10 Μαΐου· Ημέρα της Μητέρας. Της δικής σου μητέρας, «Μother’s Day» όπως πεισματικά επέμενε η Anna Jarvis, η γυναίκα που αγωνίστηκε για αυτή τη μέρα. Για την Jarvis ήταν «η μέρα που πήγαινες σπίτι για να περάσεις χρόνο με τη μητέρα σου και να την ευχαριστήσεις για όσα έκανε» – και επέμενε στον ενικό αριθμό και όχι στον πληθυντικό «Mothers’ Day».
Εφέτος, μια παγκόσμια, οδυνηρή, πραγματικότητα έκλεισε τις οικογένειες στο σπίτι. Αυτή η «αναγκαστική» απομόνωση είχε και τα θετικά της. Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να περάσουν περισσότερο χρόνο με τους γονείς τους. Να παιξουν, να δημιουργήσουν και γιατί όχι να «γνωριστούν» καλύτερα. Υπάρχουν, όμως, κι εκείνες οι μητέρες που επειδή βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης του κορωνοϊού δεν έχουν αυτή την «πολυτέλεια».
Από την Εντατική στο σπίτι
Η κυρία Σταματούλα Τσικρικά είναι πνευμονολόγος-φυματιολόγος και εργάζεται ως γιατρός πρώτης γραμμής για τα κρούσματα του κορωνοϊού στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) του Νοσοκομείου «Σωτηρία». Ως νοσοκομείο αναφοράς δέχθηκαν τον μεγαλύτερο όγκο των κρουσμάτων του COVID-19. «Οι εφημερίες αυξήθηκαν αριθμητικά, οι βάρδιες έβγαιναν πάντα εκτός προγραμματισμένου ωραρίου, ενώ οι εργασιακές απαιτήσεις αυξήθηκαν γεωμετρικά με απίστευτο σωματικό και ψυχικό κόστος» αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα». Ωστόσο οι προκλήσεις για την κυρία Τσικρικά δεν σταματούν στον χώρο του νοσοκομείου. «Συνεχίζονται και στο σπίτι. Ως μητέρα δύο μικρών παιδιών καλούμαι καθημερινά να ανταποκριθώ σε διαφορετικές προτεραιότητες και υποχρεώσεις. Ολοι φοβούνται για μένα κι εγώ μέσα μου ανησυχώ περισσότερο για εκείνους αναλογιζόμενη ότι η προσωπική επιλογή μου να βρίσκομαι στην πρώτη γραμμή μπορεί να τους μολύνει από τον κορωνοϊό» περιγράφει, υπογραμμίζοντας ότι το άγχος της για πιθανή μετάδοση του ιού στα αγαπημένα της πρόσωπα έχει τροποποιήσει τη συμπεριφορά της απέναντι στα παιδιά και στον σύζυγό της.
Μια διαδικασία σχολαστικής καθαριότητας προηγείται πάντα πριν από την είσοδο στο σπίτι, ενώ οι αγκαλιές και τα φιλιά είχαν μειωθεί σημαντικά ειδικά την πρώτη περίοδο της πανδημίας.
Οι ώρες στο πεδίο δράσης πολλές, όπως και οι ώρες μελέτης, καθώς επιβάλλεται να είναι συνεχώς ενημερωμένη με τα νέα δεδομένα. «Παρ’ όλα αυτά, προσπαθώ όσο μπορώ να περάσω ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου και να μοιραστούμε στιγμές χαλάρωσης και παιχνιδιού στη διάρκεια της ημέρας, απλά πράγματα που μου δίνουν όμως απίστευτη δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσω να μάχομαι» λέει η κυρία Τσικρικά και το χαμόγελο δεν φεύγει στιγμή από το πρόσωπό της παρά την κούραση.
Η εφετινή γιορτή της μητέρας θα τη βρει για ακόμα μία χρονιά στο καθήκον. «Τις ευχές και τα φιλιά θα τα λάβω διαδικτυακά και όταν θα επιστρέψω την επόμενη μέρα θα πρέπει να περιμένουν ευλαβικά να ολοκληρωθεί η ιεροτελεστία καθαριότητας για να τα σφίξω στην αγκαλιά μου. Στη δική μου μητέρα τις ευχές μου θα τις πω μόνο τηλεφωνικά, αφού δεν βρισκόμαστε από κοντά λόγω κορωνοϊού. Με τη σειρά μου κι εγώ θα της φωνάξω πόσο περήφανη με κάνει ως κόρη που έχει όχι ένα αλλά πέντε παιδιά στην πρώτη γραμμή – τέσσερις γιατρούς και έναν πυροσβέστη – και στις ευχές της μας προέτρεπε να πάμε στο καλό και πάντα να βοηθάμε τους άλλους χωρίς ανταλλάγματα» καταλήγει.
«Δεν φοβάμαι που εργάζομαι»
Στην πρώτη γραμμή της μάχης δεν βρίσκονται μόνο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων αλλά και εκείνοι που φροντίζουν για την καθαριότητα και την απολύμανση των χώρων αυτών. Ντυμένη με την ειδική στολή, από την κορφή ως τα νύχια, η κυρία Βίκυ Μεγρέμη εργάζεται στον τομέα καθαριότητας του Νοσοκομείου «Αττικόν», και συγκεκριμένα στο Τμήμα Λοιμώξεων. Τα πέντε από τα επτά χρόνια που εργάζεται εκεί, μέσω εταιρείας καθαριότητας, τα έχει περάσει στο συγκεκριμένο τμήμα.
«Εχω μάθει πολύ καλά τα μέτρα που πρέπει να λαμβάνει κανείς για να είναι ασφαλής. Ο κορωνοϊός δεν έχει αλλάξει την καθημερινότητά μου. Μπαίνω καθημερινά σε δωμάτια ασθενών με κορωνοϊό, αλλά και πριν νοσηλεύονταν εκεί ασθενείς με φυματίωση, ηπατίτιδα, μηνιγγίτιδα. Δεν φοβάμαι που εργάζομαι εκεί ούτε ότι θα μεταφέρω κάτι στον γιο μου» λέει μιλώντας στο «Βήμα» η κυρία Μεγρέμη.
Ο γιος της είναι μαθητής της Β’ Λυκείου και τα πρωινά που εκείνη εργάζεται εκείνος μένει στο σπίτι και παρακολουθεί μέσω υπολογιστή τα ιδιαίτερα μαθήματα με τους καθηγητές του. «Δεν φοβάται ο γιος μου, ούτε προβληματίζεται με αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο. Είμαι κι εγώ σαν άνθρωπος πολύ τυπική και πολύ πειθαρχημένη και ξέρει ότι κάνω αυτό που πρέπει για τον εαυτό μου και για τους γύρω μου. Μεγάλωσε υπό αυτές τις συνθήκες. Και η δική μου μητέρα εργαζόταν στον “Ευαγγελισμό”. Οταν ήμουν παιδί, δεν είχα τη μητέρα μου κοντά μου» σημειώνει.
Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που αισθάνεται ενοχές που δεν είναι περισσότερο μαζί του. «Αν ήταν στο σχολείο, δεν θα με ενοχλούσε καθόλου. Κάποιες στιγμές αισθάνομαι άσχημα γιατί είναι πολλές ώρες μόνος του. Δεν κάνει όμως παράπονα, έχει συνηθίσει. Πάντα δούλευα πολύ. Μπορεί να του λείπω κάποιες στιγμές, αλλά είμαι ίσως καλύτερο παράδειγμα από μια μητέρα που δεν δουλεύει από επιλογή της. Θεωρώ ότι είναι καλύτερο να μεγαλώνεις με δυναμικούς ανθρώπους γύρω σου παρά με μαλθακούς» εξηγεί.
Τη σημερινή ημέρα θα την περάσουν στο σπίτι με την οικογένεια του αδελφού της. «Ετυχε να έχω ρεπό. Θα ήθελα να πάμε μια βόλτα, αλλά δεν σας κρύβω ότι είμαι ακόμη επιφυλακτική. Παρότι έχουν αρθεί τα μέτρα, εμείς δεν κυκλοφορούμε. Αλλά θα είμαστε μαζί. Θα έρθουν τα ξαδέρφια του. Θα φάμε όλοι μαζί. Θα δούμε καμιά ταινία το απόγευμα. Στη γιαγιά δεν θα πάμε, ούτε θα έρθει. Θα της ευχηθούμε από το μπαλκόνι» καταλήγει.
Στην πρώτη γραμμή της ενημέρωσης
Από την πρώτη γραμμή της μάχης αυτής δεν έλειψαν και οι άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης. Δημοσιογράφοι και παρουσιαστές καταγράφουν ώρες στον τηλεοπτικό αέρα για να μεταφέρουν κάθε λεπτομέρεια στο κοινό. Ανάμεσα σε αυτούς και η κυρία Δώρα Αναγνωστοπούλου, η anchorwoman του Mega και μητέρα δύο αγοριών, 10 και 13 ετών. «Τα παιδιά έχουν αυτή τη θαυμάσια ικανότητα να διατηρούν την ανεμελιά τους ακόμα και σε δύσκολες καταστάσεις όπως αυτή. Οσο διατηρούν λοιπόν το κέφι και το χαμόγελό τους δεν ανησυχώ. Αν με απασχολεί κάτι, είναι η θωράκισή τους για το μέλλον. Το οποίο, όπως αποδεικνύεται και από αυτή την πανδημία, δεν θα είναι πάντα ρόδινο» αναφέρει.
Οι εξελίξεις απαιτούν ακόμα περισσότερη προετοιμασία και δουλειά, την ώρα που οι γιοι της είναι όλη μέρα στο σπίτι. Στο ερώτημα εάν αυτή η συνθήκη τής προκαλεί τύψεις, η κυρία Αναγνωστοπούλου απαντά: «Με απασχολεί ο ποιοτικός χρόνος μαζί τους. Θέλω τις ώρες που περνάμε μαζί να συζητάμε, να παίζουμε, να διασκεδάζουμε. Απέφευγα όμως πάντοτε να είμαι συνέχεια από πάνω τους γιατί για μένα το ζητούμενο είναι να χτίσουν ανεξάρτητους χαρακτήρες. Οταν γυρίζω σπίτι, με υποδέχονται πολύ ζεστά και τότε, ναι, αισθάνομαι καμιά φορά τύψεις. Με “ξεχνάνε” όμως γρήγορα για να επιστρέψουν στους υπολογιστές ή στο παιχνίδι τους, και αυτό με κάνει να σκέφτομαι πως έχουμε μια υγιή σχέση».
Τη σημερινή γιορτή θα την περάσει με τη μητέρα της. «Θα τη δω έπειτα από δύο ολόκληρους μήνες. Νομίζω πως θα είναι το καλύτερο δώρο και για εκείνη και για μένα και για τα παιδιά».
