω τον Τόμας βόλτα όσο εκείνος μαγειρεύει.
Ιδανική ισορροπία
Σε αντίθεση με μια παραδοσιακή εργάσιμη ημέρα με ωράριο 09.00-17.00 (ή ακόμα μια τεχνητά επιβεβλημένη ρουτίνα, που πολλοί εργαζόμενοι εξ αποστάσεως βρίσκουν βολική), το να προσαρμόζω τη δουλειά μου στις ανάγκες του Τόμας μού εξασφαλίζει μια ιδανική ισορροπία. Δίνει στην ημέρα μου μια δομή, χωρίς την ενοχλητική αίσθηση μιας επιβεβλημένης απαίτησης. Απολαμβάνω τα οφέλη της συγκέντρωσης και της ευεξίας που προσφέρει ένα πιο προβλέψιμο πρόγραμμα, χωρίς το ενοχλητικό συναίσθημα που νιώθω όταν ένας άνθρωπος μου λέει πότε ή πόση ώρα πρέπει να μείνω καθισμένη στο γραφείο.
Τα θετικά αυτού του σκυλο-συναδέλφου, που δεν κρίνει, είναι ιδιαίτερα καλοδεχούμενα τις μέρες που η δουλειά δεν πάει τόσο καλά. Αν έχω μια κουραστική κλήση με κάποιον πελάτη ή συνάδελφο, ο Τόμας είναι το άμεσο αντίδοτο. Σηκώνομαι από το γραφείο και τον βρίσκω είτε στην αγαπημένη του καρέκλα είτε στην άκρη του κρεβατιού μας.
Είναι πάντα χαρούμενος που με βλέπει και πάντα θέλει ένα χάδι ή μια αγκαλιά. Η άνευ όρων τρυφερότητά του μου θυμίζει ότι η επαγγελματική μου απόδοση δεν είναι η συνολική μου αξία ως ανθρώπου.
Ο Τόμας έχει βελτιώσει επίσης την εικόνα μου και τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους-συναδέλφους μου. Τώρα που πρέπει να διατηρώ τον χώρο του γραφείου μου απολύτως καθαρό από βρώμικα πιάτα ή χρησιμοποιημένες χαρτοπετσέτες (που ο Τόμας θα προσπαθούσε να αρπάξει και να φάει), το φόντο που είναι ορατό στην κάμερά μου δείχνει πολύ πιο επαγγελματικό.
Εχω συναδέλφους που δεν έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά, με τους οποίους έχουμε δεθεί ανταλλάσσοντας ιστορίες για τα σκυλιά μας, που μπορεί να περάσουν από πίσω μας κατά τη διάρκεια μιας βιντεοκλήσης. Και όταν θέλεις να κλείσεις μια συνάντηση, το «νομίζω ότι ακούω τον σκύλο να κάνει εμετό» είναι το απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο σήμα λήξης της.
Δύναμη δικτύωσης
Οσον αφορά τους ντόπιους συναδέλφους που ζουν κοντά στο σπίτι μου στον Καναδά, ο Τόμας έχει αναδειχθεί σε πραγματική δύναμη δικτύωσης. Ξέρω πόλεις όπου οι συνάδελφοι κοινωνικοποιούνται πηγαίνοντας για ένα ποτό μετά τη δουλειά ή το μεσημέρι για φαγητό, αλλά στο Βανκούβερ οι συνάδελφοι συχνά συναντιόμαστε και τα λέμε στην απογευματινή βόλτα των σκυλιών μας στην παραλία ή στο πάρκο. Μερικές από τις πιο στενές σχέσεις που έχω με συναδέλφους είναι αποτέλεσμα του πόσο καλά τα πηγαίνουν μεταξύ τους τα σκυλιά μας, κάτι που μας κάνει να βλεπόμαστε πιο συχνά.
Ο Τόμας δεν με κάνει μόνο καλύτερη συνάδελφο· με κάνει επίσης καλύτερη σύζυγο και μητέρα… ή τουλάχιστον να φαίνομαι καλύτερη. Τα απογεύματα, που ο σύζυγός μου έχει πάει βόλτα και έχει ταΐσει τον σκύλο όσο εγώ προσπαθώ να κάνω λίγη δουλειά παραπάνω, βρίσκω έναν ευτυχισμένο και κουρασμένο σκύλο να κάθεται στο σαλόνι μαζί με τον σύζυγο και τον γιο μου.
«Γεια σου, αγάπη μου» λέω στον Τόμας. Ο γιος και ο άνδρας μου απαντούν μουρμουριστά με κάποιον χαρούμενο χαιρετισμό, θεωρώντας ότι μιλάω σε αυτούς – και ο Τόμας, διπλωμάτης όπως πάντα, δεν λέει τίποτα για να διορθώσει την εντύπωση.
Η Alexandra Samuel είναι ερευνήτρια τεχνολογίας και μία από τις συγγραφείς του βιβλίου «Remote, Inc.: How to Thrive at Work…Wherever You Are».
