Το επταήμερο του Διόδωρου

Η Αριστερά δεν μάχεται, γοητεύει

Επτά μήνες και κάτι ημέρες μετά τις τελευταίες εκλογές, δύο μήνες μετά το περιλάλητο δημοψήφισμα, ξανά σε προεκλογική περίοδο. Και η σημαντικότερη για την ώρα είδηση από τις δημοσκοπήσεις είναι πως δύει το κόκκινο άστρο της συριζαριστεράς και ανατέλλει το περίεργο άνθος της Ενωσης Κεντρώων –μετά 40 χρόνια στο κουρμπέτι δικαιούται και ο Βασίλης Λεβέντης μια θέση στο ημικύκλιο της Βουλής, όπως τόσοι και τόσοι συνομήλικοί του εξηντάρηδες συριζαίοι πολιτευτές που περίμεναν την ημέρα τους χρόνια και χρόνια.

Ηρθε η 25η Ιανουαρίου, βγήκαν από τα σκοτεινά κομματικά γραφεία στο φως της ημέρας οι συριζαριστεροί πολιτευτές και είδαμε αυτά που είδαμε: αμετροέπεια και ανικανότητα. Δεν φταίνε τα ιδεολογήματά τους, ημερολόγιό μου. Ποιος λίγο, ποιος πολύ, όλοι κουβαλάμε ιδεολογήματα: άλλος πιστεύει στα ζώδια, άλλος στον Θεό, άλλος στο κισμέτ, άλλος στην ελεύθερη βούληση, όλοι έχουμε τον τρόπο μας να ερμηνεύουμε τον κόσμο.

Αλλά στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ αυτό που είδαμε ήταν θανατηφόρο μείγμα άγνοιας, έπαρσης, τεμπελιάς, διανοητικής ανεπάρκειας, καιροσκοπισμού, ιδιοτέλειας. Εντάξει, όλοι έχουμε αυτά τα ελαττώματα, το θέμα είναι οι δόσεις. Οι συριζαίοι ήρθαν στην εξουσία καβάλα στο αντιμνημονιακό κύμα οργής, βίας και απογοήτευσης και διαπίστωσαν πως τα εφόδια που είχαν συσσωρεύσει πριν από 20-40 χρόνια στην ΚΝΕ και στον Ρήγα Φεραίο δεν επαρκούσαν: η πραγματικότητα ήταν ξεροκέφαλη, δεν προσαρμοζόταν στα συνθήματά τους, ο κόσμος δεν ήταν διαδηλώσεις και καταλήψεις.

Αντί να στρώσουν τον πισινό τους να καταλάβουν, ξέφευγαν από την πραγματικότητα με πύρινους λόγους για την ηθική και πνευματική τους ανωτερότητα, διορίζοντας ταυτόχρονα φίλους και συγγενείς σε ανώτερες κρατικές θέσεις, προσπαθώντας να διευθετήσουν με όρους ισχύος τις σχέσεις τους με το κεφάλαιο και τα μέντια –και ανταμείβοντας με προσλήψεις τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που τους είχαν φέρει στην εξουσία.

Είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στις οικονομικές και γεωπολιτικές αναλύσεις των Βαρουφάκη – Κοτζιά: η ευρωζώνη θα υπέκυπτε στην απειλή της εξόδου, η Ρωσία θα ερχόταν αρωγός για να πλήξει τους Ευρωπαίους. Και στην ικανότητα του Αλέξη Τσίπρα να διαπράττει ατιμωρητί πολιτικές δολοφονίες: θα ξεσήκωνε τους ευρωπαϊκούς λαούς ενάντια στους νεοφιλελεύθερους που τους καταδυναστεύουν, ο Νότος θα καταλάβαινε επιτέλους το συμφέρον του, θα συμπαραστεκόταν στον ηρωικό ηγέτη.

Ο Ρέντσι χάρισε γραβάτα στον Τσίπρα στην πρώτη τους συνάντηση. Χαμπάρι δεν πήρε ο χαρισματικός. Πίστευε στα βουντού Βαρουφάκη – Κοτζιά. Εκανε και το μεγάλο πείραμα του δημοψηφίσματος, η μεγάλη απειλή του «φεύγουμε» –και όταν οι άλλοι του είπαν «καλό κατευόδιο» και είδε μπροστά του το φάσμα της χρεοκοπίας και του χάους, τότε πήγε όχι να διαπραγματευθεί αλλά να παραδοθεί για να σώσει το πολιτικό του μέλλον.

Είχε αγωνία, λέει, έβγαλε έρπη στα χείλη· εγώ μόλις καταλάβω πως εκδηλώνεται έρπης, βάζω αλοιφή και τον προλαβαίνω, ημερολόγιό μου, 6-7 ευρώ κάνει το σωληνάριο. Δεν τον κάνω δημόσιο θέαμα για να δείξω στους άλλους τις έγνοιες και τις σκοτούρες που έχω.

Και είμαστε εδώ που είμαστε: η συριζαριστερή κυβέρνηση αποδείχθηκε παρένθεση –γιατί είναι παρένθεση στην κοινωνία, ημερολόγιό μου. Δεν ξέρει καν ότι υπάρχει κοινωνία, μόνο πεδία μαχών υπάρχουν για αυτήν. Δεν υπάρχουν πολίτες, υπάρχουν ψηφοφόροι –ευτυχώς, γιατί τους προγόνους της τους ενδιέφεραν τα ντουφέκια. Ο κόσμος χωρίζεται σε φίλους και εχθρούς που συγκρούονται –εντάξει, η πολιτική είναι συγκρουσιακή αλλά άλλο αυτό και άλλο να πιστεύεις πως είναι μόνο συγκρουσιακή, μόνο αγώνες, μόνο ήττες ή νίκες.

Αυτή η Αριστερά, που αρνείται τη χαρά της ζωής, της δημιουργίας, της απόλαυσης, που δεν θέλει να κυβερνά αλλά να μάχεται, που είναι συνέχεια «με το όπλο παρά πόδας» και στην Αίγινα απλώς ξεκουράζεται για την επόμενη μάχη, δεν είναι η δική μου Αριστερά, ημερολόγιό μου. Αλλά το κατακτητικό, ολοκληρωτικό πνεύμα τους που τους κάνει να βλέπουν ως Αριστερά μόνο το ΚΚΕ και τους εαυτούς τους.

Αυτή όμως είναι η γιακωβίνικη, μετά λενινιστική και στη συνέχεια ασιανή, αφρικανική και λατινοαμερικάνικη Αριστερά των ολοκληρωτισμών και των δικτατοριών. Εδώ και έναν αιώνα στην Ευρώπη υπάρχει η δική μας, η σοσιαλδημοκρατική Αριστερά. Και παρ’ όλο που ξεφτίλισαν τον όρο «Αριστερά» μονοπωλώντας τον, εγώ θα συνεχίσω να δηλώνω αριστερός, ημερολόγιό μου –δεν θα απαρνηθώ τη χαρά της ζωής, δεν θα υποκύψω στο σκοτεινό, συγκρουσιακό όραμά τους.

Θα είναι παρένθεση η συριζαριστερά όχι επειδή την πρόδωσε ο Λαφαζάνης αλλά επειδή, αν συνεχίσουν να τους δείχνουν οι δημοσκοπήσεις κοντά-κοντά με τη ΝΔ, δεν θα είναι τελικά πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ημερολόγιό μου: θα βρεθούν ποταμίσιοι και πασόκοι που θα ψηφίσουν ΝΔ για να απαλλαγούν από το άγος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και αν είναι πρώτο κόμμα, θα αναγκαστούν να έχουν συμμάχους σοβαρούς, όχι τον Καμμένο που μόνο η αγορά των 500 εκατομμυρίων τον ενδιέφερε –το γιατί μάλλον ο Ακης Τσοχατζόπουλος εκεί στη φυλακή το καταλαβαίνει καλύτερα από όλους μας.

Τι θα μείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ; Οι περί τον Λαφαζάνη νοσταλγοί των μπολσεβίκων και το προσωποπαγές κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Οι πρώτοι θα προπαγανδίζουν την ημέρα που ως άλλοι Χρυσοδάκτυλοι θα μπορέσουν να βάλουν χέρι στα χαρτονομίσματα της ΕΚΤ στον Χολαργό, όπως εκείνος στο χρυσάφι της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ στο Fort Nox. Οι δεύτεροι θα προβάλλουν τον έρπη του χαρισματικού ηγέτη τους –του μεγάλου πολιτικού που εμπιστεύθηκε κορυφαίες θέσεις στον Βαρουφάκη, τον Κοτζιά, την Κωνσταντοπούλου, τον Λαφαζάνη.

Δεν ξέρω τι θα κάνουν τελικά οι ψηφοφόροι –εγώ πάντως εξαφανίζομαι, ημερολόγιό μου. Φεύγουμε με την Ιζαμπώ μεγάλο ταξίδι στα ξένα, θα γυρίσω δύο-τρεις εβδομάδες μετά τις εκλογές, αρχές Οκτώβρη. Ταξίδι προγραμματισμένο και πληρωμένο πριν φανεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι παρένθεση. Και επειδή δεν προβλέπω να βάζουν αεροπλάνα τα κόμματα, μάλλον δεν θα ψηφίσω, για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Δικαιούμαι και εγώ τον μήνα που τρέφει τους έντεκα στις σελίδες σου. Καλή αντάμωση, ημερολόγιό μου –και να προσέχεις όσο θα λείπω.