Ενίοτε στη μουσική όπως και στη ζωή δεν μας πάνε τα πράγματα όπως τα θέλουμε. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην τελευταία δουλειά των βρετανών φολκ/ροκ Mumford & Sons, αλλά αξίζει να την ακούσει κάποιος για να δει πως το παρελθόν δεν μπορεί να γίνει παρόν. Κατά τα άλλα Maria Somerville, Sleigh Bells, Yann Tiersen, Waterboys κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να έχουμε ενδιαφέρουσες ακροάσεις.

Maria Somerville | «Luster»

Αραχνοΰφαντη ονειρική ποπ από την ιρλανδή τραγουδοποιό/τραγουδίστρια. Στο μουσικό της σύμπαν, η φιγούρα της γίνεται μετά βίας αντιληπτή. Ονειρικά τραγούδια που συνδυάζουν λαμπερές ambient υφές με μελωδίες επηρεασμένες από την ποπ μουσική και την ιρλανδική φολκ. Η νέα της εργασία φαίνεται περισσότερο ανεπτυγμένη σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά της.  Το άλμπουμ ξεκινά με το «Réalt», συνδυασμός ambient και άρπας, συνεχίζεται με το «Projections» μείγμα μπάσου και κιθάρας, το «Garden» ακούγεται εμπνευσμένο από την post-punk σκηνή, κιθαριστικό το «Spring» με ρυθμό trip -hop και στίχους που αντανακλούν «ευφορικό» ρομαντισμό. Το μελαγχολικό «Up» εκφράζει συγκεκριμένα την θλίψη και τη μοναξιά, αλλά ακούγεται τόσο όμορφο που δεν είναι καταθλιπτικό. Εν κατακλείδι πρόκειται για ολοκληρωμένο έργο που εκφράζει με συνέπεια τον μουσικό κόσμο της Maria Somerville.

5/5

Mumford & Sons  | «RUSHEMERE»

Επιστροφή στην δισκογραφία για το βρετανικό φολκ/ροκ συγκρότημα μετά σχεδόν επτά χρόνια. Το πέμπτο στούντιο άλμπουμ του γκρουπ, είναι το πρώτο τους μετά την αποχώρηση του κιθαρίστα και μουσικό του μπάντζο Winston Marshall το 2021.Το άλμπουμ πήρε το όνομά του από την παμπ που βρίσκεται στο Wimbledon Common στο Λονδίνο , όπου οι Marcus Mumford , Ted Dwane και Ben Lovett γνωρίστηκαν για πρώτη φορά ως φίλοι και τελικά έγιναν συνεργάτες.

Όσον αφορά τώρα την μουσική του τρίο, τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου καλά. Καθόλου ελκυστική η μουσική και η στιχουργία τους. Πρόκειται για θλιβερή αναδρομή του ντεμπούτου τους άλμπουμ, καθώς επιστρέφουν στιλιστικά στην κλασική φολκ ροκ που τους έκανε γνωστούς. Πολλές μπαλάντες χωρίς ουδεμία έμπνευση που ακουμπούν αποκλειστικά και μόνο στο ένδοξο (;) παρελθόν τους. Αποκλειστικά και μόνο για τους οπαδούς του γκρουπ. Αν και αυτό ακόμα είναι υπό αμφισβήτηση.

+ : ροκ ατμόσφαιρα στο Truth
– : η αυτολύπηση των μελών του γκρουπ
2,5 /5

Sleigh Bells | «Bunky Becky Birthday Boy»

Πρόκειται για το έκτο στούντιο άλμπουμ των Sleigh Bells. Το αμερικανικό μουσικό ντουέτο με έδρα το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης , σχηματίστηκε το 2008 και αποτελείται από την τραγουδίστρια Alexis Krauss και τον κιθαρίστα/παραγωγό Derek E. Miller. Έγιναν γνωστοί για το υπερβολικά δυναμικό στυλ noise pop τους, το οποίο ενσωματώνει στοιχεία από διάφορα είδη, όπως ποπ, χιπ χοπ, μέταλ και πανκ.

Στην τελευταία τους δουλειά οι Derek Miller και Alexis Krauss είναι συνεπείς και συγκινητικοί. Χαρακτηριστικά στοιχεία τα riffs, τα τύμπανα, κι συνολικά ακούγονται φρέσκοι και δυνατοί, δίνοντας ίσο χρόνο στο headbanging και την ερωτική απογοήτευση. Έχουν δημιουργήσει ένα εξαιρετικά ικανοποιητικό άλμπουμ που είναι από τα καλύτερά τους.

+ : το noise pop στυλ
– : παράλληλα μπορεί να γίνει αρνητικό
4/5

Yann Tiersen | «Rathlin from a Distance / the Liquid Hour»

Ο Γάλλος συνθέτης – αν και ο ίδιος σημειώνει ότι «δεν είμαι συνθέτης και στην πραγματικότητα δεν έχω κλασικό υπόβαθρο» – παρουσιάζει το τελευταίο του άλμπουμ, το οποίο αποτελείται από δύο μέρη. Ξεχωριστά μεν αλληλένδετα μέρη δε, το καθένα έχει τα δικά του μουσικά χαρακτηριστικά. Το «Rathlin from a Distance» αποτελείται από οκτώ κομμάτια ορχηστρικού πιάνου, ενώ το «The Liquid Hour» αποτελείται από  μείγμα ηλεκτρονικής μουσικής και ψυχεδελικών ρυθμών.

Το «Rathlin from a Distance» (πήρε το όνομά του από ένα νησί στη Βόρεια Ιρλανδία)  περιλαμβάνει οκτώ ορχηστρικά κομμάτια για πιάνο, το καθένα από τα οποία πήρε το όνομά του από μια τοποθεσία που επισκέφθηκε ο Tiersen κατά τη διάρκεια της ιστιοπλοϊκής του περιοδείας το 2023. Από τον φάρο Fastnet του Ατλαντικού μέχρι τα Νησιά Φερόε, τα Σέτλαντ και τα γαλήνια νερά του καναλιού της Καληδονίας στη Σκωτία, αυτά τα κομμάτια αντανακλούν το ταξίδι αυτογνωσίας του.

Ενώ το «Rathlin from a Distance» είναι στοχαστικό, το «The Liquid Hour» είναι τολμηρή μουσική δήλωση, η οποία ξεκινά με ένα επικό κομμάτι που διοχετεύει την επιθυμία του συνθέτη για κοινωνική και πολιτική αλλαγή. Η έμπνευση για αυτό το μέρος του άλμπουμ πηγάζει από τις εμπειρίες του Tiersen στη θάλασσα, ιδιαίτερα την στιγμή εκείνη που κοίταξε τα φώτα του Μπέλφαστ, μόνος στο τιμόνι του ιστιοπλοϊκού του στη μέση της νύχτας, μετά από σχεδόν δύο μήνες στη θάλασσα.

Η εκτεταμένη ηχητική παλέτα του «The Liquid Hour» συνδυάζει ατμοσφαιρική ambient μουσική, υπνωτιστικά grooves και εντυπωσιακή ηλεκτρονική ενορχήστρωση, σε συνδυασμό με τα φωνητικά της Émilie Quinquis.

5/5

The Waterboys | «Life, Death and Dennis Hopper»

Το «Life, Death and Dennis Hopper» είναι το δεκατο έκτο στούντιο άλμπουμ του βρετανικού φολκ ροκ συγκροτήματος Waterboys και φυσικά ο τίτλος αναφέρεται στον ηθοποιό και σκηνοθέτη Dennis Hopper. Εμπνευσμένοι αποκλειστικά από τη ζωή και τον μύθο του ηθοποιού Ντένις Χόπερ, ο Μάικ Σκοτ ​​και οι The Waterboys δημιούργησαν αυτό το εκτενές άλμπουμ ως φόρο τιμής σε μια από τις πιο συναρπαστικές προσωπικότητες της αμερικανικής ποπ κουλτούρας.

Ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και αντανάκλαση της εποχής του, ο Χόπερ πέρασε από την καταστροφή στην νίκη και ξανά στην καταστροφή αρκετές φορές στα 74 του χρόνια. Δεν είναι περίεργο που η ιστορία του συναρπάζει τους ανθρώπους, και ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι ο Μάικ Σκοτ ​​των Waterboys, ο οποίος έχει δημιουργήσει ένα concept άλμπουμ για την ταραχώδη ζωή του.

Το «Life, Death and Dennis Hopper» αποτελεί το έργο ενός αφοσιωμένου θαυμαστή και γεννημένου αφηγητή, και καταφέρνει να συνοψίσει πολλές λεπτομέρειες της ζωής του Αμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού, χωρίς παράλληλα να στερείται μουσικής ταυτότητας. Εξερευνώντας διαφορετικές μουσικές πτυχές ο Mike Scott, παρουσιάζει ακουστικές φολκ δονήσεις, κουλ τζαζ ρυθμούς, φολκ ροκ, Americana. Στο άλμπουμ συμμετέχουν επίσης οι Steve Earle, Fiona Apple ενώ ο Bruce Springsteen στο «Ten Years Gone».

5/5