Οι αυστηροί φρουροί στην είσοδο «κατάσχουν» το κινητό του επισκέπτη της πρεσβευτικής κατοικίας. Δεν μπορείς να συναντήσεις τον αμερικανό πρέσβη έχοντας ένα smartphone στην τσέπη σου. Μετά όμως από το επιτυχές πέρασμα από τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, που είναι αντίστοιχα ενός αεροδρομίου, περπατάει κανείς στον κήπο μιας έπαυλης, λίγες εκατοντάδες μέτρα από την αμερικανική πρεσβεία, που μοιάζει σαν να βρίσκεται στη Νέα Αγγλία. Πολύ ταιριαστό σπίτι για τον Ντέιβιντ Πιρς, ο οποίος γεννήθηκε πριν από 65 χρόνια, στις 9 Ιουνίου 1950, στο Πόρτλαντ της Πολιτείας του Μέιν, η οποία ανήκει στη Νέα Αγγλία των ΗΠΑ.
Η δουλειά του αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα είναι πάντοτε «δύσκολη», αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, αλλά και τη γεωπολιτική θέση της χώρας μας. Και ο ευγενικός, χαμογελαστός και γαλανομάτης κ. Πιρς, που ήρθε στην Ελλάδα το 2013, δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί των δυσκολιών –με πιο πρόσφατη την υπόθεση για την αποφυλάκιση ή μη του Σάββα Ξηρού. Ωστόσο, στο ΒΗΜΑgazino, σε αυτή την αποκλειστική συνέντευξη και τη μοναδική «εφ’ όλης της ύλης» που έχει παραχωρήσει σε ελληνικό μέσο, μίλησε κυρίως ως ζωγράφος και λιγότερο ως διπλωμάτης –παρότι δεν απέφυγε παράλληλα να εκθέσει τις θέσεις των ΗΠΑ για πολλά νευραλγικά ζητήματα.
Πάντως, σχεδόν κάθε μέρα, όταν ολοκληρώνεται η συγγραφή και η αποστολή στην Ουάσιγκτον των απόρρητων τηλεγραφημάτων από την Αθήνα, ο διπλωμάτης που έχει τελειώσει κλασικές σπουδές και δημοσιογραφία στις ΗΠΑ και έχει υπηρετήσει σε πολλές χώρες της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής αποσύρεται σε ένα πολύ μικρό κουζινάκι στον πρώτο όροφο της πρεσβευτικής κατοικίας. Εκεί, στο μικρό τραπέζι, κάτω από ένα παράθυρο με εξαιρετικό φως, απλώνει τις μπογιές και ζωγραφίζει στις ακουαρέλες κτίρια, ανθρώπους και τοπία. Κι εκείνη την ώρα, όπως λέει, υποχωρεί το άγχος, παραμερίζουν οι σκοτούρες και το μυαλό φθάνει πολύ κοντά στο «ζεν».
Το διαχρονικό στερεότυπο του «αμερικανού πρέσβη» είναι εκείνο του ψυχρού διπλωμάτη που ολόκληρο το 24ωρο σκαρφίζεται σχέδια για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων. Ισως για αυτόν τον λόγο η είδηση ότι ζωγραφίζετε είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Σας κάνει να φαίνεστε πιο ανθρώπινος… «Σας διαβεβαιώνω ότι είμαι ένας άνθρωπος ακριβώς όπως εσείς. Μου αρέσει η Ελλάδα. Μου αρέσει να ταξιδεύω στην Ελλάδα. Μου αρέσουν ο καιρός, οι άνθρωποι, η ιστορική κληρονομιά και το φαγητό. Και φυσικά μου αρέσει η ζωγραφική».
Μάθαμε ότι ζωγραφίζετε από τις αναρτήσεις σας στο Twitter. «Για να είμαι ειλικρινής, άργησα πολύ μέχρι να χρησιμοποιήσω μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Twitter. Δεν μου άρεσαν. Μόλις τα τελευταία δύο χρόνια, όταν ήρθα στην Ελλάδα, με έπεισαν οι συνεργάτες μου να γίνω πιο διαλλακτικός. Με συμβούλευσαν, όμως, «μη νομίζεις ότι ο κόσμος τρελαίνεται να διαβάσει στο Twitter τις επίσημες δηλώσεις σου. Γιατί δεν ανεβάζεις μια ακουαρέλα;». Ε, λοιπόν, το έκανα και είδα ότι αυτό προκάλεσε αρκετό ενδιαφέρον».
Εχετε πουλήσει ποτέ έργα σας; «Οχι. Δεν έχω σκεφτεί τη ζωγραφική μου με οικονομικούς όρους. Δεν έχω βάλει τιμή σε κανέναν πίνακα. Ζωγραφίζω από χόμπι».
Αν ήμουν γκαλερίστας στην Αθήνα, θα ήθελα πολύ να είχα μια έκθεση με τα έργα του αμερικανού πρέσβη. Θα δεχόσασταν; «Ευχαριστώ για την πρόταση, αλλά επιφυλάσσομαι να σας απαντήσω όταν ανοίξετε την γκαλερί σας…».
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη ζωγραφική; «Προτού έρθω στην Ελλάδα υπηρετούσα στην Αλγερία (2008-2011). Οπως καταλαβαίνετε, για λόγους ασφαλείας, ήταν αδύνατον να βγούμε έξω τα Σαββατοκύριακα. Τότε άρχισα να ζωγραφίζω πιο συστηματικά, αν και ζωγράφιζα από παιδί στο Πόρτλαντ του Μέιν όπου γεννήθηκα. Η μητέρα μου με παρακινούσε να ασχοληθώ περισσότερο συστηματικά με τη ζωγραφική, αλλά δεν το έκανα παρά μόνο όταν βρέθηκα στην Αλγερία, πολλά χρόνια μετά».
Είστε μοναχοπαίδι; «Οχι, είμαι ο μεγαλύτερος από πέντε παιδιά. Τα δύο δεν ζουν πια. Είμαστε τρεις. Εχω έναν αδελφό και μία αδελφή. Ζουν στο Μέιν με τις οικογένειές τους».
Εσείς έχετε παιδιά; «Εγώ και η σύζυγός μου η Λέιλα είμαστε παντρεμένοι από το 1978. Εχουμε δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, και δύο εγγόνια».
Πώς είναι η ζωή σας στην Αθήνα; «Μια χαρά, θα έλεγα. Βγαίνουμε έξω, δεν είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι. Ωστόσο, δεν μπορούμε να βγούμε με τη γυναίκα μου μόνοι μας μια βόλτα μέχρι τη γωνία. Πρέπει να έχουμε μαζί μας οκτώ αστυνομικούς, για λόγους ασφαλείας. Αλλά πλέον αυτό συμβαίνει με όλους τους αμερικανούς πρέσβεις σε όλον τον κόσμο. Οι απειλές σήμερα είναι παντού περισσότερες απ’ όσο ήταν παλαιότερα. Εντάξει, ζούμε με αυτό, το έχουμε συνηθίσει».
Τι σας αρέσει στην Ελλάδα; «Εκείνο που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι η Ελλάδα είναι μια από τις ομορφότερες χώρες στον κόσμο. Μπορείς να ταξιδεύσεις οπουδήποτε, από τον Βορρά ως τον Νότο, από την Κρήτη ως τη Θράκη και από τα Δωδεκάνησα ως την Ηπειρο. Παντού θα συναντήσεις μια απίστευτη φυσική ομορφιά. Κι αυτό συμπληρώνεται από την ευγένεια των ανθρώπων και τη μοναδική φιλοξενία. Νομίζω ότι έχω την καλύτερη δουλειά στο αμερικανικό διπλωματικό σώμα».
Δημοσιεύθηκε η πληροφορία (σ.σ.: σε διπλωματικό ρεπορτάζ της «Καθημερινής» της περασμένης Κυριακής) ότι αποχωρείτε πρόωρα από την Αθήνα τον επόμενο μήνα γιατί δεν ενημερώσατε εγκαίρως την Ουάσιγκτον σχετικά με το νομοσχέδιο που επιτρέπει την αποφυλάκιση βαρυποινιτών… «Είναι μια πληροφορία απολύτως αναληθής».

Τη διαψεύδετε;
«Ημουν κι εγώ δημοσιογράφος κάποτε, έχω δουλέψει για το Associated Press και για την «Washington Post». Επίσης, συνομιλώ με δημοσιογράφους τα τελευταία 35 χρόνια. Και ξέρω ότι ο πρώτος κανόνας της δημοσιογραφίας είναι να επαληθεύεις τις πληροφορίες σου. Για το συγκεκριμένο θέμα, δεν μας τηλεφώνησε κανείς. Το γεγονός ότι δεν προσπάθησαν να επιβεβαιώσουν μια υποτιθέμενη πληροφορία σημαίνει ότι δεν ήθελαν να μεταδώσουν την αλήθεια».

Μήπως οι ιθύνοντες του State Department έχουν αποφασίσει να σας μετακινήσουν, αλλά έχουν αποφύγει να σας ενημερώσουν;
«Κανένας πρέσβης δεν αποχωρεί σε έναν μήνα από μια πρωτεύουσα χωρίς να το γνωρίζει πρώτα ο ίδιος».
Πριν από τριάντα χρόνια, τη διετία 1985-1987, ήσασταν υπεύθυνος για την Ελλάδα (country desk) στο αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών στην Ουάσιγκτον. Τι θυμάστε από εκείνη την περίοδο; «Και όμως, οι πρώτες μου μνήμες από την Ελλάδα δεν σχηματίστηκαν το 1985, αλλά το 1971. Ημουν φοιτητής κλασικών σπουδών, μόλις είχα κλείσει τα 20 και μαζί με άλλους συμφοιτητές οργανώσαμε ένα ταξίδι τριών εβδομάδων στην Ελλάδα. Για εμένα, για ένα παιδί από το Μέιν, η Ελλάδα ήταν κάτι μαγικό. Ολη αυτή η Ιστορία, όλοι αυτοί οι θρύλοι… Ηρθα, λοιπόν, και είδα μπροστά μου την Ιστορία και τους θρύλους. Επισκεφτήκαμε τον Παρθενώνα, τους Δελφούς, την Αρχαία Μεσσήνη, την Κνωσό, το Ηράκλειο, το Ναύπλιο, την Πάτρα. Ηταν θαυμάσια. Αργότερα, τη δεκαετία του ’80, ταξιδεύσαμε στη Θεσσαλονίκη και φυσικά στην Κέρκυρα. Η αδελφή της γυναίκας μου είναι παντρεμένη και μένει στην Κέρκυρα».
Ας επιστρέψουμε στη ζωγραφική. Περνάτε πολλές ώρες ζωγραφίζοντας; «Αφιερώνω αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο μου στη ζωγραφική. Στην Αλγερία αφιέρωνα περισσότερο χρόνο απ’ όσο στην Αθήνα. Κλεινόμουν ατελείωτες ώρες στο σπίτι, σε βαθμό που οι συνεργάτες μου ανησυχούσαν. Νόμιζαν πως είχα μελαγχολήσει, αλλά εγώ απλώς απολάμβανα να ζωγραφίζω. Οταν πάρω σύνταξη, θα αφιερώσω ακόμη περισσότερο χρόνο στη ζωγραφική –γι’ αυτό ας ελπίσουμε ότι θα εξακολουθώ να βλέπω…».
Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές επιρροές σας; «Οπως σας είπα, κατάγομαι από τη Νέα Αγγλία, μεγάλωσα στο Μέιν. Μου αρέσουν τα τοπία, η ατμόσφαιρα και το φως του Μέιν. Αλλά με έχει επηρεάσει και η αρχαία Ιστορία, όχι μόνο η ελληνική, αλλά και των άλλων λαών της Μεσογείου. Μην ξεχνάτε ότι έχω εργαστεί ως δημοσιογράφος και ως διπλωμάτης σε πολλές μεσογειακές χώρες, αλλά και σε χώρες της Μέσης Ανατολής, έχω εργαστεί σε πρωτεύουσες από τη Λισαβόνα ως τη Δαμασκό και από την Καμπούλ ως το Αλγέρι».

Τι είναι αυτό που θέλετε να απεικονίσετε στην ακουαρέλα; Ποιο είναι το δικό σας μήνυμα; Και γιατί ακουαρέλα και όχι λάδι;
«Προτιμώ την ακουαρέλα γιατί δεν μπορείς να διορθώσεις το χρώμα. Στεγνώνει και αυτό είναι. Αυτό που κάνεις πάνω στο χαρτί έχει συνέπειες, δεν αλλάζει. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση. Σε ό,τι αφορά το μήνυμα… Η ζωγραφική είναι μια διαδικασία. Πρώτα βλέπεις κάτι στη φύση, κάτι που σε έλκει. Το βλέπεις ξανά και ξανά. Αρχίζεις να το ζωγραφίζεις. Κι αυτό αρχίζει να μετατρέπεται σε μια απεικόνιση. Ρωτάς τον εαυτό σου «Τι λείπει;». Πρέπει να ισορροπήσεις το πορτοκαλί με το μπλε; Πρέπει να αλλάξεις τον συσχετισμό ανάμεσα στο πράσινο και στο κόκκινο; Κι ενώ εσύ προσπαθείς να βρεις την ισορροπία μέσα στη σύνθεση των χρωμάτων, το έργο αποκτά δική του ζωή, δική του δυναμική».
Βλέποντας ορισμένα έργα σας νομίζω ότι αναζητείτε την ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στην αφηρημένη και στην παραστατική απεικόνιση και ότι αυτή η ισορροπία είναι η δική σας εκδοχή της αλήθειας σχετικά με τον άνθρωπο ή το τοπίο που αποφασίζετε να ζωγραφίσετε. «Μου αρέσει πολύ αυτή η προσέγγιση για τη ζωγραφική μου. Σας ευχαριστώ πολύ».
Παρ’ όλα αυτά, γιατί χρειαζόμαστε την τέχνη; Μήπως η τέχνη είναι περισσότερο περιττή απ’ όσο τολμούμε να παραδεχτούμε; Ή μήπως είναι ισχυρότερη ακόμη και από την πολιτική αφού μπορεί να αλλάξει τον κόσμο στο βαθύτερο επίπεδο των αντιλήψεων, των ιδεών και των αξιών; «Η τέχνη είναι πολλά πράγματα. Σίγουρα, όμως, δεν είναι καθόλου «περιττή». Σε προσωπικό επίπεδο, πάντως, την ώρα που ζωγραφίζεις προσεγγίζεις μια ποιότητα νοητικής λειτουργίας κοντά στην αταραξία, κοντά στο λεγόμενο «ζεν». Το μυαλό είναι απόλυτα συγκεντρωμένο στο παρόν και το άγχος υποχωρεί πλήρως. Η δημιουργία είναι μια άσκηση για τον νου».
Ποιους έλληνες ζωγράφους εκτιμάτε; «Εκτιμώ πολλούς έλληνες ζωγράφους, αλλά θα σας αναφέρω εκείνους που έχω έργα τους στο γραφείο μου. Είναι ο Φαίδων Πατρικαλάκης, ο Νικόλας Μπλιάτκας, ο Γιάννης Αδαμάκης και ο Χρήστος Κεχαγιόγλου».
Είστε διπλωμάτης, είστε ζωγράφος, είστε και δημοσιογράφος. Εχετε δηλαδή τουλάχιστον τρεις τρόπους για να βλέπετε τον κόσμο. Εχετε και τρεις προσωπικότητες; «Μάλλον έχω περισσότερες από τρεις…».
Είστε καλύτερος διπλωμάτης επειδή έχετε υπάρξει δημοσιογράφος; Μάλιστα το 1992 γράψατε και ένα βιβλίο, «The Wary Partners» («Οι εμπόλεμοι σύμμαχοι»), για τη σχέση δημοσιογράφων και διπλωματών, που ακόμη είναι διαθέσιμο στο amazon… «Η δημοσιογραφία προσφέρει εξαιρετική εκπαίδευση για τη γραφή και την παρατήρηση, που είναι απαραίτητες στη διπλωματία. Τη δεκαετία του ’70 εργαζόμουν στο Associated Press στο Οχάιο. Επρεπε να γράφουμε το ωριαίο δελτίο που αποστέλλαμε σε εκατοντάδες εφημερίδες και ραδιόφωνα της Πολιτείας. Επρεπε να πάρουμε μια μεγάλη και σύνθετη ιστορία και να την κάνουμε πολύ μικρή, πολύ γρήγορα και χωρίς να χάσουμε τίποτε από την ουσία της. Αυτή η ικανότητα είναι χρήσιμη σε τόσα άλλα επαγγέλματα και φυσικά και στη διπλωματία».
Σε τι άλλο μοιάζει η διπλωματία με τη δημοσιογραφία; «Στη δημοσιογραφία, όπως και στη διπλωματία, πρέπει να ξέρεις τι ακούς, τι περιγράφεις και ποιο είναι το σημείο πέρα από το οποίο γνωρίζεις ότι δεν γνωρίζεις και άρα οφείλεις να αναζητήσεις περισσότερες πληροφορίες και να αντισταθείς στον πειρασμό να κατασκευάσεις ιστορίες και να καταλήξεις σε συμπεράσματα που δεν ισχύουν. Αυτό ακριβώς είναι εκείνο στο οποίο εξετάζεσαι κατά την εισαγωγή στο διπλωματικό σώμα».
Εσείς, ως αμερικανός διπλωμάτης, πώς βλέπετε τον κόσμο; Συμφωνείτε με την άποψη ότι οι ΗΠΑ είναι μια υπερδύναμη που χάνει σταδιακά την ισχύ της; «Εγώ θα έλεγα ότι ο κόσμος είναι σήμερα διαφορετικός από τον κόσμο που είχαμε συνηθίσει τις προηγούμενες δεκαετίες. Η ταχύτητα της πληροφορίας συνδέει τα πάντα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα τα γεγονότα να συμβαίνουν πολύ πιο γρήγορα και τα κράτη να μην έχουν τον απαιτούμενο χρόνο για να ανταποκριθούν στις εξελίξεις με τον ίδιο τρόπο όπως παλαιότερα. Καθώς όλα συμβαίνουν γρηγορότερα από ποτέ, οι περιφερειακές δυνάμεις αποκτούν μια νέα σημασία και έναν νέο ρόλο. Βλέπουμε, όμως, ότι ο ρόλος των ΗΠΑ παραμένει αναντικατάστατος. Οι ΗΠΑ παραμένουν υπερδύναμη. Οταν οι ΗΠΑ δεν συμμετέχουν σε μια παγκόσμια εξέλιξη, αμέσως η ανθρωπότητα ανησυχεί».
Δεν προβληματίζει την Ουάσιγκτον η αυξανόμενη επιρροή της Γερμανίας στην Ευρώπη; «Στην Ευρώπη συνεργαζόμαστε κυρίως με Οργανισμούς όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ. Η ΕΕ είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος μας και το ΝΑΤΟ ένας πολύ σημαντικός θεσμός για την άμυνα και την ασφάλεια. Οι σχέσεις μας με την Ευρώπη μέσα από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι θεμέλιος λίθος για την ισορροπία των διεθνών σχέσεων».
Ανησυχούν οι ΗΠΑ για το ενδεχόμενο να αποσταθεροποιηθεί η Ελλάδα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ύστερα από έξι χρόνια σκληρής λιτότητας; «Ασφαλώς ανησυχούμε. Η Ελλάδα πέρασε μια πολύ μεγάλη δοκιμασία τα τελευταία έξι χρόνια. Πολλές οικογένειες υποχρεώθηκαν σε τεράστιες θυσίες. Χάθηκε το 25% του εθνικού πλούτου, η ανεργία εκτοξεύτηκε πάνω από 25%. Ανησυχούμε –και όχι γιατί θαυμάζουμε την αρχαία Αθήνα, τον Περικλή ή γιατί υπάρχουν πολλοί Ελληνοαμερικανοί στις ΗΠΑ. Ανησυχούμε γιατί θεωρούμε ότι η Ελλάδα είναι σημαντικό κομμάτι της Ευρώπης και η Ευρώπη είναι σημαντικό κομμάτι του διεθνούς συστήματος».
Υπάρχει περίπτωση η Ελλάδα να «γλιστρήσει» εκτός ευρωζώνης; «Δεν νομίζω. Ναι, ακούμε ότι συζητιέται αυτό το σενάριο, αλλά δεν νομίζω ότι θα συμβεί γιατί εργαζόμαστε συστηματικά προκειμένου να αποκλείσουμε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο. Θέλουμε την Ελλάδα μέσα στην ευρωζώνη και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τη βοηθήσουμε να επιτύχει μια συμφωνία με τους εταίρους της».
Το ίδιο ακριβώς λένε πολλοί Ελληνες. Οτι η Αμερική δεν θα επιτρέψει ποτέ στη Γερμανία να πετάξει την Ελλάδα έξω από το ευρώ… «Κοιτάξτε, εμείς θα εξαντλήσουμε τις προσπάθειες και την επιρροή μας για να υποστηρίξουμε την εύρεση συμφωνίας ανάμεσα στην Ελλάδα και στους εταίρους της, αλλά στο τέλος της ημέρας είναι στο χέρι της Ελλάδας και των εταίρων της να αποφασίσουν αν αυτό θα συμβεί ή δεν θα συμβεί».
Επισκεφτήκατε τον Πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου πρόσφατα. «Δεν ήταν η πρώτη φορά. Εχουμε συναντηθεί και άλλες φορές με τον Αλέξη Τσίπρα».
Εχει γίνει μεγάλη συζήτηση σχετικά με το θέμα της απελευθέρωσης του Σάββα Ξηρού. Γιατί οι ΗΠΑ αντιδρούν τόσο έντονα στην απελευθέρωση ενός πολύ άρρωστου ανθρώπου; «Ο Σάββας Ξηρός βρίσκεται στη φυλακή γιατί έχει καταδικαστεί από τα ελληνικά δικαστήρια για τη δολοφονία πολιτών, Ελλήνων, Αμερικανών και άλλων. Στην πρεσβεία έχουμε μια αναμνηστική πλάκα με τα ονόματα πέντε ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από τη «17 Νοέμβρη» και ο Ξηρός είναι υπεύθυνος για τις δολοφονίες κάποιων από αυτούς. Πρέπει να δείτε τις επιστολές που έστειλαν παιδιά ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από τη «17 Νοέμβρη» μόλις έμαθαν ότι ο Ξηρός μπορεί να αποφυλακιστεί. Θέλουμε οπωσδήποτε αυτό να μη συμβεί. Κανείς δεν αρνείται ασφαλώς ότι οι συνθήκες κράτησης μπορούν να γίνουν καλύτερες και ότι πρέπει να βελτιωθεί η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οχι, όμως, αποφυλάκιση».

Φοβάστε ότι σε περίπτωση που αποφυλακιστεί θα έρθει σε επαφή με μέλη της «17 Νοέμβρη» που πιθανόν δεν συνελήφθησαν ποτέ;
«Το θέμα είναι το μήνυμα που στέλνεις. Μια αποφυλάκιση θα είναι μια πολύ μεγάλη ενθάρρυνση για τους ανθρώπους που τον υποστηρίζουν και ταυτόχρονα υποστηρίζουν τη βία και την τρομοκρατία. Αυτό το μήνυμα, λοιπόν, απλώς δεν πρέπει να σταλεί. Ο Ξηρός έχει καταδικαστεί πέντε φορές ισόβια. Πρέπει να εκτίσει την ποινή του».
Τελικά πώς κρίνετε τον χειρισμό της κυβέρνησης; «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ είμαστε ανεξάρτητα κράτη. Εμείς, όταν βλέπουμε κάτι με το οποίο διαφωνούμε, θα το τονίζουμε. Δεν είναι λογικό να περιμένει κανείς ότι θα σιωπούμε. Κατά τα άλλα, δεν νομίζω ότι έχουν επιδεινωθεί οι σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών. Εργαζόμαστε για να είναι οι σχέσεις μας πολύ καλές».
Το θέμα έχει κλείσει ή είναι ακόμη ανοιχτό; «Θα δούμε… Εχει ψηφιστεί ένας νόμος που επιτρέπει σε άτομα να αποφυλακιστούν υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Ελπίζω να μη συμβεί στην περίπτωση του Σάββα Ξηρού».
Εχετε υπηρετήσει πολλά χρόνια στη Μέση Ανατολή. Τι ακριβώς συμβαίνει στην περιοχή; «Η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε μια περίοδο μετάβασης και αλλαγής. Τα θέματα που μας απασχολούν είναι πρώτον, να μην αποκτήσει πυρηνικά όπλα το Ιράν και δεύτερον, να αντιμετωπιστεί η απειλή της ISIS, μέσα από μια συμμαχία 60 κρατών, στην οποία η Ελλάδα συμμετέχει, και φυσικά το εκτιμούμε. Πιστεύω, πάντως, ότι η έντονη διασύνδεση του κόσμου καθιστά τα πράγματα πολύ πιο σύνθετα αφού οι κλασικοί γεωγραφικοί διαχωρισμοί δεν εξασφαλίζουν βαθμούς απόστασης και στεγανότητας».
Τα πράγματα είναι δύσκολα; «Πράγματι, είναι δύσκολα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείπουμε την προσπάθεια. Είναι σημαντικό να προσπαθείς, ακόμη και υπό δυσμενείς συνθήκες, γιατί η προσπάθεια έχει ένα σταθεροποιητικό αποτέλεσμα. Οι άνθρωποι πρέπει να βλέπουν ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι προσπαθούν να βελτιώσουν τα πράγματα».
Τελικά, πιστεύετε ότι βλέπουμε μια σύγκρουση πολιτισμών, όπως το περιέγραψε ο Χάντινγκτον, και ακριβώς γι’ αυτό είναι απαραίτητο να έχουμε έναν καλύτερο διάλογο μεταξύ πολιτισμών και θρησκειών; «Σίγουρα συμφωνώ με την ιδέα του διαλόγου. Πρέπει διαρκώς να χτίζεις γέφυρες. Ωστόσο, δεν συμφωνώ με τη «σύγκρουση των πολιτισμών» διότι υποβάλλει την ιδέα ότι κάποιοι βρίσκονται σε σύγκρουση με κάποιους άλλους. Αν μελετήσεις τις θρησκείες, τις μεγάλες θρησκείες, τον χριστιανισμό, τον ιουδαϊσμό, τον βουδισμό και το Ισλάμ, θα δεις ότι στον πυρήνα τους δεν υπάρχουν παρά διδαχές για την ηθική συμπεριφορά, για το πώς να πράττεις το καλό. Οι άνθρωποι είναι παντού άνθρωποι. Οπου κι αν πήγα, συνάντησα καλούς ανθρώπους, οικογένειες που θέλουν σταθερότητα και ελπίδα για το μέλλον των παιδιών τους. Πρέπει να εστιάσουμε σε αυτό. Οι άνθρωποι πρέπει να θυμόμαστε συχνότερα την κοινή μας καταγωγή».

* Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 17 Μαΐου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ