Η ψήφιση του νομοσχεδίου για την «ισότητα στον γάμο» συνιστά ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των ατομικών δικαιωμάτων.
Είναι επίσης προϊόν μιας «προγαμιαίας» συζήτησης διεξοδικής και μακράς στον χρόνο κατά την οποία αναπτύχθηκαν εκατέρωθεν επιχειρήματα.
Από τη μία πλευρά εκδηλώθηκαν αντιδράσεις ή διατυπώθηκαν επιφυλάξεις θρησκευτικού ή άλλου χαρακτήρα. Από την άλλη, υποστηρίχθηκε η επέκταση ενός δικαιώματος σε συγχρονισμό με το σύστημα αξιών το οποίο πρεσβεύει ο ευρύτερος κόσμος μας αλλά και με μια υπάρχουσα κοινωνική πραγματικότητα: σήμερα, άνθρωποι στη χώρα μας, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη, μοιράζονται την ίδια στέγη και δημιουργούν οικογένειας ανεξάρτητα από το φύλο τους.
Γεγονός είναι επίσης ότι στη χώρα μας, όπως και σε αρκετές χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης, οι «γαμήλιες έριδες» προηγήθηκαν του γάμου.
Το ενδιαφέρον ωστόσο στη δική μας περίπτωση είναι πως διαμορφώθηκε ένας «άξονας συντήρησης – προόδου» που διαπέρασε οριζόντια το πολιτικό σύστημα και τα πολιτικά κόμματα.
Οι «γαμήλιες έριδες», με άλλα λόγια, δεν εκδηλώθηκαν μόνο στο εσωτερικό της ΝΔ όπως ήταν περίπου αναμενόμενο. Αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ του οποίου η ηγεσία έθεσε θέμα κομματικής πειθαρχίας ή του ΠΑΣΟΚ όπου μετρήθηκαν ξανά και ξανά τα «κουκιά» του όχι.
Επί της ουσίας επιβεβαιώθηκε ότι «ο άξονας συντήρηση – πρόοδος» ξεπερνά πλέον την κλασικές τυπολογίες Δεξιάς – Αριστεράς.
Είναι κάτι που επέτρεψε στην κυβέρνηση να διευρύνει την ατζέντα της. Υποχρεώνοντας την ίδια ώρα την αντιπολίτευση να αναζητεί ακόμη το στίγμα της.
