Το φάντασμα της Ακροδεξιάς πλανιέται πάνω από την Ελλάδα; Καλά, μην τρελαθούμε κιόλας.
Η πολιτική έκφραση της Ακρας Δεξιάς μπορεί να προελαύνει σε ένα μέρος της Ευρώπης (Πορτογαλία, Γαλλία, Ολλανδία, Ισπανία ή Ιταλία).
Αλλά στην Ελλάδα παραμένει πολυτεμαχισμένη, ψεκασμένη και ανυπόληπτη. Απλώς στις δημοσκοπήσεις βελτιώνει κάπως τις επιδόσεις της λόγω ευρωεκλογών και ως υποδοχέας μιας «δεξιάς δυσαρέσκειας».
Σε επίπεδο εντυπώσεων όμως υποβοηθείται συχνά από μια ύπουλη σύγχυση που βαφτίζει ακροδεξιούς τα νούμερα και θεωρεί νούμερα τους επικίνδυνους.
Το πραγματικό φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ελλάδα είναι η επίθεση που δέχεται το συντεταγμένο πλαίσιο της δημοκρατικής πολιτείας μας.
Την υποδαυλίζει ένα εκρηκτικό αλλά καθόλου αθώο ή ανιδιοτελές μείγμα δυσπιστίας.
Που τροφοδοτείται από καχυποψίες, συμπλέγματα, προκαταλήψεις και στερεότυπα. Είναι ο όχλος που κυνηγάει τους άλλους.
Που συντηρείται κακόβουλα και ασυνείδητα από κόμματα, συμφέροντα και μερίδα του Τύπου. Είναι οι σερίφηδες της γειτονιάς που εποφθαλμιούν τη θέση των εισαγγελέων της έδρας.
Ενα μείγμα δυσπιστίας και δυσανεξίας που με κάθε ευκαιρία ή σε κάθε αφορμή στρέφεται κατά του τελευταίου αναχώματος της δημοκρατίας. Της δικαιοσύνης.
Κοινές ποινικές υποθέσεις, κομματικές αντιπαραθέσεις, υποτιθέμενα ή πραγματικά σκάνδαλα και ανομολόγητες σκευωρίες, χρησιμοποιούνται ταυτοχρόνως ως πυρομαχικά αλλά και πεδίο μάχης σε έναν ακήρυκτο πόλεμο που στο τέλος έχει μόνο ηττημένους.
Αυτή είναι η πραγματική Ακροδεξιά. Η επικίνδυνη Ακροδεξιά. Η κοινωνική Ακροδεξιά. Η Ακροδεξιά της αυτοδικίας, του εκβιασμού και της υποκατάστασης κάθε θεσμού μιας συντεταγμένης Πολιτείας.
Η Ακροδεξιά στην οποία πρωτοστατούν και πολλοί από εκείνους που διαδηλώνουν εναντίον της.
Μια Ακροδεξιά που συχνά παίρνει κι άλλα χρώματα. Που μεταλλάσσεται από το μαύρο στο κόκκινο και αντίστροφα. Κάτι ανάμεσα σε φάντασμα και σε αβγό του φιδιού.
Αυτή η Ακροδεξιά ανησυχεί διότι δεν είναι μόνο Ακροδεξιά.
Είναι η βία της διπλανής πόρτας, η μισαλλοδοξία, η αυτοδικία στο δικαστήριο ή στο σχολείο, η κατάλυση των ορίων και των κανόνων, η αμφισβήτηση της δικαιοσύνης.
Είναι η νομιμοποίηση ενός κτηνώδους θυμού και μιας άλογης συγκίνησης. Είναι η δυσανεξία στον διάλογο και στο διαφορετικό. Είναι η δυσφορία στην επιβολή του νόμου και η ανυπακοή στην έννομη τάξη.
Και αυτή η Ακροδεξιά που δεν είναι μόνο Ακροδεξιά αποτελεί το πραγματικό φάντασμα για τη συντεταγμένη Πολιτεία μας.
Διότι έξω από την έννομη τάξη της δημοκρατίας δεν υπάρχει ζωή.
