Λατρεύω τη Θεσσαλονίκη και πετάω τη σκούφια μου όταν μου παρουσιάζεται ευκαιρία να την επισκεφτώ. Με αφορμή μια πρόσκληση σε ένα συνέδριο, λοιπόν, πέρασα ένα διήμερο στην πόλη που ασκεί επάνω μου μια ακατανίκητη έλξη. Στα ταξίδια μου, μακρινά ή κοντινά, έχω έναν κανόνα: αφήνομαι στα χέρια των ντόπιων. Το ίδιο έπραξα και τις λίγες ώρες που ξέκλεψα από το συνέδριο για να περιδιαβάσω στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης.
Με συντροφιά, λοιπόν, την Αλεξάνδρα Ανθίδου, τη συνεργάτιδα του περιοδικού που ξέρει την πόλη σαν να ήταν η τσέπη της, έφτασα ένα σαββατιάτικο πρωινό στο Μia Feta. «Δεν έχετε στην Αθήνα φέτα-μπαρ, έχετε;» ήταν η φράση που με έκανε να αποφασίσω ότι, όντως, αν είχα χρόνο μόνο για μια επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη, τότε αυτή θα έπρεπε να γίνει στο μικρό και φιλόξενο κατάστημα της Παρασκευής Κουρέλλα και του Γιώργου Παπαστεργίου στο 14 της οδού Παύλου Μελά. {{{ moto }}}
Καθ’ οδόν η Αλεξάνδρα μού έδωσε τις λεπτομέρειες που έπρεπε να ξέρω: «Το Mia Feta είναι το τελευταίο “παιδί” μιας οικογενειακής επιχείρησης με μεγάλη ιστορία. Ολα ξεκίνησαν από τα Γρεβενά το 1960, ενώ το 1992 η δεύτερη γενιά Κουρέλλα ίδρυσε την ομώνυμη εταιρεία. Πρόκειται για την πρώτη ελληνική εταιρεία που δραστηριοποιείται στην παραγωγή βιολογικών γαλακτοκομικών προϊόντων. Από το 1996 τα εξάγουν στην ΕΕ, ενώ στην Αθήνα μπορεί να έχεις προσέξει τη σειρά τους με όνομα BIOPAN στον Βασιλόπουλο και σε καταστήματα βιολογικών προϊόντων. Εξάγουν πάντως το 90% της παραγωγής τους, της οποίας – πρέπει να τονίσω – ελέγχουν όλη την αλυσίδα: ιδιόκτητα χωράφια, φάρμα, εργοστάσιο με ζωοτροφές, τυροκομείο, συσκευαστήριο και σήμερα το κατάστημα της Θεσσαλονίκης».
Oμολογώ ότι έμεινα εντυπωσιασμένος από αυτά που άκουγα, πολύ περισσότερο δε όταν πληροφορήθηκα ότι στην οικογένεια Κουρέλλα οφείλουμε την αναγνώριση ως ΠΟΠ προϊόντος του Ανεβατού Γρεβενών που μου αρέσει πολύ.
Οταν φτάσαμε στο κατάστημα, μας υποδέχθηκε ο Γιώργος Παπαστεργίου, σύζυγος της Παρασκευής Κουρέλλα (κόρης του πατριάρχη και ιδρυτή της επιχείρησης). Στο κέντρο του μαγαζιού δεσπόζει ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι γύρω από το οποίο κάθονται οι παρέες. Ολος ο τοίχος αριστερά από την είσοδο είναι καλυμμένος με ψυγεία στα οποία εκτίθενται προς πώληση τα προϊόντα της εταιρείας. Κάποια από αυτά, με γερμανικά γράμματα και συσκευασίες που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες της πορείας που έχει διανύσει η επιχείρηση.
Εχοντας πάρει πρωινό και ενώ είναι ακόμη νωρίς για μεσημεριανό, ζητώ ανθότυρο με μέλι. Εχω κατά νου να δοκιμάσω λιγάκι. Καταλήγω να μην μπορώ να σταματήσω. Το ίδιο συμβαίνει και με τη φέτα. Ζητώ έναν καφέ και ένα τσουκνιδοπιτάκι. Με εντυπωσιάζει το πόσο καλός είναι ο καφές σε ένα κατάστημα που δεν ειδικεύεται σε αυτόν. «Η αυστηρότητά μας σχετικά με την ποιότητα των προϊόντων μας επεκτείνεται και σε αυτά άλλων παραγωγών που έχουμε επιλέξει να διαθέτουμε και φυσικά στον καφέ, αλλά και στα κρασιά και στα αποστάγματα που προσφέρουμε» λέει ο Γιώργος και προσθέτει: «Το τσουκνιδοπιτάκι είναι φτιαγμένο με αλεύρι ζέας, μας το προμηθεύει ο Αντωνόπουλος από τα Φάρσαλα. Τα αλλαντικά μας είναι του Στρεμμένου…».
Επεξεργάζομαι αυτά που βλέπω στα ράφια. Είναι σαφές ότι εκτός από τα γαλακτοκομικά και τη φέτα που υπάρχει σε όλες τις μορφές (κυβάκι, σφαίρα, νιφάδα, αφρός, κρέμα), προτεραιότητα δίνεται επίσης στις ελιές, στο λάδι και στο κρασί, «με λίγες, αλλά αντιπροσωπευτικές και επιλεγμένες ετικέτες από τον ελληνικό αμπελώνα σε πρόταση για φιάλη και ποτήρι από dispenser» εξηγεί ο Γιώργος.
Κατεβαίνω στην τουαλέτα του ισογείου και παραμένω στο γύρισμα της σκάλας για να χαζέψω το δωμάτιο-ψυγείο των τυριών, φτιαγμένο από ξύλο και γυαλί. Φλερτάρω με την ιδέα να κάνω κοπάνα και από την επόμενη διάλεξη του συνεδρίου, αλλά με πιάνουν τύψεις. Ανεβαίνοντας επάνω, οι τύψεις εξαφανίζονται. Η Αλεξάνδρα έχει ανοίξει κρασί και έχει παραγγείλει. Τρώμε, «για να τα δοκιμάσουμε» επιμένει, κι ας είναι μόλις 12: ανοιχτή πίτα τυριών με ντοματίνια, φύλλα λαχανικών και κρέμα μπαλσάμικο, involtini (κανελόνι) μελιτζάνας με κρέμα ντομάτας, φέτα και κρούστα κεφαλογραβιέρας, κρέμα φασολάδας με τυροκροκέτες και πικάντικες ελιές γεμιστές με φέτα. Γυρίζω στο συνέδριο πανευτυχής την ώρα του μεσημεριανού διαλείμματος. Παριστάνω τον λιτοδίαιτο και απέχω από τον μπουφέ…
Περισσότερα στο www.miafetafetabar.gr
