(Δ)εμμονικοί;

Υπέρ των βαρβάρων

Εποιήσαντο τας συνθήκας

Ισοκράτης, Πανηγυρικός 177

Ο μηδενισμός του Τίποτα έχει χρώμα ή και αποχρώσεις; Η ατιμώρητη καταστροφή των δημοσίων αγαθών συνιστά σε ένα κράτος δικαίου αντίπαλο δέος στη διαπλοκή, δηλαδή ένα είδος βίαιης «ανταποδοτικής δικαιοσύνης των επαναστατημένων»; Ολη η νομοθεσία βρίσκεται σε μια μετέωρη στιγμή, σε μια προσωρινή ισχύ και το «μέχρις ότου…» ερμηνεύεται με βάση το συμφέρον των κρατούντων;

Η απομυθοποίηση της πολιτικής σκέψης/ανάλυσης που αναφέρεται στη φιλελεύθερη δημοκρατία και ο αξιακοθεσμικός σχετικισμός στην ερμηνεία του Συντάγματος δημιουργούν όρους και προϋποθέσεις η μεταμορφωτική ιδεολογία να λειτουργεί ως εκκοσμικευμένη θρησκεία.

Δεν επιδιώκεται η ταυτότητα μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων ούτε η κοινωνική ειρήνη διά του Δικαίου.

Η έννομη τάξη (μοιάζει να) αποκτά όλο και περισσότερο πρωτόγονα χαρακτηριστικά αντεκδίκησης (jus talionis).

Πώς «φύτρωσε» τόση οργή και τόσο μίσος στην ελληνική κοινωνία; Γιατί ευλογούνται οι παρασυνταγματικοί μηχανισμοί που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει στην πατρίδα μας;

Τι ανοιχτούς λογαριασμούς μπορεί να έχει η σημερινή (κυβερνώσα) γενιά των 40άρηδων με τον Εμφύλιο ή ακόμη και με τη δικτατορία;

Πότε άρχισε γι’ αυτούς η διαδικασία της ρεβάνς, της εκδίκησης για τις ήττες που ούτε υπέστησαν ούτε έζησαν;

Υπάρχουν νέοι (ή λιγότερο νέοι) που πιστεύουν πως οι μπαχαλάκηδες συνιστούν δημοκρατικά τάγματα; Οτι οι νεοτρομοκράτες συγκροτούν εφεδρική δύναμη της λαοκρατίας; Οτι νοούνται στη δημοκρατία μας θύλακες παρτιζάνων που «καθοδηγούν» το ανίσχυρο υπουργείο Αριστερής Τάξης;

Η κυβερνώσα Αριστερά εξακολουθεί να «παλαντζάρει» αμήχανα ανάμεσα στην αστική ολοκλήρωση χωρίς κοινωνικούς εμφυλίους και στην πίεση διαφόρων ομάδων για τροχιά εκτός του (φιλ)ελεύθερου κόσμου.

Δεν ξέρω αν η τακτική του μη πολέμου με τέτοιες αντιλήψεις/πρακτικές είναι ορθή και αποτελεσματική. Δεν ξέρω αν υπάρχουν προϋποθέσεις ανακωχής ή «παράδοσης των όπλων».

Δεν νοείται όμως αυταρχικό ή εκδικητικό πρόσωπο της φιλελεύθερης ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Από τον Διχασμό στον Εμφύλιο και σήμερα στον Κατακερματισμό ή τη Βαλκανική Σαλάτα (ένα είδος Ευρωπαϊκής Αλβανίας) τα κάθετα δίκτυα (καπετανάτα) πάντοτε κατίσχυαν των οριζόντιων εθνικών στόχων. Θα συνεχίσουμε έτσι;

Τυφλά ή τυφλωμένα «ιδεώδη», συλλογικές αυταπάτες, μαρτυρολογικά συν-πλέγματα και συνωμοτικές κατασκευές συγκροτούν το πλαίσιο δράσης μιας περισσότερο αρνητικά συμψηφιστικής και λιγότερο δημιουργικής Αριστεράς.

Προκειμένου να χτυπηθεί η εκσυγχρονιστική φαυλότητα επιλέγεται ένας ιδιόμορφος φιλελεύθερος αριστερός κρατισμός με τον λαϊκισμό των (πρώην;) αγανακτισμένων ως ξιφολόγχη (οι οποίοι, ως γνωστόν, αρνούνται οποιοδήποτε όριο στη Δημοκρατία) και το αλάθητο αριστερό πρόσημο της ιστορικής δικαίωσης ως ασπίδα.

Δύο «άρχουσες τάξεις»: η κλασική του κεφαλαίου και της διαπλοκής (ανισότητες) και η άλλη της εργολαβικής Αριστεράς, του «λαϊκού συμφέροντος» της ομάδας εξουσίας (εξισωτισμός).

Η βίαιη «εκκαθάριση» του μη βολικού (κι όχι «του όλου») παρελθόντος, καθώς φυλάγονται «πισινές» για ενδεχόμενη συνεργασία με τινές, μάλλον οδηγεί σε συγχώνευση των αμαρτωλών με τους αναμάρτητους.

Το τι θα προκύψει (άγγελος ή τέρας) θα το δείξει ο χρόνος, ο τρόπος και ο λόγος (για τον οποίο γίνονται όλα αυτά).

Προσοχή όμως: οι ιθύνοντες μπέρδεψαν το κίνημα της βάσης με τη βάση της καρέκλας τους, που νιώθουν να κουνιέται. Ο εσωτερικός κομματικός χώρος απέκτησε «μπράβους» και συκοφάντες. Τα όρια ανοχής των μεν για τους δε στενεύουν επικίνδυνα. Προκαλούμε αυτό που ύστερα καταγγέλλουμε.

Ζούμε σε σύγχυση λειτουργιών και στόχων. Για να αποφύγουμε την επάνοδο του Κακού παράγουμε μεγαλύτερο «Κακό». Οι ανομίες του χθες νομίζουμε ότι δικαιολογούν παρεκκλίσεις στο σήμερα ή παγιδεύσεις στο αύριο.

Ο «αυταρχισμός με δημοκρατικό προσωπείο» δεν είναι το καλύτερο φάρμακο κατά του αυταρχισμού της δεξιάς καταστολής.

Πρέπει να βιαστούμε. Δεν παίζει κανείς ατιμωρητί με την Ιστορία (ιδίως με τον ιστορικό διχασμό).

Αυτό ας το συνειδητοποιήσουν τόσο οι «μόνιμοι επαναστάτες» όσο και οι όψιμοι δεξιοαριστερίζοντες κυβερνητικοί προτού μπούμε στον αστερισμό της ρεβάνς για τη ρεβάνς.

ΥΓ.: Από τις τέσσερις εποχές πήγαμε στις δύο και βαίνουμε ολοταχώς προς μία Εποχή η οποία θα συμπεριλαμβάνει και τις τέσσερις αλλά η θερμοκρασία θα αλλάζει κάθε μέρα ή κάθε εβδομάδα.

Μήπως έτσι θα γίνει και στο πολιτικό πεδίο;

Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην υπουργός.