Σε αντίθεση με πολλούς που κλαίνε και οδύρονται για το λουκέτο που έβαλε ο πρόεδρος της ΝΔ στην ΟΝΝΕΔ και ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν λόγοι εσωκομματικών ισορροπιών πίσω από αυτή την απόφαση, επί της ουσίας, δεν μπορεί κανείς όχι να τον ψέξει, αλλά, αντιθέτως, οφείλει να τον συγχαρεί. Και θα πρέπει να εύχεται δύο πράγματα σχετικά με το ζήτημα: πρώτον, το λουκέτο να μην είναι προσωρινό, αλλά οριστικό και αμετάκλητο και, δεύτερον, το ίδιο να συμβεί και με τις άλλες αντίστοιχες «ιστορικές» πολιτικές νεολαίες.
Οι οργανώσεις αυτές είναι γεννήματα της Μεταπολίτευσης. Και μετρούν ήδη πολλές δεκαετίες βίου. Δεν έχουν κάνει όμως ποτέ, σε όλα αυτά τα χρόνια, τον αληθινό απολογισμό τους. Η σημασία τους στο δημόσιο βίο της χώρας δεν έχει καταγραφεί.
Το κυριότερο έργο τους λοιπόν, είναι ότι λειτούργησαν, όλες κι όχι μόνον η ΟΝΝΕΔ, κυρίως ως μηχανισμοί παραγωγής πολιτικών σαπροφύτων που έκαναν ηγεμονικές καριέρες στην πολιτική ζωή του τόπου, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ολες αυτές οι οργανώσεις συνέβαλαν αποφασιστικά στην καταστροφή της Ελλάδας ως φυτώρια παραγωγής και αναπαραγωγής της χειρότερης έκφρασης του πολιτικού βίου της χώρας. Πολύ συχνά οι καριέρες που στήθηκαν μέσα στις οργανώσεις ήταν για ανθρώπους που δεν δούλεψαν ούτε μια ημέρα στη ζωή τους αλλά που, παρόλα αυτά, υπηρέτησαν και διαιώνισαν το μοντέλο του κομματικού κράτους και της δήθεν «προσφοράς», των δήθεν «αγώνων». Ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά την καταστροφή, έτσι συνεχίστηκε να γίνεται. Και βλέπει κανείς την αναπαραγωγή αυτή να συνεχίζεται ακάθεκτη και ανθρώπους που δεν έχουν δείξει αν έχουν την ελάχιστη αξία στον πραγματικό κόσμο να γίνονται ξαφνικά από το πουθενά παράγοντες του δημοσίου βίου.
Ταυτόχρονα, ηγεμόνευσαν και κράτησαν για τα καλά κάτω τα ελληνικά πανεπιστήμια τα οποία μετέτρεψαν σε τσαντίρια απ όπου όπου η μάθηση και η σπουδή εξορίστηκαν προς όφελος του φραπέ και της ατελείωτης πολιτικολογίας, ενώ, μέσα από αυτή την διαδικασία και σε ένα βαθμό για να δικαιολογήσουν και την ύπαρξή τους, προήγαγαν συστηματικά τον διχαστικό πολιτικό λόγο.
Ασφαλέστατα πέρασαν από τις τάξεις τους πολλοί άξιοι και ικανοί άνθρωποι, τίμιοι και δημιουργικοί. Αυτοί είναι όμως κατά κανόνα εκείνοι που δεν συνέχισαν ως επαγγελματίες πολιτικοί αλλά προσέφεραν αυτό που ένιωθαν την ανάγκη να προσφέρουν και στη συνέχεια επέλεξαν να βγουν στην πραγματική ζωή και να εργαστούν για το χτίσιμο της πορείας τους στον πραγματικό κόσμο και να συμβάλουν στην οικοδόμηση μιας Ελλάδας που παράγει και πάει μπροστά, αντί να κάτσουν ως υποτακτικοί του α ή του β πολιτικού και να αναπαράξουν έτσι ότι χειρότερο διέθετε ο τόπος και ηγεμόνευσε καταστροφικά τη χώρα: αυτοί είναι οι «άλλοι» της ΟΝΝΕΔ και των λοιπών αντίστοιχων κομματικών οργανώσεων, που, τους περισσότερους, δεν τους έμαθε και δεν τους άκουσε ξανά ποτέ κανείς μετά στην πολιτική ζωή του τόπου.
Το μέτρο της καταστροφής της Ελλάδας είναι και το μέτρο, με ένα τρόπο, της ανάδειξης των κομματικών σαπροφύτων σε γενιά εξουσίας. Τα δύο αυτά χρονικά και πολιτικά σχεδόν ταυτίζονται. Και όποιος αμφιβάλλει, ας ψάξει τα ονόματα: είναι τόσα πολλά, που θα τα χάσει.
