Μαριλένα Αστραπέλλου

«Ελληνική ζωγραφική!». Ενας φίλος που κατέβηκε ανυποψίαστος τα σκαλιά της Φωκίωνος Νέγρη 16 στην Κυψέλη,

«Είναι λίγο στεγνή». Μια φίλη που την έχει γνωρίσει και συμφάγει μαζί της στο Παρίσι, συνόδευσε τη διαπίστωσή της με μια χειρονομία γύρω από το πρόσωπό της

Hταν μέχρι σχετικά πρόσφατα το παλαιότερο «εν ζωή» θέατρο της Αθήνας. Ωστόσο από το 2011 το Αθήναιον, στη γωνία Πατησίων και Μάρνη, απέναντι από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο,

Μια αιωρούμενη τραπεζαρία έχει μόλις διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Τραπέζι, καρέκλες, μαχαιροπίρουνα έχουν εκτιναχθεί προς κάθε κατεύθυνση,

Εχει ζήσει στο εξωτερικό τριάντα ολόκληρα χρόνια, χτίζοντας μια καριέρα εντυπωσιακή, με θέσεις ευθύνης σε σημαντικά μουσεία και διεθνείς θεσμούς.

Κατά γενική ομολογία, το βλέμμα του Αντι Γουόρχολ ήταν ιδιαίτερα διεισδυτικό.

Δέκα χιλιάδες πήλινα κράνη εργασίας, καθένα με το ονοματεπώνυμο ενός ανθρώπου που φόρεσε κάποτε ένα αντίστοιχο πλαστικό.

Δέκα χιλιάδες πήλινα κράνη εργασίας, καθένα με το ονοματεπώνυμο ενός ανθρώπου που φόρεσε κάποτε ένα αντίστοιχο πλαστικό.

Στη συνέντευξη Τύπου για τα 20 χρόνια κοινωφελούς δράσης του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος ανακοινώθηκαν πολλές δωρεές μεγάλης κοινωνικής προσφοράς.

Σε ένα ηλιόλουστο υπόγειο του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης ο Νίκος Σταμπολίδης βρισκόταν άλλη μια νωχελική Κυριακή στη δουλειά του.

«Η πιο µεγάλη µέρα είναι σήµερα» έλεγε η Κατερίνα Κοσκινά λίγο προτού ξεναγήσει τους δηµοσιογράφους στην επίσηµη πρώτη του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.

«Η οικογένεια δεν είναι ομάδα συγγενών. Είναι κάτι περισσότερο από συγγένεια αίματος. Πρέπει να είναι συγγένεια ιδιοσυγκρασίας. Ο ιδιοφυής άνθρωπος συχνά δεν έχει οικογένεια. Εχει συγγενείς».

Εχει τεράστια ιστορία και έχει περάσει πολλές περιπέτειες. Απ' ό,τι φαίνεται όμως η Δημοτική Αγορά Κυψέλης οδεύει προς το άνοιγμά της και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων της.

Ηταν η δεκαετία που μπήκε για τα καλά η έγχρωμη τηλεόραση στη ζωή μας, οι εφημερίδες ταμπλόιντ στα μανταλάκια των περιπτέρων, οι δύο καθοριστικές βολές του Αργύρη Καμπούρη

Οι φήμες κυκλοφορούσαν από τα τέλη του καλοκαιριού. Στα γενέθλια όμως του Ολιβιέ Ντεκότ, στις αρχές Σεπτεμβρίου, εμφανίστηκαν ξανά, ιδιαίτερα ενισχυμένες.

Ηταν η δεκαετία που μπήκε για τα καλά η έγχρωμη τηλεόραση στη ζωή μας, οι εφημερίδες ταμπλόιντ στα μανταλάκια των περιπτέρων, οι δύο καθοριστικές βολές του Αργύρη Καμπούρη

Μπαίνεις σε μια κάψουλα και ο ρυθμός της καρδιάς σου συντονίζεται με μια αποικία μυκητικών μυκηλίων και επηρεάζει την κίνησή τους.

Ηταν ο υπερρεαλιστής ποιητής για τον οποίο ο Ελύτης είχε γράψει ότι «για τα στρατολογικά γραφεία της πνευματικής μας ζωής, ο Νικόλαος Κάλας

Οσο γράφονταν αυτές οι γραμμές είχε μόλις ξεκινήσει η μεταφορά των βιβλίων. Η νέα βιβλιοθήκη της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών ανοίγει

Ο σκηνοθέτης που έχει αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο σινεμά μεταφέρει το ιδιαίτερο σύμπαν του στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου