αλάτι

Ιρλανδοί ερευνητές δημιούργησαν ένα νέο μόριο που οδηγεί στην εισροή ιόντων χλωρίου και νατρίου μέσα σε βακτήρια με αποτέλεσμα την «εξολόθρευσή» τους - ανοίγει ο δρόμος για ασφαλείς εναλλακτικές των αντιβιοτικών.

Νέα μεγάλη μελέτη συνδέει για πρώτη φορά την υψηλή κατανάλωση αλατιού με κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη, νόσος που έχει μετατραπεί σε «πανδημία»

Δύο εκατ. θάνατοι ετησίως σε παγκόσμιο επίπεδο εξαιτίας του εθισμού στις αλμυρές γεύσεις με τους επιστήμονες να κάνουν λόγο για «το νέο κάπνισμα».

Ο Ρόμπερτ Νέλσον ερευνητής του Ινστιτούτου Πλανητικών Ερευνών των ΗΠΑ προτείνει να προστατεύσουμε τον πλανήτη ρίχνοντας στην ατμόσφαιρα… αλάτι.

Όταν το οξυγόνο άρχισε να κάνει δυναμικά αισθητή την παρουσία του στη Γη οι αναερόβιοι οργανισμοί εξωθήθηκαν σε εξαφάνιση και τη θέση τους κατέλαβαν μεγαλύτερες, πιο πολύπλοκες (και εν καιρώ πιο έξυπνες) αερόβιες μορφές ζωής, οι οποίες μπορούσαν να εκμεταλλευθούν το οξυγόνο.

Μια διατροφή πλούσια σε αλάτι δεν χρειάζεται να ανεβάζει την αρτηριακή πίεση για να θεωρείται επιβλαβής. Αμερικανική μελέτη δείχνει ότι το πολύ αλάτι κάνει κακό στον εγκέφαλο, επηρεάζοντας αρνητικά τις πνευματικές μας επιδόσεις.

Η καταναλισκόμενη ποσότητα νατρίου ενδεχομένως να σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου 2 αλλά και λανθάνοντος αυτοάνοσου διαβήτη ενηλίκων, σύμφωνα με νέα μελέτη που παρουσιάστηκε στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας για τη Μελέτη του Διαβήτη (EASD), στη Λισσαβόνα.

Το έχουμε ακούσει όλοι: η αυξημένη κατανάλωση αλατιού προκαλεί δίψα. Ωστόσο φαίνεται ότι αυτό που έχουμε όλοι ακούσει δεν ισχύει μακροπρόθεσμα.

Αν και είναι γνωστό ότι το πολύ αλάτι κάνει κακό στην υγεία μας διότι μπορεί να συντελέσει στην εκδήλωση υπέρτασης, τώρα μια 25ετής μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι έστω και λίγη ποσότητα άλατος μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου.

Η μέτρια ποσότητα αλατιού στο φαγητό είναι υγιεινότερη από την λίγη, υποστηρίζουν καναδοί ερευνητές, αντικρούοντας τα μέχρι σήμερα δεδομένα και προκαλώντας αντιδράσεις. Μάλιστα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός τάσσεται τόσο κατά ττης επιθεώρησης «Lancet» που δημοσίευσε τη μελέτη, όσο και κατά του Δρ. Άντριου Μέντε και των συνεργατών του που την εκπόνησαν.