«Με ενοχλεί το ορθόδοξο»
Προτιμά τους ιδιόρρυθμους ρόλους και αυτούς ερμηνεύει συνήθως στη σκηνή. Εδώ και 26 χρόνια ο Γιώργος Κέντρος δίνει σταθερά το παρών στο θέατρο με τον δικό του τρόπο. Εφέτος παίζει για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο, και ας έχει τελειώσει τη σχολή του. Ετσι κι αλλιώς ο χώρος τού προκαλούσε πάντα ανάμεικτα συναισθήματα. Γι’ αυτό και χαίρεται που παίρνει το βάπτισμα στη Νέα Σκηνή με την «Αντίθετη ψυχολογία» του Τσαρλς Λάντλαμ, για να ακολουθήσει το 2001 η Κεντρική Σκηνή με το «Καμίνο Ρεάλ» του Τενεσί Γουίλιαμς. Θα ερμηνεύσει σε μία σεζόν δύο ρόλους πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, κάτι που δεν έχει συνηθίσει να κάνει. Δεν ανήκει άλλωστε σε εκείνους τους ηθοποιούς που βιάζονται. «Μέχρι στιγμής προσπαθώ να αντιμετωπίσω το θέατρο ως κάτι που μου αρέσει και όχι ως επάγγελμα» λέει. «Ενα πράγμα που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω είναι η καριέρα. Από μικρός είχα μια αδιαφορία ως προς αυτό».
Στην «Αντίθετη ψυχολογία», που σκηνοθετεί ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, υποδύεται τον ψυχίατρο Λέναρντ. «Ο Λάντλαμ είναι ένας ανατρεπτικός συγγραφέας» λέει ο Γιώργος Κέντρος. «Και ο ρόλος μου είναι επίσης ιδιόρρυθμος. Στην παράσταση ζητούμενο για μένα είναι η ανατροπή της σκηνικής συμπεριφοράς του ρόλου, όπου φαίνεται ότι ο ηθοποιός παίζει τον ρόλο ενώ μπαίνει και βγαίνει από αυτόν. Είναι ένας τρόπος που δεν τον ξέρουμε. Τον ψάχνουμε. Μόνο με την αίσθηση ακροβατείς τελικά. Το έργο σατιρίζει τους ψυχίατρους. Ο Λέναρντ είναι ένα πρόσωπο που φέρει όλα τα στοιχεία του ανθρώπου, με τα συμπλέγματά του και τις φοβίες του. Οσο για το χιούμορ που βγαίνει είναι πολύ ανατρεπτικό». Στον αντίποδα κινείται ο Μπάιρον, ο ρόλος που θα ερμηνεύσει στο «Καμίνο Ρεάλ» του Τενεσί Γουίλιαμς σε σκηνοθεσία Ασπας Τομπούλη. «Πάνω σε μια ωραία ιδέα της σκηνοθέτιδος θα προσπαθήσω να δώσω στον Μπάιρον την κίνηση του φτερού. Εχω την ανάγκη να χρησιμοποιώ και το σώμα μου στο θέατρο, να μην κινούμαι ως ασώματος κεφαλή».
Ξεκινώντας από το δεδομένο ότι κανένας χαρακτήρας δεν είναι μονόχορδος, άρα και κανένας ρόλος, ο Γιώργος Κέντρος επέλεξε από νωρίς τους ρόλους των «κακών», χωρίς να αποδέχεται τον όρο. «Οτιδήποτε ορθόδοξο με ενοχλεί. Ο,τι έχω κάνει ως τώρα έχει γίνει από επιθυμία, με κόπο και μεράκι, αλλά πάντα συνδυασμένο με την ομάδα, έννοια που δεν υπάρχει πια. Ισως και η λέξη ομάδα να είναι μια λέξη ψευδής». Η πρώτη εμπειρία της ομάδας ήρθε με τη «Σκηνή». Η διάλυσή της τον έφερε στις «Μορφές», στο θέατρο «Εμπρός», μια ομάδα που επίσης διαλύθηκε. Εκείνος όμως είχε φύγει νωρίς και η επιλογή του ήταν συνειδητή. «Πιστεύω πάντα στις ομάδες, αρκεί να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι. Στο «Εμπρός» είχα καταλάβει από νωρίς ότι το τοπίο είχε πάψει να είναι καθαρό. Μπορεί η διάλυση να ήρθε ως φυσική εξέλιξη αλλά ένα πράγμα δεν συγχωρώ με τίποτα: το γεγονός ότι τον χώρο που νοικιάστηκε από τις «Μορφές» και είχε βάλει την υπογραφή του ο Τάσος Μπαντής, τελικά τον οικειοποιήθηκε με έναν τρόπο που όχι μόνο με ξαφνιάζει αλλά με αγριεύει τώρα που το λέω».
Εχοντας μάθει να δουλεύει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ο Γιώργος Κέντρος ξέρει ότι τα πράγματα είναι πιο δύσκολα εκτός ομάδας. Οχι μόνο λόγω ανασφάλειας. «Είμαι πολύ μαζεμένος και ντροπαλός, ώστε να μπορώ να τα βγάζω πέρα στη θεατρική πραγματικότητα. Δεν μπορώ να τα κάνω όλα μαζί. Ξέρω να κάνω μόνο αυτό. Ετσι έμαθα: Να διαβάζω, να καταλαβαίνω τη διαδικασία. Οχι βέβαια και να φθάνω στο άλλο άκρο, γιατί έχω κάνει ακόμη και 12 μήνες πρόβα. Ωστόσο η επιλογή μου αυτή έχει κόστος ως προς την οικονομική πλευρά. Γιατί το ψυχικό κόστος ισοφαρίζεται με τη διαδικασία της δουλειάς. Πρέπει να είσαι εργάτης και να επιμένεις για να κάνεις το φινίρισμα στους ρόλους, στην παράσταση. Για μένα η τέχνη έχει την εκλεκτικότητα της λεπτομέρειας» καταλήγει. Αλλωστε στις αποσκευές του κουβαλά πάντα αυτά που του έμαθαν οι δάσκαλοί του: ο Στέλιος Βόκοβιτς, ο Αγγελος Τερζάκης, ο Τάκης Μουζενίδης, ο Νίκος Τζόγιας. «Με την ενθάρρυνσή του ο Βόκοβιτς μου έμαθε πολλά. Αλλά και μετά τη σχολή οι συναντήσεις μου με τον Τριβιζά, δούλεψα στο Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο, με τον Λευτέρη Βογιατζή ήταν εκλεκτές. Μάθαμε να έχουμε υπομονή. Τότε το θέατρο ήταν πιο χειροποίητο» καταλήγει.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Η «Αντίθετη ψυχολογία» παρουσιάζεται στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Μυλωνά. Σκηνικά Θάλεια Ιστικοπούλου, κοστούμια Ερωφίλη Πολιτοπούλου, μουσική Δημήτρης Ιατρόπουλος, φωτισμοί Κατερίνα Μαραγκουδάκη. Παίζουν: Γιώργος Κέντρος, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Τζόυς Ευείδη, Μαρία Κατσανδρή.
