Γιώργος Παπαχρήστος

Η υπόθεση είναι γνωστή. Δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης «βαφτίζει» τον αρχηγό της αντιπολίτευσης «θεωρητικό του φασισμού». Δίνει εξετάσεις εκείνη την ώρα σε κάποιο αόρατο κυβερνητικό ιερατείο που δουλεύει εργωδώς πάνω στη συγκεκριμένη στρατηγική; Είναι μια «έμπνευση» της στιγμής, του «αναλυτή»; Είναι η έκφραση κάποιου μένους που έχει επί προσωπικού με τον πρόεδρο της ΝΔ; Αγνωστο. […]

Φαντάζομαι ουδείς των παροικούντων την Ιερουσαλήμ εξεπλάγη με την επαναφορά στο προσκήνιο του φακέλου «χρηματοδότηση κομμάτων». Οχι απλώς διότι πρόκειται για ένα ακόμα κεφάλαιο στη γνωστή πρακτική της κυβέρνησης, όποτε αισθάνεται ή είναι στη γωνία, να ξεθάβει κάποιον φάκελο για να συντηρήσει τη σκανδαλολογία. Αλλά και γιατί η συγκεκριμένη υπόθεση προοιωνίζεται προετοιμασία εν όψει εκλογών. […]

Δεν χρειάζονταν φυσικά οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ για να αντιληφθεί κανείς ότι ουσιαστικά δόθηκε το εναρκτήριο λάκτισμα για μια σκληρή πολιτική σύγκρουση, η οποία θα έχει ως κορύφωσή της τις εκλογές.

Κάθε φορά που μια εθνικών διαστάσεων τραγωδία συμβαίνει στη χώρα, η φορά των πραγμάτων έχει ταυτόσημη ακολουθία.

Οι διαφαινόμενες κυβερνητικές παροχές μετά από τρία χρόνια άγριας λιτότητας και βαρύτατων φορομπηχτικών μέτρων που αφάνισαν κάθε επιχειρημαστική δραστηριότητα στη χώρα δεν είναι κάτι το καινοφανές.

Είναι ενοχλητικό να βλέπεις τα κόμματα της αντιπολίτευσης να διαμαρτύρονται γιατί η κυβέρνηση μεθοδεύει, με τον τρόπο που μεθοδεύει, το στήσιμο τριών καλπών μαζί τον προσεχή Μάιο, προκειμένου να ελαχιστοποιήσει τις διαγραφόμενες καταστροφικές απώλειες της πολιτικής που εφάρμοσε στα τριάμισι αυτά χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία.

Δεν προοιωνίζεται θετικές εξελίξεις η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για την οικονομία που διεξήχθη την περασμένη Πέμπτη.

Αν δείχνει κάτι αυτή η ακραία πόλωση που έχει αναπτυχθεί την τελευταία περίοδο ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση είναι η, κατά την άποψή μου, σοβαρή αναπηρία που παρουσιάζει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Για πρώτη φορά το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαθέτει μια Αριστερά στην κυβέρνηση και μια Δεξιά που προσπαθεί να πείσει ότι δεν είναι ακριβώς Δεξιά, αλλά εκπροσωπεί και ένα τμήμα του Κέντρου.

Είναι απολύτως καταδικαστέα όσα εξελίσσονται τις τελευταίες ημέρες σε διάφορες περιοχές της χώρας με τη λεκτική βία που ασκείται σε βάρος υπουργών, βουλευτών και στελεχών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με αφορμή τη συμφωνία που προσυπέγραψε η κυβέρνηση με τα Σκόπια.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πότε θα φτάσει στην ελληνική Βουλή η συμφωνία για το «Μακεδονικό» ώστε να δούμε αν και πώς θα δοκιμαστεί η συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ, του Κινήματος Αλλαγής και των περισσοτέρων από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Νομίζω ότι επί πραγματικού κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει.

Η σχεδόν ολοκληρωτική απορρόφηση του ελληνικού πολιτικού προσωπικού με το δήθεν κρίσιμο θέμα της επίλυσης του ονοματολογικού της πΓΔΜ έχει φέρει σε δεύτερη μοίρα το πραγματικό εθνικό πρόβλημα της χώρας, που δεν είναι άλλο από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ως πολύφερνη νύφη μοιάζει το Κίνημα Αλλαγής όσο μικραίνει η απόσταση προς τις εκλογές, και είναι λογικό.

Ηεκκωφαντική σιωπή των «άδολων» προπαγανδιστών της δημιουργίας μιας νέας δήθεν προοδευτικής δημοκρατικής συμπαράταξης με τη σύμπραξη της Κεντροαριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ίσως το σοβαρότερο στοιχείο που προέκυψε από τη συζήτηση της περασμένης Τετάρτης στη Βουλή.

Παρακολουθώντας τις πολιτικές εξελίξεις, και ειδικότερα την καταγεγραμμένη μέσα από τις έρευνες της κοινής γνώμης μεταστροφή της κοινωνίας προς συντηρητικότερες λύσεις, όπως αυτή που εκφράζει και προωθεί η Νέα Δημοκρατία, αναρωτιέμαι πραγματικά αν τα στοιχεία που προκύπτουν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Είναι βέβαια κανόνας για τα ελληνικά πολιτικά ήθη στην πρώτη δυσκολία μιας κυβέρνησης, στο πρώτο λάθος ή γκάφα, στην πρώτη σοβαρή πολιτική ήττα, η αντιπολίτευση, και ειδικά η αξιωματική, να ζητεί πρόωρη προσφυγή στις κάλπες προκειμένου να αποφανθεί ο λαός με βάση τα νέα δεδομένα, πλέον, περί των ικανοτήτων της κυβέρνησης.

Στον σκουπιδότοπο της Ιστορίας «φιλοξενούνται» κάθε λογής πολιτικοί και οι πολιτικές τους που δήθεν θα έφερναν την άνοιξη, αλλά στην πράξη αποδείχθηκαν πιο στεγνές και από μια αποξηραμένη λίμνη.

Η παραδοχή του υπουργού Οικονομικών κ. Τσακαλώτου ότι και μετά το τέλος του προγράμματος στήριξης (του Μνημονίου δηλαδή) η χώρα θα εξακολουθήσει να βρίσκεται υπό το καθεστώς επιτήρησης δεν καταρρίπτει απλώς τον μύθο

Η περίσκεψη με την οποία η κυβέρνηση εμφανίζεται να αντιμετωπίζει το πλήθος των τουρκικών προκλήσεων που εκδηλώνονται με κάθε τρόπο δεν φαίνεται να συνάδει με τη γενικότερη στρατηγική της στο εσωτερικό, και αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα.

Οι κυοφορούμενες πολιτικές εξελίξεις εξαιτίας των διεργασιών στα εθνικά θέματα προβάλλουν επιτακτική την ανάγκη να ξεκαθαρίσουν όλοι οι παίκτες τη θέση τους αναφορικά με αυτές.

Ολοι οι πρωθυπουργοί της χώρας, τουλάχιστον αυτοί που εγώ θυμάμαι από τη Μεταπολίτευση του '74 και εντεύθεν, είχαν επιβάλει στους βουλευτές τους έναν κώδικα συμπεριφοράς.