Σάκης Δημητρακόπουλος

Ξέρουμε τι είμαστε και τι θέλουμε. Ούτε εθελοντές. Ούτε αυταπάρνησης ήρωες του ιστορικού οχυρού της αστικής ενημέρωσης

Το 2016 ήταν η χρονιά που η δημιουργία στην μουσική επισκιάστηκε αλλά κόντρα σε κάθε πρόβλεψη τονώθηκε από τον θάνατο. Οι απώλειες ήταν μεγάλες με πιο σημαντικές αυτές του Ντέιβιντ Μπόουι και του Λέναρντ Κόεν. Αφησαν όμως φεύγοντας δύο από τα σπουδαιότερα άλμπουμ της σύγχρονης δισκογραφίας. Με τον θάνατο, εκείνο του γιου του, ήταν συνδεδεμένο και το τελευταίο άλμπουμ του Νικ Κέιβ, ένα αβάν γκαρντ αριστούργημα που πάει ένα βήμα εμπρός την άκρως ενδιαφέρουσα καριέρα του. Η Ahnoni, o υπέροχος τζαζμαν JD Allen, η πιτσιρίκα γιαπωνέζα Mitski, οι πάντα εξαιρετικοί Radiohead, η γαλλική νότα των Christine And The Queens και φυσικά οι Beyoncé και Frank Ocean συμπληρώνουν την εικόνα

Το νέο σόου των Tiger Lillies μάς χτυπά απευθείας στην καρδιά και στη μνήμη. Από τη μια αναρωτιόμαστε πώς αυτό δεν έχει συμβεί τόσα χρόνια

Ενα είναι το σίγουρο: το 2016 δεν είναι μια καλή χρονιά για τη μουσική. Δύο από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της σύγχρονης μουσικής έφυγαν αφήνοντας τεράστιο κενό που δύσκολα θα αναπληρωθεί.

H πρώτη εικόνα του Ντέιβιντ Μπάουι που θυμάμαι ήταν το εξώφυλλο της ζωντανής ηχογράφησής του, «Stage».

Δεν έχει προηγούμενο ο αντίκτυπος του θανάτου του Ντέιβιντ Μπόουι. Η μόνη άλλη περίπτωση με ανάλογες αντιδράσεις μας πάει πολλά χρόνια πριν, στη δολοφονία του Τζον Λένον.

O Ντέιβιντ Μπόουι έφυγε όπως ήρθε σε αυτόν τον πλανήτη. Με στυλ. Σαν την αστερόσκονη που μοίραζε ο Major Tom ως διαστημική παραδοξότητα (Space Oddity) από το διάστημα, το 1969. Και με αξιοπρέπεια. Σοκ ακόμη και για εμάς τους πιο φανατικούς θαυμαστές που δεν περιμέναμε ότι το μεγαλύτερο κόλπο της ζωής του αφορούσε τον θάνατό του. Τρεις μέρες μόλις από τα γενέθλιά του και την κυκλοφορία του νέου αριστουργηματικού άλμπουμ του «Blackstar» ο Λεπτός Λευκός Δούκας άφησε για πάντα τον κόσμο τούτο που τόσο γενναιόδωρα τροφοδότησε με την τέχνη και τη γνώση του.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά την παρθενική εμφάνισή του το τζαζ φεστιβάλ της Πάτρας Jazz+Πράξεις συνεχίζει ακάθεκτο την ποιοτική πορεία του στον χώρο των μουσικών εκδηλώσεων στη χώρα.

Αν υπάρχει ένας μουσικός που να αντιπροσωπεύει πλήρως τη μετά Κολτρέιν δημιουργική εξέλιξη της τζαζ, αυτός είναι ο σαξοφωνίστας Ντέιβιντ Μάρεϊ.

H Νταϊάν Σουρ δεν είναι μία ακόμη τζαζ τραγουδίστρια. Νομίζω πως δεν είναι καν σωστό να τη χαρακτηρίζουμε τζαζ.

Δεν είναι η ελληνική καταγωγή που κάνει τον Αλεξάντρ Ντεσπλά πιο οικείο όταν μιλάς μαζί του.

Με αφετηρία το ποίημα «Η μπαλάντα του γέρου ναυτικού» του Σάμιουελ Κόλριτζ, το λονδρέζικο τρίο στήνει ένα ακαταμάχητα μακάβριο και ατμοσφαιρικό θέαμα

Μου αρέσει το Kronos Quartet. Μου αρέσει πολύ. Οχι μόνο γιατί είναι κατά γενική ομολογία ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά σύνολα που έχουν περάσει ποτέ. Αυτό δεν σηκώνει συζήτηση

Η Στέισι Κεντ ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των αμερικανίδων τραγουδιστριών που τα έφερε η τύχη να κάνουν καριέρα και να βρουν καλλιτεχνική θαλπωρή στην Ευρώπη. Δεν μετακόμισε στη Βρετανία για τους λόγους που κατέφυγαν στο παρελθόν σπουδαία ονόματα όπως η Τζοζεφίν Μπέικερ και η Νίνα Σιμόν ή ακόμη πιο πρόσφατα η Ντι Ντι Μπριτζγουότερ στο Παρίσι. Τελειώνοντας το κολλέγιο στη Νέα Υόρκη άρχισε σπουδές το Guildhall του Λονδίνου όπου και γνώρισε τον μετέπειτα συνεργάτη και σύζυγό της, τον σαξοφωνίστα Τζιμ Τόλμινσον.

Μια σπάνια μουσική εμπειρία θα βιώσει όποιος διαβεί το κατώφλι του Gazarte αυτό το Σάββατο, μια συνεργασία από τις λίγες και για τους φανατικούς της τζαζ κάτι σαν το «Ιερό Δισκοπότηρο».

Το 1977, όταν κυκλοφόρησε ο Ντέιβιντ Μπάουι το πολυσυζητημένο άλμπουμ του «Heroes», η τότε δισκογραφική εταιρεία του RCA το διαφήμιζε στους δρόμους του Λονδίνου

Το γεγονός ότι ο Πρινς αποτελεί από μόνος του μία κατηγορία στη μουσική είναι αδιαμφισβήτητο.

Υπάρχουν μουσικοί που σε κερδίζουν για τις αλήθειες τους, κάποιοι για την σκηνική παρουσία τους, άλλοι για την δεξιοτεχνία τους και υπάρχουν και εκείνοι που σε κατακτούν με το συνολικό πακέτο. Η Lady Gaga ανήκει σε αυτήν την τελευταία σπάνια κατηγορία και το βράδυ της Παρασκευής το επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο.

Ας ξεκινήσω από μια βασική αρχή: οι καλλιτέχνες δεν είναι μηχανές και πρέπει να παρουσιάζουν έργο όταν έχουν κάτι να πουν ή να παρουσιάσουν.

Συμβαίνει συχνά στον χώρο του θεάματος η εικόνα που παρουσιάζει ένας καλλιτέχνης και ειδικά όταν αυτός δεν έχει κριθεί από τον χρόνο να απέχει από εκείνη που εμφανίζεται μπροστά σου όταν συνομιλείς μαζί του. H Lady Gaga λοιπόν που μίλησα μαζί της την Τρίτη είναι ένα συγκροτημένο άτομο, κρίνοντας μάλιστα από την τεράστια έκθεσή της στο κοινό, ένα γλυκό κορίτσι, που έχει σχέδια για το μέλλον, που εργάζεται σκληρά για αυτό το λόγο και που πέρα από τις εκκεντρικές εμφανίσεις οι οποίες αρέσουν ή όχι, όπως αυτή χθες στο αεροδρόμιο ως άλλη θεά Αφροδίτη, έχει γνώση της μουσικής και ενδιαφέρεται κυρίως γι αυτήν.