Δεν θα ήθελε να είναι Θεός- στην περίπτωσή του το θέμα έχει λήξει από νωρίς. Αντιθέτως, ο Λένος Χρηστίδης πιστεύει ότι με τους «Δύο θεούς» του σχολιάζει «το τυχαίο και αφελές» που χαρακτηρίζει τους ήρωές του. Ο 43χρονος συγγραφέας επιστρέφει με το πρώτο του θεατρικό, γραμμένο πριν από 12 χρόνια, το οποίο και είχε λάβει τότε το βραβείο Κάρολος Κουν ως το καλύτερο ελληνικό θεατρικό έργο της χρονιάς (1999).
Σήμερα μοιάζει σαν να προηγήθηκε των εξελίξεων, της κοινωνίας και της τεχνολογίας. «Το θέμα του έργου βασικά δεν ήταν η τεχνολογία αλλά η Ιστορία και το πόσο “εύπλαστη” είναι» λέει ο συγγραφέας. Παραδέχεται ωστόσο ότι «η έξαλλη πορεία της τεχνολογίας των τελευταίων χρόνων λειτούργησε σαν όχημα για τη διατύπωση αυτής της ιδέας».
Πώς προήλθε όμως αυτή η ιδέα; «Από μια άσχετη κουβέντα που είχα με τον πατέρα μου,ο οποίος είχε πάντα την απορία σχετικά με τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες που έσωσαν οι αλεξανδρινοί σοφοί και είναι- μέσω αυτών- οι μόνες που έχουν διασωθεί ως τις ημέρες μας:Γιατί έσωσαν αυτές;Υπήρχαν εκατοντάδες έργα,γιατί έσωσαν αυτά; Οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες όπως έχουν φτάσει στις ημέρες μας δεν είναι παρά η επιλογή κάποιων σοφών που έζησαν κάποια άλλη εποχή.Με ποια κριτήρια επιλέγεις κάτι από κάτι άλλο για να μείνει στην Ιστορία;».
Απόλυτα εξαρτημένος από την τεχνολογία που χρειάζεται- κι ας μην έχει καλή σχέση με το κινητό του-, ο Λένος Χρηστίδης είναι «πάρα πολύ» συνδεδεμένος με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή του. Με τη δράση να τοποθετείται στο μέλλον και τους δύο ήρωες, τον Πάτρικ και τον Μιγκέλ, να βρίσκονται για χρόνια κλεισμένοι σε ένα ίδρυμα απεξάρτησης από τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών, το έργο του Χρηστίδη είναι μια ιδιόρρυθμη ακτινογραφία της σύγχρονης εποχής. Εξω από το ίδρυμα ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο υπερκράτη τα οποία βρίσκονται στα πρόθυμα πολεμικής σύρραξης με χρήση πυρηνικών όπλων. Είναι η Αμερική και η Ευρασία.
Αν αυτή η σύρραξη συμβεί, αναμένεται να οδηγήσει στην εξαφάνιση κάθε είδους ζωής στον πλανήτη. Γι΄ αυτό οι δύο φίλοι αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το κομπιούτερ που έχουν κρυφά στο δωμάτιό τους για να καταγράψουν την ιστορία του ανθρώπινου γένους σε μια δισκέτα. Θέλουν να ελπίζουν ότι, αν ποτέ ξανακατοικηθεί ο πλανήτης, οι νέοι του κάτοικοι θα μπορούν να μάθουν τι προηγήθηκε στη Γη. Κανείς τους όμως δεν θέλει να καταγραφεί ως αυτό που είναι αλλά ως κάτι άλλο, πολύ πιο σπουδαίο, έτσι ώστε να κερδίσουν μια θέση στην Ιστορία και προφανώς στην αιωνιότητα. Παραχαράσσοντας την Ιστορία, κρατούν για τον εαυτό τους τον καλύτερο ρόλο: γίνονται οι δύο θεοί που έπλασαν τον κόσμο.
«Θεωρητικά ζω από τη δουλειά μου, ίσως επειδή είμαι λιτοδίαιτος» εξηγεί ο συγγραφέας από την Ανάφη όπου βρίσκεται αυτόν τον καιρό: μαζεύει υλικό για το επόμενο βιβλίο του… αλλά δεν βιάζεται. Οι καιροί είναι δύσκολοι και το ξέρει. «Ζούμε σε μια περίοδο ιδιαίτερη, υπό διαμόρφωση.Προσωπικά αποφεύγω να συμμετέχω και προτιμώ να βλέπω τι γίνεται και μετά να το καταγράφω.Ούτε θέση θέλω να πάρω αυτή την εποχή. Οι έλληνες συγγραφείς ψιλοκρύβονται και όταν δεν συμβαίνει αυτόλένε κοινοτοπίες.Είναι όλα πολύ ρευστά. Δεν θέλω να σηκώσω μόνος μου παντιέρα».
Οσο για τις τρέχουσες εξελίξεις δηλώνει ότι δεν φοβάται, «γιατί δεν είναι κάτι που μας συνέβη ξαφνικά. Υπάρχει μια ολόκληρη διεργασία 20 χρόνων πίσω από την ξεφτιλοποίηση της κοινωνίας μας. Και ομολογώ ότι ως άνθρωπος χωρίς σταθερή δουλειάδεν νιώθω ακριβώς μέλος αυτής της κοινωνίας… Αλλωστε είμαι γερμανόφιλος» λέει υπενθυμίζοντας ότι τόπος γέννησής του είναι η Φραγκφούρτη.
Γιος του ηθοποιού και κριτικού Μηνά Χρηστίδη και της συγγραφέως Ντόρας Γιαννακοπούλου, ο Λένος Χρηστίδης χρωστά πολλά στους γονείς του, «και όλα θετικά». Εμφανίστηκε στα γράμματα στα μέσα της δεκαετίας του ΄90, αφού πρώτα είδε τη μητέρα του να εκδίδει τα βιβλία της. Ο ίδιος μετράει περίπου δέκα μυθιστορήματα και τρία θεατρικά («Δύο θεοί», «Ωραία φάση», «Αmazing Τhailand»). «Το θέατρο είναι συλλογική δουλειά.Αν γράψω ένα μυθιστόρημα,ο μόνος που μπορεί να αποφασίσει για την έκδοσή του και να υποστεί τις δριμείες συνέπειες της απόφασής του είναι ο εκδότης μου. Στο θέατρο παίρνεις στον λαιμό σου πολύ περισσότερους ανθρώπους και αυτό βλάπτει σε καρμικό επίπεδο» λέει και εξηγεί τη στάση που κρατά απέναντι στον εκάστοτε θίασο με τον οποίο συνεργάζεται: «Αν βρίσκομαι εκεί κοντά,συμμετέχω.Μου αρέσουν οι πρόβες.Ολοι οι συμμετέχοντες μπορεί να συνεισφέρουν κάτι διαφορετικό,κάτι που δεν είχες σκεφθεί,μια άλλη οπτική.Το θέατρο είναι συλλογική δουλειά και εγώ είμαι ένας από τους συμμετέχοντες. Από τη στιγμή που γίνει η σωστή συνάντηση με τον σκηνοθέτη και συμφωνήσεις για τα βασικά, είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν.Αν με ρωτήσουν ή αν μπερδευτούν με κάτι,είμαι εκεί για απαντήσεις-αν έχω».
*Το έργο «Δύο θεοί» θα κάνει πρεμιέρα στις 23 Σεπτεμβρίου στο Studio Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια, τηλ.210 6453.330) από τον θεατρικό οργανισμό Νέος Λόγος. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Φώτης Μακρής. Παραστάσεις ως τις 8 Ιανουαρίου,κάθε Παρασκευή,Σάββατο και Κυριακή βράδυ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
