Με τον θάνατο του Παπάγου το 1955, ο βασιλιάς Παύλος έδωσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Πολλοί ενοχλήθηκαν τότε καθώς με αυτό τον τρόπο «έσπαγε» η κομματική «επετηρίδα» που ήθελε για αρχηγό ή τον Κανελλόπουλο ή τον Στεφανόπουλο.
Όμως ο Παύλος αποφάσισε να πάει την Ελλάδα ένα βήμα πιο πέρα, όπως είχε απόλυτο συνταγματικό δικαίωμα να το πράξει με το τότε σύνταγμα του 1952 – είναι μάλιστα ιδιαίτερα χαρακτηριστική η στάση του κάθε άλλο παρά δεξιού Βήματος και του ιδρυτή του Δημητρίου Λαμπράκη έναντι εκείνης της απόφασης, την οποία ενθέρμως υποστήριξαν.
Όπως και να χει, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις οκτώ χρόνια αργότερα ανάμεσα στον βασιλιά και τον πρωθυπουργό, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ιστορία δικαίωσε απόλυτα την επιλογή του το 1955: ο Καραμανλής άλλαξε την Ελλάδα.
Μόλις έλαβε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, ο τότε νέος πρωθυπουργός πήγε στη Βουλή και έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης με 200 ψήφους: η επικράτησή του ήταν καθολική και κάθε ζήτημα που είχε τεθεί σχετικό με τη νομιμοποίησή του, είχε δια μίας εξαλειφθεί. Πολλοί άλλοι στη θέση του, θα ήταν ευτυχείς με το αποτέλεσμα και θα συνέχιζαν. Όχι όμως ο Καραμανλής.
Λίγους μήνες αργότερα, στις αρχές του 1956 και με τον Συναγερμό να βρίσκεται στο χειρότερο σημείο του από την εποχή της ίδρυσής του, ο Καραμανλής εξαγγέλλει ξαφνικά εκλογές και, ταυτόχρονα, τη δημιουργία του νέου δικού του κόμματος, της ΕΡΕ.
Όπως είχε αφηγηθεί ο Γεώργιος Ράλλης στην τελευταία του συνέντευξη, ο Καραμανλής του είπε: «σήμερα είμαι εντελώς μόνος. Αυριο θα δούμε τι θα συμβεί».
Κι εκείνο που συνέβη ήταν ότι, τελικά, με την ΕΡΕ κυβέρνησε επί οκτώ έτη, τα οποία υπήρξαν ένα είδος αναγέννησης για την Ελλάδα που είχε υποφέρει τόσα πολλά.
Ο Καραμανλής δεν ήταν Καραμανλής πριν γίνει αυτό που έγινε. Κανένας ηγέτης δεν κρίνεται στο ξεκίνημα, αλλά στο τέλος: από το πόσο τολμά, το ποιες τομές κάνει, το πόσες δημιουργικές ρήξεις και συνθέσεις.
Ότι έγινε, έγινε. Σήμερα, ο Τσίπρας, βρίσκεται μπροστά σε μία ιστορική δυνατότητα: να κάνει τις δικές του τομές και ρίξεις, να πάει τα πράγματα πιο πέρα και να δώσει μια μεγάλη ώθηση στην Ελλάδα.
Κατά κάποιο τρόπο, ο Τσίπρας βρίσκεται ως ένα βαθμό μπροστά σε προκλήσεις όπως εκείνες που αντιμετώπισε ο Καραμανλής το 1955. Ισως αξίζει να τον μελετήσει, να δει τα βήματα με τα οποία ο νεαρός πολιτικός που ο βασιλιάς τον ξεχώρισε και τον έκανε πρωθυπουργό, άλλαξε τελικά την Ελλάδα.
