Ας ετοιμαστούμε να παρακολουθήσουμε για πολλοστή φορά μία ακόμη μάχη ανάμεσα στο φως και στο σκότος… Την ώρα που η χώρα αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια της, το πολιτικό μας σύστημα είναι έτοιμο να συγκρουστεί μέχρι τελικής πτώσεως, εν ονόματι φυσικά του λαού και των συμφερόντων του. Από εδώ οι υπερασπιστές της Ευρώπης και του ευρώ, από εκεί οι ξεπουλημένοι στη Μέρκελ. Από εδώ αυτοί που απομυζούν και εξαθλιώνουν τους Ελληνες, από εκεί αυτοί που υπόσχονται καλύτερες ημέρες και φως στο τούνελ.
Η επιλογή είναι όλη δική μας. Εχουμε πλέον και το όπλο του σταυρού για να αποφασίσουμε ποιους θεωρούμε ότι μπορούν να μας σώσουν καλύτερα. Γιατί, όπως γίνεται πάντοτε σε περιόδους κρίσης και παρακμής, καταφεύγουμε στη θεραπευτική λειτουργία του κυρίαρχου λαού που θα αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή της πολιτικής και θα την αποκαθάρει αφού την εμβαπτίσει στη λαϊκή βούληση. Το γεγονός ότι στο ενδιάμεσο αυτής της μάχης η χώρα μπορεί εκεί που πάει να αναστηλωθεί να κατρακυλήσει και πάλι ελάχιστους απασχολεί, αφού την τελική ευθύνη θα την έχει ο παντοδύναμος και αλάνθαστος, όποτε μας βολεύει, λαός…
Φυσικά σε μια τέτοια μάχη οι φωνές της λογικής, όσοι δεν θέλουν να χαϊδέψουν ή να πουλήσουν φρούδες ελπίδες στο εκλογικό σώμα, είναι χαμένες από χέρι. Τώρα τα στρατόπεδα περιχαρακώνονται, οι αμφισβητίες το ξανασκέφτονται, οι δημιουργικές δυνάμεις που επιδιώκουν την ανανέωση του πολιτικού σκηνικού παγιδεύονται μπροστά στις αναπόφευκτες εκλογικές και κομματικές σκοπιμότητες. Το γεγονός ότι το ένα τρίτο, ίσως και παραπάνω, των πολιτών τούς γυρίζουν την πλάτη ουδόλως απασχολεί τους κομματικούς ινστρούχτορες που προσπαθούν να περιφρουρήσουν με κάθε τρόπο, θεμιτό και αθέμιτο, τη μικροεξουσία τους.
Το στοίχημα της ανανέωσης της πολιτικής καταλήγει έτσι να εγκλωβίζεται και να εξαντλείται σε ηλικιακά διλήμματα αφήνοντας στο περιθώριο τον πυρήνα της πολιτικής. Κυριαρχούν για μία φορά ακόμη οι επικοινωνιακές πρακτικές, οι μικροπολιτικές ρυθμίσεις, οι προσωπικές τακτοποιήσεις, με προφανή συνέπεια οι υποψιασμένοι και ευαισθητοποιημένοι πολίτες να απωθούνται αντί να έλκονται. Και από την άλλη μεριά ένα καθόλου ασήμαντο τμήμα μιας θυμωμένης και απορρυθμισμένης κοινωνίας να θεωρεί ότι βρίσκει καταφύγιο και διέξοδο στον χυδαίο λαϊκισμό δημαγωγών ή και τσαρλατάνων της πολιτικής που συνεχίζουν δυστυχώς να ευδοκιμούν στο θερμοκήπιο της κρίσης.
Η χώρα όμως και όσες δημιουργικές δυνάμεις υπάρχουν και επιμένουν δεν αντέχουν άλλο αυτό το γκρίζο και απαισιόδοξο σκηνικό. Δεν τους αφορούν οι κομματικές και αρχηγικές ισορροπίες ούτε οι κομματικοί κηδεμόνες που προσπαθούν να επιβιώσουν, έστω και με εισιτήριο τελευταίας θέσης. Η χώρα, έστω και δύσκολα, αλλάζει, η κοινωνία ακολουθεί, το πολιτικό σύστημα θα μείνει ακόμη προσκολλημένο στο παρελθόν;

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ