Μέσα στο δάσος των χριστουγεννιάτικων δέντρων

Ενα ελατάκι τόσο δα, στην άκρη του σαλονιού, με τις γιρλάντες και τα φώτα του, δίνει τον ιδιαίτερο τόνο της γιορτής σε όλο το σπίτι. Πόσω μάλλον δάση ολάκερα, πλαγιές καλυμμένες με πανύψηλα, λυγερόκορμα έλατα, στολισμένα με τις γιρλάντες του φυσικού χιονιού, τα ακριβά κρύσταλλα του πάγου και τις μικροσκοπικές μπάλες των δροσοσταλίδων.

Καθ’ οδόν προς τη γιορτή, βλέπουμε την Ευρυτανία διαφορετικά. Εδώ είναι πιο πυκνά τα ελατοδάση από οποιοδήποτε άλλο γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας. Τα ψηλά βουνά, το Βελούχι, η Καλιακούδα, η Χελιδόνα, τα Ευρυτανικά Αγραφα, είναι στολισμένα με εκατομμύρια χριστουγεννιάτικα δέντρα. Μαζί με τις καστανιές, που δίνουν τον καρπό τους για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, και τα πλατάνια, που στολίζουν με τα χρυσάφια τους τη φύση, δίνουν τον τόνο της γιορτής, που η ευωδιά της είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα.

Το Μεγάλο Χωριό έχει πιάσει την πλαγιά της Καλιακούδας και το Νέο Μικρό Χωριό το πιο χαμηλό σημείο της Χελιδόνας. Ανάμεσα στα δύο βουνά περνά ο Καρπενησιώτης ποταμός. Κάποια σπίτια λες και κατρακύλησαν από τα δύο χωριά ως την Ποταμιά και έφτιαξαν τον Γαύρο. Ανάμεσά τους περνά ο δρόμος για τον Προυσό.

Στο Μεγάλο Χωριό, η γιορτή λες και βρήκε καταφύγιο στις ζεστές γωνιές του σπιτιού της Ανεράδας (Anerada Inn, www.anerada.com.gr).

Ο κουκλίστικος ξενώνας μοιάζει να βγήκε μόλις από χριστουγεννιάτικο παραμύθι. Ακολουθούμε το παραμύθι στην πλατεία του Μεγάλου Χωριού, όπου η βρύση είναι στολισμένη με πολύχρωμα λαμπιόνια.

Πάνω από το Μεγάλο Χωριό αρχίζει η επικράτεια των ελάτων. Ο δρόμος που κάνει τον γύρο της Καλιακούδας και καταλήγει στον Προυσό είναι αυτή την εποχή έρμαιο των διαθέσεων του χιονιού. Ούτως ή άλλως, χρειάζεται όχημα με κίνηση και στους τέσσερις τροχούς για να τον διαβείς τον καλό καιρό. Μπορείς, όμως, να φτάσεις στην αυλή της Αγίας Παρασκευής για τη θέα του Μεγάλου Χωριού και των ελατοσκέπαστων πλαγιών. Η θέα και η μυρωδιά του χειμώνα κερδίζουν όλες τις αισθήσεις σου.

Η θάλασσα των ελάτων κυματίζει στις πλαγιές του Βελουχιού, όπως και οι λευκές πίστες του χιονοδρομικού κέντρου. Ο γύρος του επιβλητικού βουνού είναι μια φανταστική διαδρομή. Ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος ξεκινά από το Καρπενήσι και καταλήγει σε αυτό. Στριφογυρίζει, ανηφορίζει και κατηφορίζει χαμένος μέσα στην ομορφιά του βουνού. Δίπλα κυλά το Αγιατριαδίτικο ρέμα και μετά ο Μέγδοβας. Από τη ράχη Τυμφρηστού ή από το χιονοδρομικό κέντρο, φθάνουμε στην Αγία Τριάδα και τραβάμε για Αγία Παρασκευή μέχρι το στολίδι του βουνού, τους Δομιανούς, άνθος της πέτρας με πελεκητά σπίτια, καλντερίμια, πλατεία, βρύσες, τοξοτό γεφύρι και κυρίως το μοναστήρι της Κοίμησης της Θεοτόκου. Μετά προβάλλουν η Παπαδιά και το Παυλόπουλο για να φθάσουμε στο Στένωμα και να ανεβούμε στον Αγιο Αθανάσιο πριν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε για το Καρπενήσι.

Οι νιφάδες του χιονιού χορεύουν έναν τρελό χορό προτού καθήσουν μαλακά επάνω στα κλαδιά των ελάτων. Κάπως έτσι τυλίγουν με το πέπλο τους και οι μύθοι αυτό το μαγικό βουνό της Αρκαδίας, το Μαίναλο. Είναι που από παλιά επιδίδονται εδώ στις τρελές πιρουέτες τους και συνεχίζουν ακόμη τον τρελό χορό τους. Μέσα στα πυκνά ελατοδάση γεννιούνται και ερωτεύονται οι θεοί, λικνίζονται οι Δρυάδες και σεργιανά ένα πλήθος άλλων αερικών και ξωτικών. Γι’ αυτά ακριβώς τα ελατοδάση, που κρύβουν όλα αυτά τα πνεύματα, είναι και το βουνό μαγεμένο και μαγεύει τον επισκέπτη με την ομορφιά του.

Χαμένοι μέσα σε αυτόν τον χορό των νιφάδων, των ξωτικών και των θεών, ανηφορίζουμε μετά τον Καρδαρά μέσα στην καρδιά του βουνού για το χιονοδρομικό κέντρο της Οστρακίνας (10 χλμ. από τη διακλάδωση μετά την Κάψια και πριν από το Λεβίδι). Τις ημέρες του πανηγυριού του χιονιού τα αυτοκίνητα ανηφορίζουν αργά, έτσι οι εικόνες από τα κλειστά παράθυρά τους περνούν με ανθρώπινους ρυθμούς και είναι πραγματικά εξαίσιες. Τέτοιες, κι ακόμη ωραιότερες, είναι και οι εικόνες που περιγράφουν οι μεγάλοι υαλοπίνακες του σαλέ. Μέσα οι επισκέπτες στριμώχνονταν γύρω από τα τραπέζια με τα ζεστά ποτά, δημιουργώντας μια ζεστή παρεΐστικη ατμόσφαιρα, αυτή που συνήθως επικρατεί στα σαλέ των χιονοδρομικών μεταξύ των ανθρώπων που έχουν μια κοινή, λευκή αγάπη.

Εξω από το σαλέ, λες και θεϊκό χέρι σκέπασε τις πλαγιές και τα έλατα με ένα λευκό σεντόνι. Την αθωότητα του τοπίου σπάει πρώτα μια έγχρωμη κουκκίδα που κατεβαίνει ολοταχώς την πλαγιά, κρύβεται πίσω από τα έλατα, εμφανίζεται πιο κάτω και μετά έρχεται στο πλάτωμα μπροστά από το σαλέ να φρενάρει μεγαλόπρεπα, πίσω από μια «κουρτίνα» μορίων χιονιού. Μετά εμφανίζονται κι άλλες και μετά κι άλλες. Ο αναβατήρας τους ανέβασε ψηλά και τώρα επιστρέφουν με πολύ θεαματικό τρόπο. Ακόμη πιο εντυπωσιακοί, όμως, είναι μερικοί τύποι που ανέβαιναν με τα πόδια φορτωμένοι τη σανίδα του σνόουμπορντ και τώρα κάνουν θεαματικές φιγούρες, μέσα στη δραστική εμβέλεια των ματιών των θεατών.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013