Στο στόχαστρο έχουν μπει τα βιντεοπαιχνίδια και βασικός λόγος –πέρα από τον εθισμό που προκαλούν σε εφήβους και νέους –είναι τα πορφυρά ποτάμια αίματος. Δεν είναι λίγες οι φορές που κατακρίνονται για την απευαισθητοποίηση προς τη βία.

Όμως η συγγραφέας και σεναριογράφος Λούσι Πρεμπλ στον «Observer» (Κυριακή 1.12.2013) δείχνει την άλλη πλευρά του ζητήματος, καθώς στην περίπτωσή της η απευαισθητοποίηση αυτή αποδείχθηκε ιδιαίτερα χρήσιμη.

«Τερμάτισα το “The Walking Dead”», αφηγείται η Πρεμπλ, «την ίδια μέρα που ξεκίνησα το “The Last of Us”, δύο παιχνίδια με ζόμπι που εκτυλίσσονται σε έναν κόσμο όπου έχει αφανιστεί ο ανθρώπινος πολιτισμός. Βυθίστηκα με ευκολία στην αιματηρή, καλοφτιαγμένη τους πλοκή».
Την επομένη, καθώς περπατούσε στον δρόμο, άκουσε ξαφνικά μια γυναίκα να έχει βάλει τις φωνές. Είχε γυρισμένη την πλάτη και μιλούσε στο κινητό. «Βρισκόμαστε στον πραγματικό κόσμο, σκέφτηκα, οπότε υπέθεσα ότι άκουσε ευχάριστα νέα» γράφει η Πρεμπλ. Ίσως να έμαθε για τα αποτελέσματα εξετάσεων ή για εγκυμοσύνη κάποιου συγγενούς. «Η γυναίκα συνέχισε να κραυγάζει. Σταμάτησα» σημειώνει.
Άρχισε να επεξεργάζεται όσες πληροφορίες μπορούσε να αντλήσει: Ο σύζυγός της. Η πόρτα. Κάτοικοι έβγαιναν έξω. «Ανοίξατε την πόρτα;», «Μήπως τη λήστεψαν;». Διάσπαρτες κουβέντες που δεν έβγαζαν νόημα. Μια γυναίκα κάλεσε την αστυνομία. Οι κραυγές εξακολουθούσαν να ακούγονται.
Και η Πρεμπλ συνεχίζει: «Κατάλαβα εν τέλει ότι πράγματι ο σύζυγός της ήταν μέσα στο σπίτι και δεν ήταν καλά. Υπέθεσα ότι η γυναίκα δεν μπορούσε να μπει μέσα. Πλησίασα την πόρτα. Δεν ήταν κλειδωμένη. Ένας άντρας την κρατούσε μπλοκαρισμένη. “Περιμένουμε το ασθενοφόρο”. Στράφηκα προς τη γυναίκα που μιλούσε στο κινητό. “Δεν μπαίνω μέσα” μου είπε. “Οι νοσοκόμοι μου λένε να μπω”. “Θα το κάνω εγώ” είπα. “Θέλετε το κινητό μου;”. Το πήρα. Στο ακουστικό ήταν κάποιος από τις πρώτες βοήθειες και μου είπε να ανοίξω την πόρτα και το έκανα. Κάτι εμπόδιζε το άνοιγμα. Ένα σώμα. Κοίταξα μέσα.
»Αντίκρισα ένα λουτρό αίματος. Στους τοίχους, στο πρόσωπο, τον λαιμό και στο σώμα του άντρα παντού υπήρχε αίμα. Ήταν πεσμένος στο πάτωμα. Χαρτομάντιλα και χαρτί υγείας πεταμένα εδώ κι εκεί γεμάτα αίμα. Ήταν προφανές ότι είχε προσπαθήσει να βγει από το σπίτι.
»Το σκηνικό ήταν σαν από βιντεοπαιχνίδι. Δεν μπορούσα να μπω μέσα. “Πρέπει να μπεις” έλεγε η φωνή στο κινητό. Τότε σκέφτηκα ότι αν αυτό που ζούσα ήταν παιχνίδι, θα έμπαινα σίγουρα. Στο “The Last of Us” τρυπώνω με ηρωισμό σε αιματοβαμμένους χώρους. Στο “The Walking Dead” αναγκάζομαι να πάρω αποφάσεις που κρίνουν τον χαρακτήρα μου. Είμαι σε παιχνίδι, ξανασκέφτηκα, και έτσι κατάφερα να μπω στο δωμάτιο.
»Ο άντρας ήταν μες στα αίματα. Τα μάτια του, ορθάνοιχτα, κοιτούσαν το ταβάνι όπως τα γυάλινα μάτια μιας κούκλας. Το στόμα του ανοιχτό κι αυτό. Παρά τα αναρίθμητα τέρατα που έχω σκοτώσει, δεν μπορούσα να κοιτάξω. «Βγες από το δωμάτιο!» σκεφτόμουν. Η φωνή έλεγε να πλησιάσω. Εξακολουθούσα να λέω στον εαυτό μου ότι είμαι σε παιχνίδι.
»Δεν έχω δει ποτέ πτώμα, στην πραγματική ζωή τουλάχιστον. Η φωνή μου ζητά να κάνω συμπιέσεις στο θώρακα. Είναι κρύος. Προσπαθώ να υπακούσω στις οδηγίες. “Έλα, μπορείς, άγγιξέ τον” σκέφτομαι. Κι αν ξυπνήσει και είναι ζόμπι; Συμμαζεύω αμέσως αυτή την ανόητη σκέψη. Ο πρωταγωνιστής θα τον κοίταζε, θα τον άγγιζε· αυτό είναι το καθήκον του. Βάζω τα χέρια μου στο στήθος του. Τότε έφτασε το ασθενοφόρο.
»Ο άνδρας ήταν νεκρός. Πέθανε από φυματίωση.
»Σήμερα δεν θυμάμαι ακριβώς τι έχει συμβεί, έχω μείνει απλά με ένα συναίσθημα. Για βδομάδες γυρνούσε ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Τώρα κάθε ζόμπι που σκοτώνω μοιάζει με απλό καθημερινό πρόσωπο. Πλέον δεν έχω καμία αμφιβολία ότι τα βιντεοπαιχνίδια μπορούν να μας κάνουν να αποκτήσουμε ανοσία στο αίμα και στη βία. Αμφιβάλλω, όμως για το αν αυτό είναι εν τέλει αρνητικό» καταλήγει η Πρεμπλ συγγραφέας των «ENRON», «The Effect» και του τηλεοπτικού σίριαλ «Secret Diary of a Call Girl».

Κατερίνα Γιαννακοπούλου