Η επαγγελματική διαδρομή της Μαρίας Μπεκατώρου θα μπορούσε να τροφοδοτήσει ως πρώτη ύλη κάποιο μοντέρνο παραμύθι. Η αεικίνητη τηλεπαρουσιάστρια ενός περιφερειακού τηλεοπτικού σταθμού μεγεθύνει την αναγνωρισιμότητά της μέσα από αναπαραγωγή της εκπομπής της από τα mainstream τηλεοπτικά δίκτυα και τελικά γίνεται σάρκα από τη σάρκα ενός ονείρου, το οποίο όμως η ίδια ποτέ δεν είχε αρθρώσει. Ούτε καν προς τον ίδιο τον εαυτό της.

Ναι, η τηλεπαρουσιάστρια του «The Chase» – για τέταρτη σεζόν στη συχνότητα του MEGA- λέει πως ποτέ δεν κοιμόταν και ξυπνούσε με το άγχος και το πόθο να δει τον εαυτό της στη μεγάλη κατηγορία των τηλεοπτικών σταθμών. Ίσως γι’ αυτό ακόμα και όταν διέβη τελικά το Ρουβίκωνα το 2013, δεν υιοθέτησε συμπεριφορά, συνήθειες και κώδικες από εκείνες που είθισται να χρεώνουν – όχι πάντα αδικαιολόγητα ή αυθαίρετα- στις τηλεοπτικές προσωπικότητες.

Η Μαρία Μπεκατώρου έχει κατακτήσει κάτι πραγματικά σπουδαίο – ειδικά μάλιστα για άνθρωπο που βλέπει καθημερινά το είδωλό του στη μικρή οθόνη. Να ζει και να αναπνέει, όπως λέει, μέσα στην τηλεόραση, αλλά να μην είναι η τηλεόραση ο λόγος για τον οποίο ζει και αναπνέει. Τα μικρά, τα απλά και τα καθημερινά, εκείνα που συνήθως προσπερνάμε ή θεωρούμε αυτονόητα, είναι για εκείνην αφορμές για να αναζητά τη χαρά και την επικοινωνία.

Οπως λόγου χάρη τα διάσπαρτα αχνά σημάδια στο σώμα της που φέρει ως παράσημα από τα καλοκαίρια των παιδικών χρόνων της στην Κεφαλονιά, τότε που μετρούσε την ζωή της με μπάνια, παγωτά και χιλιόμετρα στο ποδήλατο. Και μπορεί η μονάδα μέτρησης της ζωής της να έχει αλλάξει από τότε, όμως παραμένει το ίδιο ουσιαστική και κυρίως αδιαπραγμάτευτα ανθρωποκεντρική και ανθρώπινη.

Σκεφτόμουν ότι γνωρίζουμε πολλά για σένα από τη στιγμή που έγινες γνωστή και αναγνωρίσιμη. Αλλά δεν ξέρουμε πολλά για την ζωή σου πριν από την τηλεόραση.
Εχω γεννηθεί στην Αθήνα, όμως οι γονείς μου είναι από την Κεφαλονιά. Εκεί γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.

Το 1953, μετά τους σεισμούς, έφυγαν καθένας με την οικογένειά του τότε και ήρθαν στην πρωτεύουσα. Μετανάστες στην Αθήνα. Ήρθαν και έχτισαν από την αρχή την ζωή τους εδώ. Όλα τα καλοκαίρια μου πάντως τα περνούσα στο νησί.

Και τι αναπολείς από τότε;
Θυμάμαι την ανεμελιά. Μια ανεμελιά που πιστεύω ότι δεν υπάρχει πια. Και χαίρομαι που την έζησα. Ίσως είμαι λίγο πιο ρομαντική από το «κανονικό». Ακόμα βλέπω τα σημάδια που έχω στο σώμα μου και θυμάμαι που έκανα ποδήλατο. Πολύ ποδήλατο.

Και τρέξιμο, κρυφτό, κυνηγητό, λάστιχο. Και πολλά παγωτά και βουτιές στη θάλασσα από τα βράχια. Ξέρεις, πηγαίναμε στην Κεφαλονιά με το που έκλειναν τα σχολεία και επιστρέφαμε πίσω το Σεπτέμβριο που ξεκινούσαν ξανά.

Καλή μαθήτρια;
Όχι, καλή μαθήτρια δεν ήμουν, γιατί βαριόμουν. Δεν ήθελα να μπαίνω σε καλούπια και να αναγκάζομαι να κάνω πράγματα, να μαθαίνω για παράδειγμα φυσική και μαθηματικά.

Ωστόσο ήμουν αυτό που λέμε καλό κορίτσι και νομίζω ότι οι καθηγητές μου με αγαπούσαν. Πάντως, δεν ήμουν από τα παιδιά που επαναστάτησαν ή προβλημάτισαν τους γονείς τους. Δεν ήθελα να τους στενοχωρώ.

Τον εαυτό σου πώς τον φανταζόσουν τότε; Τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Ηθοποιός ήθελα να γίνω. Να παίζω, να τραγουδάω, να χορεύω. Να κάνω μιούζικαλ.

Είχες κάποιες επιρροές ή αναφορές;
Μόνη μου τα έφτιαχνα στο μυαλό μου. Φανταζόμουν σκηνές. Να τρέχω, να τραγουδάω, να χορεύω, να φοράω ωραία ρούχα, να με βλέπει ο κόσμος και να με χειροκροτάει. Στο σχολείο τότε είχαμε κάνει και ένα μουσικό συγκρότημα με τον καθηγητή της Φυσικής.

Θυμάμαι τραγουδάγαμε Σαββόπουλο. Εγώ αγαπώ τα πιο παλιά τραγούδια. Σκέψου μ’ αρέσει ο Αττίκ, ο Γούναρης, η Βέμπο. Ίσως είμαι λίγο ρετρό. Μ’ αρέσουν τα τραγούδια της καρδιάς και του συναισθήματος. Και του πόνου. Κι ας μην υπάρχει αφορμή.

«Αν φανταζόμουν τον εαυτό μου στη μεγάλη τηλεοπτική λίγκα; Με το χέρι στην καρδιά όχι».

Ευσυγκίνητη;
Η ψυχή μου είναι τέτοια. Είμαι πολύ ευαίσθητη. Καμιά φορά ψάχνω αφορμές για να είμαι ευαίσθητη. Είναι σαν ένα καταφύγιο.

Και τι κάνει ένας τόσο ευαίσθητος άνθρωπος σε έναν τόσο σκληρό κόσμο όσο η τηλεόραση;
Έχω βρει πια την ισορροπία. Στην αρχή ζορίστηκα πολύ. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν του αρέσει καθόλου το κουτσομπολιό, το «σου είπα, μου είπες», το τι συμβαίνει γύρω γύρω.

Θέλω απλά να κάνω τη δουλειά μου, να κάνω αυτό που γουστάρω και μου αρέσει πολύ, αυτό μέσω του οποίου ανασαίνω και να γυρνάω σπίτι μου.

Και πώς το διεκδίκησες αυτό μέσα σε ένα σύστημα γεμάτο ψιθύρους και «παρεμβολές»;
Με τη δουλειά μου. Για να λέμε την αλήθεια, δεν ήταν πάντα όλα ιδανικά. Έχω περάσει και ‘γω ζόρι. Οι πρωινές εκπομπές που έκανα κάποτε ήταν ένα τέτοιο ζόρι. Δεν ήταν εύκολο και γι’ αυτό σταμάτησα να τις κάνω. Γι’ αυτό και νομίζω ότι δεν ήμουν και τόσο καλή στο να τις κάνω.

Σε ένα πρωινό μαγκαζίνο καλώς ή κακώς ακούγονται πολλά και σχολιάζονται πολλά. Εγώ δε θέλω να είμαι μέρος αυτού, γιατί είμαι άνθρωπος που επηρεάζεται πολύ από αυτό που συμβαίνει γύρω του.

Για παράδειγμα θα έκανα με μεγάλη χαρά μια εκπομπή συνεντεύξεων, χωρίς όμως την εμμονή και το άγχος της αναπαραγωγής που απαιτείται σήμερα από τις τηλεοπτικές εκπομπές. Εκείνο που θέλω είναι να κάνω αμιγή ψυχαγωγία. Καθαρόαιμη.

Η Μαρία Μπεκατώρου με τους πέντε Chasers του 4ου κύκλου του τηλεπαιχνιδιού του MEGA

Τι θυμάσαι από την πρώτη σου ημέρα στην τηλεόραση;
Την πρώτη μέρα που πήγα στο Tele City ήταν καλεσμένος σε μια εκπομπή του σταθμού ο Σάκης Ρουβάς. Θυμάμαι λοιπόν κόσμο πολύ έξω από το κανάλι, στην οδό Εσπερίδων στην Καλλιθέα, να στριμώχνεται και να πατάει πάνω στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων για να δει τον Σάκη. Εντυπωσιάστηκα, ομολογώ.

Εκείνη την εποχή ξεκίνησα σιγά σιγά να κάνω καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Και μ’ άρεσε. Έβγαινα έξω με την κάμερα, πήγαινα σε events και σε καλέσματα.

«Δεν ήμουν από τα παιδιά που επαναστάτησαν ή προβλημάτισαν τους γονείς τους. Δεν ήθελα να τους στενοχωρώ».

Είχες άγχος που έμπαινες ξαφνικά σε αχαρτογράφητα νερά;
Πρέπει να σου πω ότι είμαι υπερβολικά προσαρμοστική. Σε όλα. Στις παρέες, στις διακοπές, στη δουλειά. Και έχω καταλήξει ότι το κάνω για να προστατεύω τον εαυτό μου. Για να περνάω καλά, χωρίς να καταπιέζομαι. Βρίσκοντας κάθε φορά τις ισορροπίες.

Επειδή λοιπόν μου άρεσε κατ’ αρχήν αυτό το καινούργιο που έκανα, το έβλεπα ίσως και λίγο πιο χαλαρά.

Και τότε που εργαζόσουν σε ένα περιφερειακό κανάλι δε φανταζόσουν τον εαυτό σου στη μεγάλη τηλεοπτική λίγκα;
Με το χέρι στην καρδιά; Όχι. Γιατί ήμουν πολύ καλά εκεί που ήμουν.

Δεν είχες δηλαδή τον ευσεβή πόθο μιας μεγάλης μετεγγραφής;
Όχι, γιατί ήξερα ότι ήταν υπερβολικά μακριά από μένα όλο αυτό.

Και αν θυμάμαι σωστά άρχισες να γίνεσαι πιο γνωστή μέσα από αναπαραγωγές στιγμιοτύπων σου από άλλες εκπομπές.
Ναι, ξεκίνησε από τον Βαγγέλη Περρή στην εκπομπή του Θέμου Αναστασιάδη, μετά τα έπαιζε ο Λάκης Λαζόπουλος, αργότερα ο Αντώνης Κανάκης.

Και πώς ήταν αυτή η μετάβαση από το μικρό στο μεγάλο;
Α, ήταν καταπληκτικά. Είχα τρελαθεί.

«Ερχονται πολλοί παίκτες στο “The Chase” για να δουν αν είμαι η ίδια που βλέπουν. Γιατί όμως να είμαι άλλη στην τηλεόραση και άλλη στην ζωή μου;».

Από χαρά ή από φόβο;
Καθόλου δε φοβόμουν. Ήταν μαγικό που ξαφνικά με αναγνώριζαν στο δρόμο.

Η αλλαγή τηλεοπτικής πίστας ήταν μια δύσκολη απόφαση;
Το 2013 ο Γιάννης Λάτσιος μου έκανε την πρόταση αποκλειστικής συνεργασίας. Την ίδια περίοδο πέθανε ο μπαμπάς μου. Θυμάμαι τηλεφώνησα στον Γιώργο Καρατζαφέρη και του είπα «τώρα έχω εσένα μπαμπά, πρέπει να με συμβουλεύσεις τι να αποφασίσω». Και μου είπε «άνοιξε τα φτερά σου και φύγε».

Το συμβόλαιο με τον ΑΝΤ1 το υπέγραψα επιστρέφοντας από την Κεφαλονιά, από το μνημόσυνο των 40 ημερών του πατέρα μου. Και δεν ήμουν καθόλου σίγουρη. Ήταν μια απότομη ενηλικίωση.

Σκέφτηκες ποτέ ότι αυτό που σου συνέβαινε ήταν πολύ για σένα; Θέλησες να το βάλεις στα πόδια;
Όχι, δεν ήταν πολύ. Ήταν τέλειο. Δε θέλω να φύγω ποτέ. Και τώρα που έχω βρει τις ισορροπίες μου θέλω να κάνω και άλλα πράγματα. Να δουλέψω ακόμα και πίσω από τις κάμερες.

Τι σου αρέσει τόσο πολύ στην τηλεόραση;
Η κοντινότητα με τους ανθρώπους και η επικοινωνία. Πιστεύω ότι η ζωή σε καθένα μας δείχνει ένα δρόμο. Στο χέρι μας είναι αν θα τον ακολουθήσουμε. Εμένα μου έδειξε τα σημάδια πολύ ευκρινή και τα ερμήνευσα όπως έπρεπε να τα ερμηνεύσω.

Ξέρεις τι σκέφτομαι πια; Ότι δεν ξέρω να κάνω κάτι καλύτερα από το να κάνω τηλεόραση. Μέσα στην τηλεόραση ανασαίνω. Το πλατό είναι το οξυγόνο μου. Μου αρέσει να γνωρίζω κόσμο και να δίνω χαρά στον κόσμο.

Να σου πω κάτι που με προβληματίζει; Ερχονται άνθρωποι να διαγωνιστούν στο «The Chase» και μου λένε ότι το κάνουν για να δουν αν είμαι από κοντά η ίδια που βλέπουν στην τηλεόραση. Γιατί όμως να είμαι άλλο στην τηλεόραση και άλλο στην ζωή μου;

«Στην αρχή ήμουν αδύναμη. Τώρα δεν είμαι. Εχω νιώσει ότι υπήρξαν άνθρωποι στη δουλειά που με χειρίστηκαν και με πλήγωσαν».

Δεν άλλαξες ποτέ; Δεν αλλοιώθηκε ποτέ ο χαρακτήρας σου;
Δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ αυτό.

Δε μιλάς με τον εαυτό σου; Δεν τα λέτε; Δε σε βλέπεις;
Πιστεύω ότι δεν έχω αλλάξει καθόλου. Πολλές φορές όμως η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι στρεβλή.

Είπες πριν ότι θες να δίνεις χαρά στους ανθρώπους μέσα από την τηλεόραση. Εσένα τι σε τροφοδοτεί με χαρά;
Το γεγονός ότι είμαστε τώρα εδώ και μιλάμε. Ότι αργότερα σήμερα θα δω μια φίλη μου που έχω να συναντήσω καιρό. Μου δίνουν χαρά οι βόλτες, τα ταξίδια, το να τρώω μαζί με τον άντρα μου. Μου δίνει χαρά η μαμά μου, το σκυλάκι μου, η Μαργκό, οι φίλες μου.

Τη βρίσκεις στα απλά πράγματα τη χαρά δηλαδή.
Γιατί υπάρχουν κι άλλα;

Μεγάλωσες με αυτή τη θετική στάση; Ήταν έτσι οι γονείς και η οικογένειά σου;
Ακριβώς. Και οι γονείς και η γιαγιά μου. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που τραγουδούσαμε. Ήμασταν μια παρέα από Κεφαλονίτες που πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι με κιθάρες και ακορντεόν και τραγουδούσαμε.

Πιστεύω ότι είμαστε ό,τι μεγαλώνουμε να είμαστε. Απλώς μεγαλώνοντας αμβλύνουμε λίγο τις πληγές και τα σημάδια μας. Αν έχουμε τη διάθεση, τη δύναμη ή το κουράγιο.

«Δεν ξέρω να κάνω κάτι καλύτερα από το να κάνω τηλεόραση. Μέσα στην τηλεόραση ανασαίνω. Το πλατό είναι το οξυγόνο μου».

Εσένα ποιες είναι οι πληγές και τα σημάδια σου;
Είναι κάποια πράγματα που κρατάμε για τον εαυτό μας. Αλλά έχω φροντίσει και έχω κάνει τα σημάδια και τις πληγές μου μάθημα. Τα έχω κάνει σκαλί για να προχωρήσω παραπέρα.

Δε σε ‘χει πάρει ποτέ από κάτω;
Όταν ήμουν μικρότερη και μάλλον πιο ανασφαλής. Η αλήθεια είναι ότι μετά από πολλά χρόνια επαγγελματικής ζωής πατάω γερά στα πόδια μου και ξέρω τι μου γίνεται. Μπορώ και να διεκδικώ για τον εαυτό μου και να καταλαβαίνω ποιοι άνθρωποι μου ταιριάζουν και ποιοι όχι. Ποιοι με αγαπάνε και ποιοι δε με αγαπάνε.

Εκανα όμως αγώνα για να το καταφέρω και να το κατακτήσω. Επειδή μιλήσαμε νωρίτερα για το «πριν» και το «μετά» μου, στην αρχή ήμουν αδύναμη. Τώρα δεν είμαι.

Εχω νιώσει ότι υπήρξαν άνθρωποι στη δουλειά που με χειρίστηκαν –ξέρεις, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι τέτοιοι στη δουλειά μας που με τρόπο χειριστικό σε φέρνουν στο μέρος τους – και με πλήγωσαν.

Συγχωρείς ή διαγράφεις;
Πάντα συγχωρώ. Δεν υπάρχει μέσα μου το αίσθημα της εκδίκησης. Βαριέμαι να το κάνω, γιατί κι αυτό ακόμα θέλει χρόνο. Καθένας στρώνει το δρόμο του, παίρνει το δρόμο του, αναλαμβάνει την ευθύνη για τις πράξεις του και πορεύεται όπως επιλέγει.