Όταν ήταν μικρός ο Νίκος Ζερβονικολάκης είχε ένα αγαπημένο βιβλίο, με χαρακτικά της Κρήτης, της γενέτειράς του. Του άρεσε ιδιαίτερα η απεικόνιση ενός θεόρατου βράχου, πάνω στον οποίο υπήρχε ένα κάστρο. Τα έφερε έτσι η ζωή που έχτισε σπίτι στον Τριπόταμο, στη σκιά αυτού του κάστρου, που δεν είναι άλλο από το Εξώμβουργο της Τήνου, η οποία κάποτε ανήκε διοικητικά στην Κρήτη. Σήμερα ο Νίκος θα ταξίδευε για την Τήνο, μαζί με την Εφη Καραγεώργου, με την οποία μοιράστηκε τη ζωή του και απέκτησε έναν γιο, τον Ορέστη. Ο καλός συνάδελφος, ο φίλος που είχε πάντα μια καλή κουβέντα, πέθανε ξαφνικά χθες το απόγευμα σε ηλικία 66 ετών.
Ο Νίκος ήταν άνθρωπος της εικόνας, του άρεσε πολύ να φωτογραφίζει. Να θυμηθούμε λοιπόν τη δική του εικόνα, όπως την κρατάμε όσοι εργαστήκαμε μαζί του στο Mega, τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ο Νίκος ερχόταν στη δουλειά φορώντας κοστούμια σε φωτεινά χρώματα, κίτρινα, τιρκουάζ, σαν ιταλός δανδής, με το τριμαρισμένο μούσι του και την πίπα του. Η αμφίεσή του ήταν μια ένδειξη της ανατρεπτικής του προσωπικότητας_ δεν ήταν φτιαγμένος για γκρι και σκούρο μπλε. Ηταν εγκάρδιος, ευγενής, τρυφερός, ενθουσιώδης με τον τρόπο που έχουν οι ευτυχισμένοι άντρες, εκείνοι που δεν θα αρθρώσουν ποτέ την παραπάνω κουβέντα, το περιττό αστείο, το άστοχο σχόλιο.
Ο Νίκος ήταν ένας παθιασμένος άνθρωπος. Ηταν ικανός να περπατήσει επί ώρες στο λιοπύρι για να βρει μια αρχαία πέτρα, να λύσει ένα γρίφο, να φωτογραφίσει ένα γκρεμίδι. Και μιλούσε για όλα αυτά σαν το παιδάκι που ανακαλύπτει τον κόσμο. Διάβαζε πολύ, έγραφε πολύ. Εξέδωσε λογοτεχνικά βιβλία «Κρασί από μέλι», «Αριάδνη», «Τούαρεγκ», κι άλλα, κι άλλα πολλά, δίχως ποτέ να σηκώσει το τηλέφωνο και να ζητήσει ένα δημοσίευμα, μια παρουσίαση. Πιθανώς από διακριτικότητα, πιθανώς επειδή ήταν αφοσιωμένος στο έργο του και δεν τον ενδιέφερε η απήχηση και η εμπορική επιτυχία.
Ο Νίκος εργάστηκε στη φωτεινή πλευρά της δημοσιογραφίας, είχε αρχές, ήταν απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας χωρίς να πουλάει προσωπική επανάσταση. Βγήκε στο γυαλί, εργάστηκε πίσω από την οθόνη, έγραψε σε εφημερίδες, έγραψε σε περιοδικά και τα έκανε όλα με συνέπεια. Εντούτοις θα ήθελε να το θυμόμαστε περισσότερο ως συγγραφέα και όχι ως συνεργάτη του εφήμερου.
Άντε Νίκο, θα σε δω στο πλοίο. Δεκαπενταύγουστο πάντα ήσουν στο νησί. Δεν γίνεται αλλιώς.
