Συμπτωματικά την ημέρα της ανακοίνωσης του «μεγάλου ανασχηματισμού» διάβαζα το «Μέγιστον μάθημα» του αείμνηστου φίλου Μάριου Πλωρίτη. Περιλαμβάνει τα άρθρα που είχε γράψει στο «Βήμα» από τον Αύγουστο ως τον Δεκέμβριο του 1974 με γενικό τίτλο «Απ’ τη Δικτατορία στη Δημοκρατία».
Αναφερόμενος στα κόμματα έγραφε: «Θα θέλαμε να ελπίζομε πως έπειτα απ’ την εφτάχρονη Γέννα, τα κόμματα, οι πολιτικοί μας, οι ηγέτες μας έχουν πια επίγνωση της σημασίας και της βαρύτητας του ρόλου τους. Πως η «άγρα ψήφων» και ο «πόθος των θώκων» δεν είναι ο μόνος σκοπός της ύπαρξής τους. Πως φιλοδοξούν να είναι ηγέτες κομμάτων και όχι αρχηγοί φατριών. Πως έμαθαν ότι οι μικροπολιτικοί σκέπτονται μόνο τις επόμενες εκλογές ενώ οι αληθινοί πολιτικοί μόνο τις επόμενες γενεές».
Η τελευταία αυτή επισήμανση του Μάριου Πλωρίτη ταιριάζει απόλυτα με τη σύνθεση της νέας δικομματικής κυβέρνησης. Οι αρχηγοί των δύο κομμάτων μόνο τις επόμενες γενεές δεν σκέπτονταν όταν παζάρευαν πρώτα τα υπουργικά χαρτοφυλάκια και στη συνέχεια επέλεγαν τα πρόσωπα από τα τηλεπαράθυρα.
Ο κ. Σαμαράς με τις επιλογές του σηματοδότησε ορατή και κραυγαλέα κλίση προς τη «λαϊκή Δεξιά» και ο κ. Βενιζέλος με τις δικές του επιλογές στόχευε να διευρύνει και να ενισχύσει την περί αυτόν ηγετική ομάδα.
Η μόνη επιλογή που ήταν εκτός των προθέσεων και των στόχων των δύο κομματικών ηγετών ήταν ο Γκίκας Χαρδούβελης, οποίος διαδέχθηκε τον απόλυτα επιτυχημένο υπουργό για το βαρύ και δύσκολο έργο το οποίο του είχε ανατεθεί. Είναι όμως ένας. Οι άλλοι 44 υπουργοί και υφυπουργοί ποιον ρόλο θα παίξουν; Θα αρχίσουν να αποκαθιστούν σταδιακά τις αδικίες χωρίς να ριψοκυνδεύσει η πορεία προς την έξοδο από τα Μνημόνια ή θα τα τινάξουν όλα στον αέρα για τον επαναπατρισμό των ψηφοφόρων;
Συνηθίζουμε να λέμε «αρχή άνδρα δείκνυσι». Λέμε όμως ότι και η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται… Ας περιμένουμε. Αλλά η νέα κυβέρνηση, με πετυχημένους υπουργούς έξω, σε δύο βασικά υπουργεία να στριμώχνονται ένας υπουργός και τρεις υφυπουργοί και όχι και λίγους υπουργούς και υφυπουργούς με μόνη «εμπειρία» τα τηλεοπτικά παράθυρα, δεν συνθέτει εικόνα αισιοδοξίας.
Ο Μάριος Πλωρίτης στο ίδιο άρθρο αναφέρεται και στην ευθύνη των ηγετών για τη συμπεριφορά του λαού. Παραθέτει την άποψη του Ευριπίδη: «Επίφοβο είναι το πλήθος όταν έχει πανούργους ηγέτες. Αλλ’ όταν έχει ενάρετους, ενάρετες είναι πάντα οι αποφάσεις του».
Και η δική του άποψη: «Τις ιστορικές περιστάσεις τις δημιουργούν οι κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές συνθήκες, οι συγκρούσεις, οι διακυμάνσεις. Οι μεγάλοι ηγέτες δημιουργούν τις ευκαιρίες –οι μέτριοι επωφελούνται απ’ αυτές -, οι μικροί τις αφήνουν να γλιστρήσουν μέσ’ απ’ τα χέρια τους. Οι άξιοι ηγέτες αξιοποιούν τις ευκαιρίες για το γενικό όφελος, οι ανάξιοι ηγέτες τις εμπορεύονται για το δικό τους κέρδος. Οι νυν και οι επίδοξοι ηγέτες μας ας διαλέξουν…».
Σήμερα η χώρα βρίσκεται σε μία από τις «ιστορικές περιστάσεις» που δημιούργησαν οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες.
Οι κυβερνώντες καλούνται να αποδείξουν ότι με τον ανασχηματισμό επιδιώκουν το «γενικό όφελος» και όχι «το δικό τους κέρδος».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ