Πιο αριστερός δεν γίνεται

Επιθυμεί τον πυρηνικό αφοπλισμό της Βρετανίας, τάσσεται υπέρ των εθνικοποιήσεων, υποστηρίζει τη δωρεάν παιδεία και δηλώνει έτοιμος να τυπώσει χρήματα για να δώσει νέα ώθηση στην οικονομία. Εμφανίζεται επικριτικός προς τη Βορειοατλαντική Συμμαχία και επιφυλακτικός όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ενωση και τον ρόλο της Βρετανίας στο εσωτερικό της –αν και θα ήθελε να παραμείνει η χώρα στην ΕΕ.

Τον Ιούνιο, όταν ο 66χρονος Τζέρεμι Κόρμπιν, ιστορικός εκπρόσωπος της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών της Βρετανίας, έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματος, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που πίστευαν πως θα μπορούσε να εκλεγεί. Μεταξύ αυτών δεν περιλαμβάνονταν ούτε τα ΜΜΕ, ούτε οι μπούκερ, ούτε οι βουλευτές που στήριξαν –πολλοί συμβολικά –την υποψηφιότητά του, ούτε καν τα μέλη της ομάδας που ανέλαβαν την προεκλογική του εκστρατεία. Το Σάββατο, λιγότερο από τρεις μήνες μετά, ο «κόκκινος Τζέρεμι» εξελέγη ηγέτης του Εργατικού Κόμματος, διαψεύδοντας όλα τα προγνωστικά και δηλώνει έτοιμος να αλλάξει συθέμελα την πολιτική σκηνή της Βρετανίας ως εν δυνάμει πρωθυπουργός –αν και οι επόμενες βουλευτικές εκλογές απέχουν μία ολόκληρη πενταετία, καθώς θα γίνουν το 2020.

Ο «κατά συρροήν επαναστάτης» Κόρμπιν κατά τη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας έχει ψηφίσει στη Βουλή περισσότερες από 500 φορές (!) εναντίον της κεντρικής γραμμής του κόμματός του. Σύμφωνα με τους επικριτές του, το όραμα του βουλευτή των Εργατικών είναι «τόσο αριστερό που θα καταδικάσει τους Εργατικούς στην κομματική εξαφάνιση». Και πράγματι πιο αριστερός, για τα δεδομένα ενός κόμματος εξουσίας όπως οι Εργατικοί, δεν γίνεται. Γι’ αυτό και η παλαιά φρουρά, με πρώτους και καλύτερους τους Τόνι Μπλερ, Γκόρντον Μπράουν, Αλιστερ Κάμπελ κ.ά., έσπευσε να τον αποκηρύξει δημοσίως.

Αψηφώντας τις επιθέσεις όσων τον χαρακτήριζαν «μη εκλόγιμο», ο Κόρμπιν εστίασε την προεκλογική του εκστρατεία στη νεολαία της Βρετανίας και σε όλους όσοι επιθυμούν τη ριζική επανεξέταση ζητημάτων όπως η κοινωνική (αν)ισότητα και η εξωτερική πολιτική της χώρας. Παρ’ όλο που η βρετανική οικονομία δεν βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, φαίνεται πως το πολιτικό μήνυμα αυτού του εξ απαλών ονύχων ακτιβιστή, οι γονείς του οποίου γνωρίστηκαν σε εκστρατεία υπέρ των Δημοκρατικών του ισπανικού εμφυλίου, άγγιξε τα μέλη της εργατικής κυρίως τάξης, τα οποία εξακολουθούν να ταλαιπωρούνται εξαιτίας των συνεπειών της οικονομικής κρίσης του 2008.

Η επικράτηση του Κόρμπιν καταγράφεται ως ένα εξαιρετικό γεγονός για τη βρετανική πολιτική σκηνή για έναν βασικό λόγο: είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που σπάει η ουσιαστική ομοιομορφία της ρητορικής των δύο μεγάλων κομμάτων, τα οποία (όπως και αλλού στην Ευρώπη) συναντήθηκαν στα «δεξιά» και έφτασαν να μη διαφέρουν μεταξύ τους. Ο ίδιος έχει καταγγείλει το φαινόμενο. «Πολλοί άνθρωποι αποστασιοποιούνται από την πολιτική διαδικασία όταν τα κύρια κόμματα δεν λένε τίποτα το διαφορετικό για το πώς διαχειριζόμαστε την οικονομία» λέει. Ο ίδιος επιμένει στα βασικά: φορολόγηση των πλουσίων, προστασία των φτωχότερων μέσω του κοινωνικού κράτους, τέλος στη λιτότητα, ενίσχυση της δημόσιας εκπαίδευσης και του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Μιλώντας για τους πολλούς νέους και νέες που τον υποστηρίζουν ο Κόρμπιν δήλωσε ότι τα παιδιά αυτά «εύκολα κάποιοι τα ξέγραψαν ως μέλη μιας μη πολιτικοποιημένης γενιάς, ενώ στην πραγματικότητα ανήκουν σε μια γενιά πολιτικοποιημένη, την οποία διέγραψε η ίδια η σύγχρονη πολιτική».