Το ΠαΣοΚ μοιάζει με την Ελλάδα. Οποιος φεύγει διαπρέπει. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης έγινε πρόεδρος στο Eurogroup. Οσοι μένουν έχουν να διαχειριστούν προσδοκίες, αγωνίες, φιλοδοξίες, κολλημένες βελόνες, σπασμένες φλέβες, να διαχειριστούν τέλος πάντων το σπιρτόκουτο. Κάτι που μας φέρνει στο πραγματικό ερώτημα. Θέλει το ΠαΣοΚ να γίνει πρώτο κόμμα;
Σίγουρα το ΠαΣοΚ δεν θέλει να σκορπίσει στους πέντε ανέμους, βλέποντας την εξέλιξη του θρυμματισμένου ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό εξέλεξε δύο φορές τον Νίκο Ανδρουλάκη, για να μην μπατάρει ούτε προς τη ΝΔ ούτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Και για αυτό δέχεται επικρίσεις και από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Κανένα πρόβλημα για ένα κόμμα που επέλεξε την αυτόνομη πορεία. Το ΠαΣοΚ αρνήθηκε να διαλυθεί και είδε να αποσυντίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ με καταλύτη τον Αλέξη Τσίπρα που επιδίωκε να το αφομοιώσει.
Το ΠαΣοΚ άντεξε, αλλά η εικόνα του είναι θολή. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, αργόσυρτα ίσως, έχει βελτιώσει ωστόσο την εκλογική επίδοση του κόμματος. Το κυβερνητικό του πρόγραμμα είναι συμπαγές, στελέχη όπως η Αννα Διαμαντοπούλου, ο Παύλος Γερουλάνος, η Μιλένα Αποστολάκη κ.ά. κάνουν τεκμηριωμένη αντιπολιτευτική δουλειά. Βουλευτές και στελέχη αξιοποιούν επαγγελματικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τι φταίει και το ΠαΣοΚ δεν απειλεί ευθέως τη ΝΔ; Μήπως ότι ο Ανδρουλάκης δεν είναι χαρισματικός, ότι «δεν τραβάει»; Και άλλοι μη χαρισματικοί έγιναν πρωθυπουργοί και μάλιστα πολύ καλοί, ενώ χαρισματικοί απέτυχαν παταγωδώς. Μήπως ότι οι ψηφοφόροι θέλουν πλέον μόνο «μοντέλο Μητσοτάκη», όπως λένε στο Μέγαρο Μαξίμου, δηλαδή μετριοπαθείς τεχνοκράτες που να κάνουν τη δουλειά; Μήπως το ίδιο το brand είναι ξεπερασμένο και ο ήλιος του έχει δύσει;
Ενα πρόβλημα είναι ότι το συλλογικό ΠαΣοΚ δεν έχει αυτοπεποίθηση. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, από την αρχή της κρίσης και των μνημονίων, αμύνεται συνεχώς, απέναντι και στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ. Αμύνεται όμως και ενάντια στον εαυτό του και την ιστορία του. Η ΝΔ αγκαλιάζει τη δική της διαγράφοντας τα λάθη και παραγράφοντας τα σκάνδαλά της. Το ΠαΣοΚ δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με τη δική του ιστορία, μηρυκάζει τους μύθους του και αφήνει ανυπεράσπιστες τις επιτυχίες του.
Ενα άλλο πρόβλημα είναι ότι δεν λέει καθαρά τι θέλει. Αν είναι η πρώτη θέση να το πει, ακόμα και αν σήμερα βρίσκεται μακριά από τον στόχο του. Τα πράγματα πλέον γυρίζουν γρήγορα και το σύνθημα «πρώτοι, έστω με μια ψήφο διαφορά από τη ΝΔ» μοιάζει σαν πρόσκληση για τη δεύτερη θέση, όταν η κυβέρνηση καλεί ξανά σε αυτοδυναμία.
Ο Ν. Ανδρουλάκης για να κρατήσει συμπαγές το κόμμα του πρέπει να έχει ισχυρή ταυτότητα. Ταυτόχρονα, αυτή η ισχυρή ταυτότητα ενδέχεται να εμποδίζει τη μετατροπή του ΠαΣοΚ σε πλειοψηφικό ρεύμα. Και αυτό γιατί η εκλογή Πιερρακάκη ανέτρεψε ξαφνικά τα δεδομένα.
Εκ των πραγμάτων στέλνει στα μετόπισθεν μια γενιά πολιτικών, νοοτροπιών και επιχειρούμενων πολιτικών εγχειρημάτων με συγκεκριμένο στίγμα, που στο παρόν κατακερματισμένο σκηνικό κινδυνεύουν να περιχαρακωθούν στον εαυτό τους. Το παράδειγμα του υπουργού Οικονομικών και ο τρόπος ανάδειξής του από το ευρωπαϊκό ιερατείο δείχνουν τον τύπο των πολιτικών που θα πρωταγωνιστήσουν σε συμμαχικές κυβερνήσεις στο προβλεπτό μέλλον. Συναινετικοί, μετριοπαθείς, μη συγκρουσιακοί, ευρύτερα, αλλά και αφηρημένα, αποδεκτοί.
«Μετα-Μακρόν», που μπορούν να επιβιώσουν με άνεση εντός και εκτός κομματικών τειχών. Πλέον στον πολιτικό εξώστη, εκεί που τοποθέτησε αυτάρεσκα τους συντρόφους του, υπάρχει μια θέση κενή με το όνομα του Αλέξη Τσίπρα. Το στοίχημα του Νίκου Ανδρουλάκη είναι να μην εκκενωθεί άλλη μία με το δικό του όνομα. Χώρος για «δημιουργική» πολιτική υπάρχει.
