Αποστολή, Βερολίνο
Από την συνεργασία του Αμερικανού ηθοποιού Ιθαν Χοκ και του συμπατριώτη του σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ (οι οποιο μάλιστα κατάγονται από την ίδια πολιτεία, το Τέξας), έχουν προκύψει θαυμάσιες ταινίες, με κορυφαία, ίσως, την τριλογία «Πριν το ξημέρωμα» (1995), «Πριν το ηλιβασίλεμα» (2004) και «Πριν τα μεσάνυχτα» (2013) στην οποία ο Λινκλέιτερ παρακολουθούσε την πορεία ενός ζευγαρίου (Χοκ – Ζιλί Ντελπί) κατά την διάρκεια μιας εικοσαετίας. Ολες οι ταινίες αυτής της τριλογίας έχουν κάνει πρεμιέρα στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου, στο οποίο μια άλλη ταινία του Λινκλέιτερ, η «Μεγαλώνοντας» («Boyhood»), στην οποία και πάλι παίζει ο Χοκ, είχε κερδίσει την Aργυρή Αρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας το 2014.
Το ντουέτο επέστρεψε φέτος στην Μπερλινάλε με το «Blue moon», μια ταινία εποχής που λαμβάνει χώρα στη Νέα Υόρκη κατά την διάρκεια μιας μόνο βραδιάς, της επίσημης πρεμιέρας του θεατρικού μιούζικαλ των Ρίτσαρντ Ρότζερς, Οσκαρ Χάμερσταϊν «Οκλαχόμα!» που έγινε ενώ ο αμερικανικός στρατός πολεμούσε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Ίθαν Χοκ
Ένας από τους θεατές της παράστασης είναι ο Λόρεντζ Χαρτ (πρώην συνεργάτης του Ρότζερς) ο οποίος βρίσκεται σε δύσκολη φάση στην ζωή του παλεύοντας με τον αλκοολισμό, την απουσία συντρόφου, την μοναξιά και την κατάθλιψη. Ο Χαρτ τον οποίο υποδύεται ο Χοκ, θα γίνει ο πιο αυστηρός κριτικός της «Οκλαχόμα!» ευελπιστώντας σε μια νέα, πραγματικά δημιουργική συνεργασία με τον Ρότζερς τον οποίο θεωρεί ξεπουλημένο (ο Ρότζερς έχει την μορφή του Αντριου Σκοτ της σειράς «Ripley» και της ταινίας «Αγνωστοι μεταξύ μας»).
Ξεφεύγοντας από το κομμάτι της νοσταλγίας του παρελθόντος που σαφώς υπάρχει, η ταινία του Λινκλέιτερ αποκτά μια αύρα επικαιρότητας χάρη στον ίδιο τον χαρακτήρα του Χαρτ, ο οποίος είναι μια φωνή που υπερασπίζεται την διαφορετικότητα γκρεμίζοντας τις συμβάσεις και την πολιτική ορθότητα. Στην ανάγκη του για «αληθινή δημιουργία» μακριά από τα στερότυπα και τις συμβάσεις βρίσκεται επίσης η φωνή της ταινίας. Ακόμα και το «Blue moon» που παραμένει το πιο διάσημο τραγούδι του Χαρτ, ο ίδιος το απεχθανόταν πιστεύοντας ότι ήταν το χειρότερο που είχε γράψει, ακριβώς επειδή είχε βρει την αποδοχή που είχε.
«Οι επιθετικοί καιροί προκαλούν επιθετική τέχνη ίσως» είπε ο Λινκλέιτερ μιλώντας μαζί με τον Χοκ για την ταινία στους δημοσιογράφους. «Αλλά ιδιαίτερα ο κιηματογράφος ήταν πάντα ένα μέσο απόδρασης του κοινού, και στην ταινία μας ο Χαρτ κατηγορεί την “Οκλαχόμα!” ότι προσφέρει αυτή τη απόδραση στη μέση της φρίκης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οπότε δεν ξέρω… Νομίζω ότι οι περισσότερες ανθρώπινες ψυχές θέλουν να ξεφεύγουν για λίγο. Όμως το πιο πιθανό είναι ότι σήμερα η τέχνη είναι λιγότερο επιθετική από όσο ήταν στο παρελθόν».
Στη ίδια περίπου λογική προχώρησε και ο Ιθαν Χοκ. «Για να έχει θέση η επιθετική τέχνη στη κουβέντα μας, πρέπει να τη φροντίζουμε», είπε ο ηθοποιός. «Και όταν δίνουμε προτεραιότητα στα χρήματα με κάθε κόστος, αυτό που παίρνουμε είναι ένα γενικό υλικό που απευθύνεται στους περισσότερους ανθρώπους και μας λένε ότι είναι το καλύτερο. Αν όμως αγαπάς την επιθετική τέχνη και την θέλεις, οφείλεις να την απαιτήσεις. Μόνον έτσι θα την κάνεις και ποιος ξέρει, ίσως και να την επιβάλεις».
