Νίκος Παναγιωτόπουλος

Οφείλουμε να ασκήσουμε κριτική για να διατηρήσουμε καλύτερα ό,τι αξίζει να διατηρηθεί χωρίς να κάνουμε καμία υποχώρηση στο συντηρητισμό που διαιωνίζεται από την κυριαρχία του κομφορμισμού του αντικομφορμισμού και του ακαδημαϊσμού του αντι-ακαδημαϊσμού εντός του πανεπιστημιακού χώρου

Ακόμα και μέσα στο σημερινό καθεστώς συλλογικής αμνησίας όπου ο καθένας συγχωρεί τους πάντες γιατί νομίζει ότι όλα τού συγχωρούνται, η ιδέα του διανοουμένου και ο ρόλος του ως «εντολοδόχου του οικουμενικού» που είναι εγγεγραμμένος σε όλα τα πεδία παραγωγής συμβολικών αγαθών ως θεμέλιο της ύπαρξης και λειτουργίας του συνεχίζει να προκαλεί ανησυχία, και ενίοτε αγωνία, και παραμένει ικανός να επιφέρει ισχυρές κοινωνικές συνέπειες.

Εδώ και περίπου τριάντα χρόνια, παρατηρείται μια σημαντική αλλαγή στο επίπεδο της νομικής ζήτησης και, κατά συνέπεια, του όγκου και του είδους της δικαστικής ύλης,

Η πολιτική για την οικογένεια είναι στη διασταύρωση μεταξύ πολλών πεδίων τα οποία όλα συντρέχουν, σύμφωνα με την ειδική τους λογική, στην παραγωγή ενός ορισμού της οικογένειας, δηλαδή μιας ηθικής της κοινωνικής ζωής