Γιάννης Πανούσης

Ελλάδα. Η χώρα των εξαιρέσεων και των εξαιρετικών περιστάσεων.

Είναι σχεδόν κοινός τόπος το ότι οι ηγέτες που έπαιξαν σημαντικό και κρίσιμο ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας τους

Το ισχύον σύστημα πρόσβασης στην Ανώτατη Εκπαίδευση χαρακτηρίζεται αντιπαιδαγωγικό διότι ακυρώνει την «παιδαγωγική»(;)

Ο δικαστής δεν (πρέπει να) διακρίνεται για τα σύμβολα της εξουσίας (του) ή τις τιμές που του αποδίδουν οι άλλοι,

Ο Οδυσσέας σταματά τους νέους τους ζητάει ψιλά τα μαζεύει για ένα εισιτήριο προς την Ιθάκη.

Θα αρκούσε ένα μικρό λάθος στη δοσολογία της Ιστορίας

Μια σκεπτικιστική Δημοκρατία των (πολλών) γκρίζων ζωνών ισορροπεί πάνω στο τεντωμένο σχοινί των κοινωνικών ρηγματώσεων

Είναι πολύ δύσκολο για έναν επιστήμονα να αποκωδικοποιήσει τον ρόλο και τον τρόπο της Αριστεράς, τόσο ως αντιπολιτευόμενης όσο και ως κυβερνώσας, στην πολιτική διαχείριση των μνημονίων.

Παλιά αναφερόμασταν στη «γοητεία της πολιτικής κενότητας». Τώρα ζούμε στην εποχή της «ιδεοληπτικής βασκανίας».

Ο μηδενισμός του Τίποτα έχει χρώμα ή και αποχρώσεις; Η ατιμώρητη καταστροφή των δημοσίων αγαθών συνιστά σε ένα κράτος δικαίου αντίπαλο δέος στη διαπλοκή, δηλαδή ένα είδος βίαιης «ανταποδοτικής δικαιοσύνης των επαναστατημένων»;

Σ' αυτή τη χώρα ζητάμε συνεχώς κάποιον Μεγάλο (Πατερούλη;) για να μας σώσει (αν προλάβει πριν τον εξοστρακίσουμε ή τον δολοφονήσουμε).

Είναι αυτονόητο το ότι ο ανθρωπισμός, η κουλτούρα της αλληλεγγύης, βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα, στο DNA της Αριστεράς, της αριστερής ιδεολογίας.

Δίκαιο και κράτος συνιστούν το ίδιο κοινωνικό φαινόμενο και σε μεγάλο βαθμό ακολουθούν την ίδια ιστορική πορεία.

Οφείλουμε να υποδεχθούμε το 2016 με (σχετική) αισιοδοξία. Σε όλα. Ακόμα και για την ασυνάρτητη, ασύντακτη, αστόχαστη, α-κυβερνώσα ημι-Αριστερά.

1. Το Πανεπιστήμιο ήταν πάντοτε θεσμός κριτικής της εξουσίας αλλά σήμερα κινδυνεύει να γίνει ή συμπαραγωγός εξουσίας ή παραγωγός καταναλωτικών αγαθών μιας χρήσης ή ερευνητικό ίδρυμα στην υπηρεσία του Μεγάλου Αδελφού ή Πανεπιστήμιο-καζίνο.

Το κρίσιμο ερώτημα των εκλογών δεν είναι το διχαστικό «νέοι / παλιοί» ή το ξεπερασμένο «μνημονιακοί / αντιμνημονιακοί».

Οι ιδεολογικές αφετηρίες είναι στοιχείο που πολλές φορές διαφοροποιεί τη στάση/ψήφο τ

Αν (παρα)δεχτούμε ότι στην πολιτική η χώρα μας κινείται στον αστερισμό του «περίπου»...