Στον δίσκο των Tακίµ που κυκλοφόρησε πριν από µερικούς µήνες υπάρχει µια εκτέλεση του παραδοσιακού της Ανατολικής Θράκης «Oταν µ’ εγέννας, µάνα µου» πολύ συγκινητική. Το τραγούδι ξεκινάει ο Κώστας Μερετάκης και λέει την πρώτη στροφή, ο Μάνος Κουτσαγγελίδης συνεχίζει µε τη δεύτερη, ο Βαγγέλης Δηµούδης τραγουδάει την τρίτη και ο Χρόνης Αηδονίδης την τέταρτη. Τέσσερις Θρακιώτες το ερµηνεύουν, δηλαδή, µε σειρά από τον νεότερο προς τον γηραιότερο. Αυτό το µοίρασµα, που είναι ταυτόχρονα και διαδοχή, πέραν της συµβολικής διάστασης που δίνει στο τραγούδι, χαρακτηρίζει και τη γενική φιλοσοφία της οµάδας αυτών των εξαιρετικών µουσικών: µια σκυταλοδροµία αργού ρυθµού είναι η ενασχόληση µε την ελληνική µουσική παράδοση, όπου κάθε γενιά οφείλει να ενσταλάζει στην επόµενη το µεράκι και τα µυστικά της, και εκείνη να τα φυλάει µε σεβασµό, γνωρίζοντας ότι θα έρθει η ώρα να τα παραδώσει σε κάποιους άλλους.
Στο άλµπουµ «ΤΑΚΙΜ» συµµετέχουν επίσης η Χάρις Αλεξίου, ο Σωκράτης Μάλαµας και ο Παντελής Θαλασσινός, αλλά και σχεδόν µυθικά πρόσωπα του παραδοσιακού τραγουδιού, όπως ο Γιάννης Κωνσταντίνου και η Γιασεµή Σαραγούδα. Οι Τακίµ εµφανίζονται κάθε Τετάρτη στο Κελάρι του Πολιτιστικού Κέντρου Athenaeum (Αδριανού 3, Θησείο) µε τραγούδια και σκοπούς από τη Μικρασία και την Κωνσταντινούπολη µέχρι τα Γιάννενα και την Πρέβεζα, τη Μακεδονία και τη Θράκη: ταξίµια, αµανέδες, καρσιλαµάδες, τσάµικα, λόνγκες, ζαγορίσια χαβάδια, πωγωνίσια µοιρολόγια, ικαριώτικα και µπάλους.
«Αναρωτιόµαστε πολλά χρόνια τώρα αν µε αυτό που κάνουµε, επανεκτελώντας δηλαδή µε τον ήχο µας παραδοσιακά τραγούδια, δίνουµε κάτι καινούργιο. Θεωρώ πως η απάντηση είναι “ναι”. Ερµηνεύουµε ξανά και βλέπουµε µε νέα µατιά την ουσία των τραγουδιών που παίζουµε. Υπάρχει µια τάση στον χώρο των νεοπαραδοσιακών µουσικών ότι ντε και καλά πρέπει να γράφουµε και καινούργια µουσική, αλλά προσωπικά δεν συµφωνώ µε αυτήν. Θεωρώ πως όταν ασχολείσαι µε την παράδοση, πρέπει να ασχολείσαι µόνο µε την παράδοση. Μπορεί να ακούγεται λίγο στενόµυαλο αυτό που λέω, αλλά το πιστεύω. Τα τραγούδια που υπηρετούµε είναι σαν να έχουν προκύψει από απόσταξη αιώνων. Δύσκολα µπορείς να το αντιγράψεις αυτό» λέει ο ουτίστας του συγκροτήµατος, Θωµάς Κωνσταντίνου (τρίτος από αριστερά στη φωτό).
Βουτηγµένος στη µουσική από µικρό παιδί, έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί: «Επαιζα πριν από τέσσερα χρόνια στον Ασπρόπυργο, στη γιορτή για το έθιµο της Αποκριάς που έχουν. Εκεί ζούσε ο Δηµήτρης Καλλιέρης, πρόεδρος του Πνευµατικού Κέντρου του Δήµου Ασπροπύργου και λαογράφος –έχει γράψει πολλά βιβλία, όταν ήταν παιδάκι, στο σπίτι του κοιµόταν η Ρόζα Εσκενάζυ, ο Στελλάκης Περπινιάδης, ο Στέλιος Καζαντζίδης. Μερακλής άνθρωπος, αγαπούσε πολύ τη µουσική και είχε τροµερό αφτί. Λίγο προτού τελειώσει το πανηγύρι, και ενώ δεν χόρευε ποτέ, αποφάσισε να χορέψει. Μου ζήτησε να πω “Το πονεµένο στήθος µου”. Κάνει δυο-τρεις στροφές και πεθαίνει επιτόπου –από καρδιά. Ηταν 82 ετών. Αν έχω φάει µια δυνατή σφαλιάρα στη ζωή µου, ήταν αυτή. Βέβαια, έχει και χιουµοριστικές προεκτάσεις αυτή η ιστορία. Καµιά φορά, οι φίλοι µου µού λένε: “Θωµά, παίξε ‘Το πονεµένο στήθος µου’ για να µε πειράξουν”».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
