Ποιο θα έπρεπε να είναι αυτή τη στιγμή το κύριο θέμα συζήτησης στη Βουλή, στο Μέγαρο Μαξίμου, στα κομματικά επιτελεία, στις δεξαμενές σκέψης της χώρας; Μα τι άλλο- η κρισιμότατη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για την διευθέτηση του τεράστιου χρέους της Ελλάδας.
Εάν η διαπραγμάτευση αυτή -που θα ολοκληρωθεί τον Νοέμβριο- έχει αίσια κατάληξη και υπάρξει μία σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών και μείωση των επιτοκίων για τα υπέρογκα δάνεια της χώρας, τότε η ελληνική οικονομία θα πάρει μία ανάσα και θα βγει με γοργότερους ρυθμούς στην ανάπτυξη .
Μια καλή συμφωνία για το χρέος θα οδηγήσει σε λιγότερες πληρωμές κάθε χρόνο για τόκους και τοκοχρεολύσια. Και σε περισσότερα περισσευούμενα κονδύλια για να δοθούν σε δημόσια έργα, να επιστραφούν ως κοινωνικό μέρισμα στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους και να ενισχύσουν το κοινωνικό κράτος – κυρίως τους τομείς υγείας και παιδείας που έχουν στερηθεί σημαντικούς πόρους τα τελευταία χρόνια.
Άρα στη σημερινή μοναδική συγκυρία, η αποτελεσματική διευθέτηση του χρέους είναι το παν για τη χώρα.
Αντί, όμως, κυβέρνηση και αντιπολίτευση να έχουν συνεχείς συναντήσεις κορυφής για να βρουν την καλύτερη δυνατή φόρμουλα διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, αντί να καταστρώνουν από κοινού ένα σχέδιο για να πείσουν τους ευρωπαίους να μας στηρίξουν και να επιστρέψει η χώρα μια ώρα αρχύτερα στην κανονικότητα, αναλώνονται σε “κοκορομαχίες”, επιδείξεις αμετροέπειας και ακρότητες στη Βουλή και τα τηλεοπτικά παράθυρα. Λες και το καλό της χώρας δεν είναι προς όφελος όλων. Το μικρόβιο της πολιτικής διχόνοιας που ταλανίζει τους Έλληνες διά μέσου των αιώνων ζει και βασιλεύει.
Εντάξει ,καταλαβαίνω, ότι ένα κόμμα της αντιπολίτευσης θα κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει κυβέρνηση-αυτό εξάλλου είναι η ουσία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Όμως υπάρχουν και όρια. Δεν έχεις το δικαίωμα την ώρα που η χώρα χρειάζεται κάθε ευρώ για να ορθοποδήσει να απειλείς τους ξένους επενδυτές ότι θα τους διώξεις αν πάρεις της εξουσία. Ούτε μπορείς να κάνεις συνεχώς προτάσεις μομφής σε μια προσπάθεια να δημιουργήσεις συνθήκες αστάθειας ή να βάζεις κύριο στόχο την εξεύρεση 121 βουλευτών για να μπλοκάρεις την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και να φέρεις τη χώρα σε πολιτικό -και οικονομικό- αδιέξοδο.
Η κριτική δεν αφορά μόνο τον κ. Τσίπρα -που φτάνει σε ακραίες μορφές αντιπολίτευσης για να βάλει τρικλοποδιά στην κυβέρνηση. Τα ίδια έχουν κάνει και στο παρελθόν τόσο η ΝΔ όσο και το ΠαΣοΚ όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση.
Θυμηθείτε τον Γ. Παπανδρέου να δηλώνει ότι θα διώξει τους Κινέζους από την τεράστια επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά , τον Κ. Καραμανλή να υπόσχεται – για να κερδίσει τις εκλογές -μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων του δημοσίου και τον κ. Σαμαρά να αρνείται να υπογράψει το μνημόνιο που απέτρεψε την χρεοκοπία της χώρας.
Κάποτε ,όμως, οι πολιτικοί μας θα πρέπει να αντιληφθούν τον ρόλο τους και να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Ιδιαίτερα σε μία χρονική στιγμή που η χώρα προσπαθεί να βρει την ισορροπία της στο χείλος του γκρεμού ενώ όλοι οι μεγάλοι του πλανήτη και ασφαλώς οι αιμοδιψείς διεθνείς αγορές καταγράφουν κάθε μας κίνηση και αντιδρούν αναλόγως .
Ας γίνουμε -για μια φορά- όλοι μας περισσότερο Πολίτες και λιγότερο… Έλληνες.
