Γνώμες

ΑΝΔΡΕΑΣ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ «ΩΣΕΙ ΠΑΡΩΝ» – «…Ο Μεγάλος Απών με Διαρκή Παρουσία Παντού…»

Αν βουλευτές, εισηγητές, αρχηγοί κομμάτων δούλευαν σε ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό, θα τους είχαν απολύσει όλους

Ο φίλος που κρατούσε το τιμόνι είναι από εκείνους τους απόλυτα νομοταγείς οδηγούς οι οποίοι τηρούν τον οδικό κώδικα με τέτοια σχολαστικότητα που τους λες και σπασίκλες.

Μια φίλη ψυχολόγος μού έλεγε, ύστερα από έναν «χορταστικό» καφέ στο κέντρο της Αθήνας, ότι γι' αυτό ο κόσμος σήμερα τρέχει σε ψυχολόγους, ψυχιάτρους και παιδοψυχιάτρους (για τα παιδιά του): «Γιατί δεν έχει πια κοντά τους φίλους του. Σκέψου εμείς σε μία ώρα πόσα θέματα "λύσαμε" απλά μιλώντας η μία στην άλλη».

Αντίθετα με τις κυρίαρχες αναλύσεις και πεποιθήσεις, η προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών και προεδρικών εκλογών

Τραμπ - Γεννηματά, 0-1

Kάποιες φορές σκέφτεσαι πώς καταφέρνει και κινείται ένας τόσο αποσυναρμολογημένος κόσμος. Σου φαίνονται όλα ασύνδετα, εχθρικά μεταξύ τους, με τόσες αντίρροπες δυνάμεις, που φαντάζει θαύμα ότι καταφέρνει και περνάει στην επόμενη μέρα.

Εις τα κείμενα των κυρίων Παπαγγελή (27.5.2018) και Αιανού (3.6.2018) περί Ακαδημίας, δεχθείτε μικρές συμπληρώσεις. Και οι δύο απέφυγαν να αναφέρουν τα αίτια της σημερινής κατάστασης της Ακαδημίας. Ιδρύθηκε από έναν δικτάτορα με τυπικό λόγο την αντιπροσώπευση της Ελλάδας στη Διεθνή Ακαδημαϊκή Ενωση. Τα μέλη της σήμερα προέρχονται σχεδόν κατά κανόνα από τα ελληνικά ή τα αμερικανικά πανεπιστήμια.

Ηαντιπολίτευση στην Αθήνα αγανακτεί για την αναγνώριση της ως πρόσφατα «ανύπαρκτης» γλώσσας και ταυτότητας.

Ολα, μα όλα, όσα συμβαίνουν αυτούς τους καιρούς, ιδιαίτερα μετά την εκλογή Τραμπ, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν άκρως ασαφή.

Ακούω τα κλάματα και τις απελπισμένες οιμωγές των μικρών παιδιών που χωρίζει ο Τραμπ από τους γονείς τους, βλέπω τα λιπόσαρκα πρόσωπα των προσφύγων που μέρες τώρα γύριζαν στη Μεσόγειο περιμένοντας να τους δεχθεί κάποιο λιμάνι, ακούω τον θρήνο των ιταλών Ρομά που απειλούνται με απογραφή και διωγμό, μαθαίνω για τις τραγικές συνθήκες στα ελληνικά στρατόπεδα των φυγάδων…

Τις τελευταίες ημέρες δύο διαφορετικής τάξης γεγονότα έχουν απασχολήσει εύλογα την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη.

Στις καλύτερες παραδόσεις της δυτικής σκέψης η πολιτική πράξη είναι δισυπόστατη: σύγκρουση και συμφωνία, αντιπαλότητα και διάλογος, άρνηση και κατάφαση.

Οι εκλογές που διεξάγονται σήμερα στη γειτονική Τουρκία είναι από τις πιο σημαντικές στην ιστορία της χώρας και όχι μόνο. Οι λόγοι είναι πολλοί και αξίζει να εστιάσουμε την προσοχή μας σε αυτούς ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Οι εκλογές απορρέουν από την εμμονή του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να μετατρέψει το πολίτευμα της χώρας από προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία σε προεδρική, με αυξημένες εξουσίες για τον πρόεδρο και ουσιαστική ακύρωση της διάκρισης των εξουσιών.

Ησημερινή διπλή εκλογική αναμέτρηση στην Τουρκία είναι κρίσιμη για την πορεία της γείτονος.

Ορθώς έχουν χαρακτηριστεί «ιστορικές» οι επερχόμενες τουρκικές εκλογές της 24ης Ιουνίου. Για πρώτη φορά οι προεδρικές και οι βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν ταυτόχρονα και τα πολιτικά κόμματα θα μπορούν να κατέλθουν σχηματίζοντας εκλογικές συμμαχίες.

Διαβάστε:

Εκλογές στην Τουρκία σήμερα για δημοκρατία ή μήπως για κατάλυση της δημοκρατίας;

Η ΔΥΝΑΜΙΚΗ και πολυσχιδής συμβολή του Ποντιακού Ελληνισμού στην ανάπτυξη - κατακόρυφης μορφής - του Αθλητισμού μας μετά το 1922 είναι κατοχυρωμένη ιστορικά. Ωστόσο συγκριτικά με την Ιωνία - Σμύρνη και Κωνσταντινούπολη δεν έχει προβληθεί όσο του αξίζει και δικαιούται.

Μπορεί όλη αυτή η ιστορία με το Μακεδονικό να μας οδήγησε και πάλι, όπως συχνά στο παρελθόν, σε έναν εντελώς αδικαιολόγητο τη φορά αυτή (λόγω της σημασίας του θέματος) εθνικό διχασμό, αποδεικνύεται όμως ότι αυτός ήταν τελικά ο στόχος της κυβέρνησης, η οποία είναι προφανές ότι επέλεξε να πλήξει, για καθαρά μικροκομματικές σκοπιμότητες, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αντί να επιδιώξει μια ευρύτερη συναίνεση.