Η επίδραση των περισσότερων ταινιών στη διαμόρφωση της συλλογικής μνήμης είναι σχετικά περιορισμένη, καθώς μετά τη Μεταπολίτευση ο κινηματογράφος έπαψε να είναι η κύρια μορφή λαϊκής διασκέδασης, χάνοντας οριστικά το παιχνίδι από την τηλεόραση.
Μετά την πτώση της χούντας, σε συνθήκες πρωτόγνωρης ελευθερίας οι καταπιεσμένοι και περιθωριοποιημένοι ηττημένοι του Εμφυλίου διεκδίκησαν το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, προβάλλοντας τη δική τους αφήγηση απέναντι στην «επίσημη» αφήγηση που είχε επιβληθεί μέχρι τη Μεταπολίτευση.