Κατασκευαστές άξιων και αξιών

Θα αρκούσε ένα μικρό λάθος

στη δοσολογία της Ιστορίας

Η πατρίδα περνάει μια δύσκολη φάση αναθεωρήσεων κι αναπροσαρμογών. Δεν αναφέρομαι στην οικονομική κρίση, η οποία μ’ έναν αιφνίδιο και βίαιο τρόπο διέσπασε την ελληνική κοινωνία και υποβάθμισε τις ζωές των Ελλήνων, αλλά κυρίως στο μέγα ερώτημα «πού ήταν το λάθος και πώς θα βγούμε από τον φαύλο κύκλο χωρίς εθνικές περιπέτειες».

Η χώρα γέμισε με «πρώην». Και δεν μιλάω για πρώην λαμόγια και διαπλεκομένους που οδηγήθηκαν στη Δικαιοσύνη ή έχασαν τα προνόμιά τους. Αυτοί όχι μόνον επιβιώνουν αλλά [μερικοί] εξακολουθούν να κυβερνούν «παρασκηνιακώς».

Μιλάω για πρώην εργαζομένους, πρώην αυτοαπασχολουμένους, πρώην ασφαλισμένους [και ασφαλείς], πρώην αισιόδοξους κι εν τέλει πρώην ευτυχισμένους Ελληνες.

Η πατρίδα αναζητεί μια εξίσωση σωτηρίας έξω από τις συνεχώς μετακινούμενες «κόκκινες γραμμές» και τις κακότεχνες καμπύλες αναξιόπιστων οικονομικών δεικτών.

Ωρες-ώρες μοιάζει ο ελληνικός λαός να είναι θυμωμένος για τον τρόπο που ιστορικά συγκροτήθηκε, άλλοτε εκνευρισμένος που οι ξένοι δεν μας αναγνωρίζουν «δικαίωμα προτίμησης ή περιούσιας αυθαιρεσίας» [;], συχνά έκπληκτος επειδή οι αμπελοφιλοσοφίες των πολιτικών και των διανοουμένων, οι εξεγέρσεις κατά παντός και οι ιδεολογικές παλινδρομήσεις δεν αρκούν για να πειστεί η ανθρωπότητα ότι εμείς «θα τη σώσουμε».

Η Πόλις και ο Οίκος τελούν υπό διαρκή κίνδυνο κατάρρευσης, όμως στην Αγοραία Δημοκρατία μας περιπλανώμενοι κι απαίδευτοι δημαγωγοί φλυαρούν περί του δικαιώματος στη διαφθορά, στη διαπλοκή και στην καταστροφή, ενώ το φιλοθέαμον κοινό εξορκίζει το Κακό πίνοντας μπίρες και τραγουδώντας αντιστασιακά άσματα.

Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει εάν ουδείς σέβεται τους κανόνες της Πολιτείας. Γιατί π.χ. να υπάρχει Κράτος; Ποιον εκπροσωπεί και ποιον προστατεύει μια ανομική κοινωνία; Ποιων αξιών αποτελεί φρουρό και εγγυητή το Δίκαιο; Τι το κοινό έχουν ένας πυρπολητής αναρχικός κι ένας κυνικός τραπεζίτης αν όχι ότι υπόκεινται στην ίδια έννομη τάξη κι έχουν συνυπογράψει το ίδιο κοινωνικό συμβόλαιο; Αν κάτι τέτοιο δεν ισχύει, γιατί να μην εξοντώνει ο ένας τον άλλον;

Κυβέρνηση και γενικότερα πολιτικό σύστημα που δεν καλούν όλους στη νομιμότητα και τη συμμόρφωση με τους νόμους [που στο κάτω-κάτω οι ίδιοι ψηφίζουν στη Βουλή], που δεν μπορούν ν’ αντέξουν τις επιτυχίες των αρίστων, που τρέφονται εκλογικά με τις αποτυχίες της χώρας, που δυστροπούν με την κριτική, που υπονομεύουν τους θεσμούς για να βρει δρόμο να περάσει ο λαϊκισμός συνιστούν την καλύτερη συνταγή για την εθνική καταστροφή [άλλωστε το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν σε πολλές παραλλαγές].

Χώρα που δεν προβλέπει αλλά συνεχώς επιχειρεί [άκομψα κι αδέξια] να δικαιολογήσει [ούτε καν να εξηγήσει] δεν έχει μέλλον.

Κυβέρνηση που κατασκευάζει «άξιους» [μέσω νομοθετικών τροπολογιών ή επιβράβευσης του Τίποτα] και που προσδοκά να κατασκευάσει «νέες αξίες»[;] [οι οποίες θα υπερβαίνουν τη φιλελεύθερη Δημοκρατία και θα εξαπλώνονται στο πεδίο της «διαρκούς επανάστασης»] πρέπει να ξαναδιαβάσει την Ιστορία και να στοχασθεί τα λόγια του τραγικού ποιητή Αγάθωνα «Εις το σημείον τούτο μόνον υστερεί ο Θεός. Δεν ημπορεί να κάμνη τα γενόμενα μη γενόμενα».

Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην υπουργός.