Ο Θεόδωρος Βασιλάκης δεν είναι ένας συνηθισµένος υπάλληλος. Το 2005, όταν πήγε στην Google, η εταιρεία απασχολούσε περίπου 2.000 υπαλλήλους. Οταν έφυγε - έπειτα από οκτώ χρόνια - είχε τουλάχιστον 25.000 συναδέλφους. Σήµερα ο αριθµός αυτός έχει ξεπεράσει τις 42.000.

Memento mori. Να θυμάσαι ότι θα πεθάνεις. Πόσο ταιριάζει αυτό το ρητό στο Λιβίσι, το χωριό-φάντασμα της Μικράς Ασίας, έτσι όπως στέκει άδειο και ερημωμένο από όταν έφυγαν οι τελευταίοι κάτοικοί του το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Είναι ο οικισμός που ενέπνευσε το Εσκίμπαχτσε στο βιβλίο «Πουλιά χωρίς φτερά» του Λουί ντε Μπερνιέρ. Είναι το φυσικό σκηνικό στο οποίο γυρίστηκε μέρος της ταινίας «The Water Diviner» του Ράσελ Κρόου.

Στις 16 Δεκεμβρίου του 1946, στο σαλόνι ενός σπιτιού στον αριθμό 30 της λεωφόρου Montaigne στο Παρίσι, ιδρύθηκε ο οίκος Dior. Αν θέλει κάποιος να εντοπίσει την απαρχή της εντατικοποίησης της έννοιας «μόδα», πρέπει να γυρίσει τον χρόνο πίσω, στην εποχή του λανσαρίσματος του «New Look» (1947) από τον ίδιο τον Ντιόρ, στην εποχή της μαζικότητας της παραγωγής και της ευρείας απήχησης του prêt-à-porter σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Σε εκείνη τη μεταπολεμική περίοδο η μόδα αποτέλεσε μια ισχυρή παράμετρο της ανάπτυξης και αντικατόπτρισε με την πολυμέρεια, την ονειρική της φιλοδοξία, τον ατομικισμό και τους κώδικες του ταξικού status το ίδιο το πρόσωπο του καπιταλισμού.

Ο Morrissey ξέρει να ισορροπεί όσο λίγοι ανάµεσα στον τίτλο του σταρ και του αντι-στάρ ταυτόχρονα. Ο ιδιόρρυθµος ηγέτης των Smiths, µε τους ακόµη πιο ιδιόρρυθµους στίχους που πονοκεφάλιαζαν τους µουσικοκριτικούς οι οποίοι ήθελαν να τα αναλύουν και να τα επεξηγούν όλα, είναι πλέον 55 ετών και έχει προγραµµατίσει να έρθει στην Ελλάδα για µία ακόµη συναυλία, στις 5 Δεκεµβρίου, στο γήπεδο Tae Kwon Do στο Παλαιό Φάληρο. Το ελληνικό κοινό µοιάζει να µην τον χορταίνει, τραγουδάει µαζί του όλα τα τραγούδια του, ουρλιάζει εκστασιασµένο κάθε φορά που βγάζει το πουκάµισό του κατά την προσφιλή του συνήθεια, τον αγαπάει από τότε που τραγουδούσε στους Smiths ως σήµερα που συνεχίζει τη σόλο καριέρα του.

Τρέχουμε για να ξεφύγουμε ή για να φτάσουμε; Συζητώντας με έλληνες δρομείς και χωρίς να υπάρχει καμία ένδειξη ότι άλλες εθνικότητες θα είχαν διαφορετική τοποθέτηση, κάποιος θα πάρει και τις δύο απαντήσεις. Συχνά δε, μπορεί να πάρει την απάντηση «κατά περίπτωση» ή κάποια παραλλαγή της.

Οι πύργοι της Aστράκας είναι από τα πλέον επιβλητικά τοπία της ελληνικής εμπειρίας, έτσι όπως ορθώνουν το υψηλό ανάστημά τους πάνω από το Μικρό Πάπιγκο. Με συναρπάζουν καθώς τους κοιτάζω από το παράθυρο στο ατμοσφαιρικό, παροδικό κατάλυμα του ταξιδιώτη, στο Aristi Mountain Resort, και με διακτινίζουν στην αιωνιότητα. Δημιουργήθηκαν από σοφό χέρι σε κάποιες εποχές με παράξενα ονόματα - Παλαιόκαινος, Πλειστόκαινος - και έμειναν εκεί εκατομμύρια χρόνια να διαχέουν τριγύρω τον χαρακτήρα τους.

Τον Ιανουάριο επιστρέφετε στον ρόλο του Μίκη Θεοδωράκη στο Θέατρο Βadminton, με την επανάληψη της παράστασης «Ποιος τη ζωή μου...». Είναι ένας κόντρα ρόλος για εσάς; «Ο σκηνοθέτης Θέμης Μουμουλίδης έχει φαντασία, με φώναξε να κάνω τον Θεοδωράκη και όλοι με κοιτούσαν με μισό μάτι. Ηταν ωστόσο ένα στοίχημα. Και εγώ το σκεφτόμουν: γιατί να παίξω αυτόν τον άνθρωπο, τον απλησίαστο, τον μακρινό; Ομως ως πρόταση, ακόμη και αν δεν πήγαινε καλά, είχε ενδιαφέρον».

Δεχθήκαμε με ένα δισταγμό – η αλήθεια είναι – την πρόσκληση να παρακολουθήσουμε την παράσταση « Ωραία Ελένη» από την ομάδα του OLVIO. Η οπερέτα είναι να πεις λίγο δύσπεπτη για τους μη έχοντες γνώση και τριβή με το συγκεκριμένο αντικείμενο. Αλλά οι προκλήσεις είναι για να τις αξιοποιούμε είτε για να αλλάξουμε γνώμη είτε […]

Λένε ότι τα σκυλιά μοιάζουν στα αφεντικά τους και θα το έλεγε κανείς βλέποντας το σκυλί που εμφανίζεται πρώτο στον κήπο της Μάιρας Παπαθανασοπούλου, στα περίχωρα της Ραφήνας. Ενας αρλεκίνος μολοσσός, γαλανομάτης. Φτυστός η αφεντικίνα του. Δεν είναι όμως το μοναδικό σκυλί της οικογένειας. Η συγγραφέας έχει μαζέψει και ένα τρομαγμένο αδέσποτο, τον Πρόζακ, και άλλα που κουνούν την ουρά επί της υποδοχής.

«Ζητήστε απο κάποιον Aγγλο να απαγγείλει έναν στίχο. Το πρώτο ποίημα που θα του έρθει στο μυαλό πιθανότατα είναι το "I Wandered Lonely as a Cloud», του μεγάλου βρετανού ποιητή Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ, το πιο λαμπρό αστέρι στον αστερισμό των μεγάλων ποιητών της M. Βρετανίας. Αυτό το ποίημα έρχεται στο μυαλό μου καθώς βρίσκομαι στα βουνά της Lake District. Καθισμένος τώρα στην κορυφή Kidsty Pike αντικρίζω κάθε άλλο παρά ένα μοναχικό σύννεφο. Βλέπω τριγύρω μου έναν γκρίζο απειλητικό ουρανό, με τον δυνατό άνεμο και τη βροχή να μαστιγώνει το πρόσωπό μου. Και σίγουρα δεν αισθάνομαι σαν σύννεφο με το βαρύ σακίδιό μου να με πιέζει πάνω στο υγρό θαμνώδες έδαφος».

Εχει διενεργήσει χιλιάδες δικανικές συνεντεύξεις σε παιδιά-θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, αλλά αρνείται να ξεχάσει μία που έλαβε χώρα στις αρχές της δεκαετίας του '90: «Ηταν με ένα 13χρονο κορίτσι που είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά από τον πατέρα του. Αποκάλυψε σχεδόν αμέσως τι είχε συμβεί και ειδοποιήθηκαν οι αρμόδιοι φορείς (αστυνομία, εισαγγελείς, κοινωνικοί λειτουργοί κ.ο.κ.) που διαχειρίζονται τέτοια περιστατικά. Τώρα, όμως, το κορίτσι με κοίταζε στα μάτια και μου έλεγε: "Αν ήξερα τι θα γινόταν, δεν θα μιλούσα ποτέ"».

Η Κατερίνα είναι 15 ετών. Ζει στο κέντρο της Αθήνας και μετράει κάτι λιγότερο από δύο μήνες στην πρώτη τάξη του λυκείου. Είναι καλή μαθήτρια, ιδιαιτέρως στα θεωρητικά, και σκέφτεται πολύ σοβαρά να προσπαθήσει για τη Νομική. Το δωμάτιό της είναι βαμμένο ροζ, ενώ όταν κάποιος τη ρωτά για τα αγόρια στην τάξη της, το πρόσωπό της, με εμφανή την εφηβική ακμή, παίρνει ένα ντροπαλό ύφος. Κάθε σαββατόβραδο συναντάει τις φίλες της και είτε πηγαίνουν σινεμά είτε βόλτα, χωρίς να απομακρύνονται πολύ από το Παγκράτι, όπου μένουν. Οι γονείς της τής ζητούν να είναι σπίτι ως τις 12 και εκείνη είναι συνήθως συνεπής.

«Αυτή τη στιγμή δεν μπορείς να με δεις, αλλά κουνάω πολύ παθιασμένα το χέρι μου. Κάθε φορά που μιλάω για την Αμμόχωστο, κάτι με πιάνει, δεν μπορώ να είμαι ήρεμη και συγκρατημένη». H Βικτόρια Χίσλοπ μιλούσε στο τηλέφωνο, αλλά μπορούσες να καταλάβεις ότι η Μεσόγειος, που τόσο έχει αγαπήσει και εξυμνήσει στα μυθιστορήματά της, έχει εισχωρήσει αισίως στην ψυχοσύνθεσή της, μπολιάζοντας τη βρετανική ιδιοσυγκρασία της.

Ερχεσαι με δύναμη από τη Φλώρινα και ανεβαίνεις στη Βίγλα, μέσα σε έναν φλογισμένο και χρυσωμένο από το φθινόπωρο θόλο, και μόλις πιάσεις το Περβάλι (33 χλμ. από τη Φλώρινα), το Περιβόλι δηλαδή, θαμπώνεσαι από τις αντανακλάσεις ενός γιγάντιου καθρέφτη μέσα στην κορνίζα των ψηλών βουνών.

Στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος, στις 30 Οκτωβρίου, ξεκινά το έργο «Σμύρνη μου αγαπημένη», το οποίο γράψατε, σκηνοθετείτε και έχετε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τι πραγματεύεται; «Η Σμύρνη δεν ήταν μόνο η καταστροφή. Το έργο ξεδιπλώνει την ιστορία μιας οικογένειας από το 1917 ως το 1923. Παρακολουθεί τον θρίαμβο των Ελλήνων, τα λάθη που έγιναν στη συνέχεια και φτάνει μέχρι την καταστροφή και την προσφυγιά. Ξεδιπλώνονται οι σχέσεις των διάφορων εθνοτήτων της πόλης, παρουσιάζονται η μουσική, η ζωή, ο πολιτισμός, όλα αυτά που τελικά κατέστρεψε ο εθνικισμός».

«Το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου είναι μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Εργαζόμουν με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ως μέλος της τοπικής ομάδας ενημέρωσης, με την οποία επισκεπτόμασταν χωριά και ενημερώναμε τους κατοίκους για τον ιό Εμπολα: πώς να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους, τι έπρεπε να κάνουν σε περίπτωση που εμφανίσουν συμπτώματα. Προς το τέλος της ημέρας έλαβα μια κλήση από τον αριθμό της συζύγου μου. Απάντησα, αλλά δεν ήταν εκείνη. Κανείς δεν μιλούσε. Η γυναίκα μου βρισκόταν στην πρωτεύουσα Μονρόβια, με τα τρία παιδιά μας, ενώ εγώ δούλευα στη Φόγια, στο βόρειο τμήμα της Λιβερίας.

Δεν είναι εύκολο να καλλιεργείς καπνό. Η Βασιλική Καλαποτλή το ξέρει καλά, καθώς κουβαλά στην πλάτη της έξι δεκαετίες ενασχόλησης με τον συγκεκριμένο τομέα. Εμαθε την τέχνη και τις ιδιοτροπίες του καπνού από τους γονείς και τους παππούδες της περιδιαβάζοντας στα 50 στρέμματα των χωραφιών της οικογένειας. Το πρώτο φύτεμα, το ξερίζωμα και το δεύτερο - οριστικό - φύτεμα, που δίνει και τον εκλεκτό καπνό, την ήθελαν από μικρή στο χωράφι. Θυμάται, μάλιστα, χαρακτηριστικά τις αρμάθες να μεταφέρονται κάθε φορά στην αποθήκη, η οποία συνήθως ήταν δίπλα στο σπίτι, λίγο προτού γίνουν δέματα για να πάρουν τον δρόμο προς την παραγωγή.

Ολα αρχίζουν από τη συγκρουσιακή σχέση με τη μητέρα. Μάνα και κόρη έρχονται αντιμέτωπες από πολύ νωρίς για τον ίδιο άνδρα, τον πατέρα. Αργότερα, αυτό το μοτίβο περνάει μοιραία στη γυναικεία φιλία: μεγαλώνοντας οι γυναίκες πάλι για έναν άνδρα κονταροχτυπιούνται, αλλά αυτή τη φορά όχι για τον μπαμπά τους. Οσο απλουστευμένη και αν ακούγεται αυτή η φροϊδική θεωρία, στην ουσία είναι η καρδιά του γρίφου που ονομάζεται «γυναικεία φιλία».

Για μία από τις πιο παράτολμες αποστολές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου 5.000 λέξεις δεν ήταν αρκετές. Οταν ο περιηγητής, τυχοδιώκτης, μπον βιβάν, λόγιος, φιλέλληνας και ήρωας πολέμου Πάτρικ Λη Φέρμορ ανέλαβε την υποχρέωση το 1966 να γράψει ένα μικρό άρθρο για την περίφημη απαγωγή του γερμανού στρατηγού Χάινριχ Κράιπε, στην οποία πρωταγωνίστησε, στην κατεχόμενη Κρήτη το 1944, προκειμένου αυτό να συμπεριληφθεί σε μια πολύτομη ιστορία, παρέδωσε τελικά 36.000 λέξεις προξενώντας απελπισία στον επιμελητή του.

Πώς θα φανταζόταν κανείς την Αλίκη ενώ περιγράφει τον καβγά ανάμεσα στον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και στον παραγωγό Βίκτωρα Μιχαηλίδη στις Κάννες, με τον Ομάρ Σαρίφ να προσπαθεί να συγκρατήσει τον πρώτο και τον Αλμπέρτο Σόρντι τον δεύτερο; Ή να τσακώνεται με τον άρχοντα στην εποχή της κινηματογραφικής βιομηχανίας Φιλοποίμενα Φίνο; Ή με τον Μάνο Χατζιδάκι; Γνωρίζετε ότι κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, πολλά χρόνια πριν από τη δημιουργία της διασημότερης ταινίας του, του «Αλέξη Ζορμπά», ο Μιχάλης Κακογιάννης είχε συνεργαστεί με τον Νίκο Καζαντζάκη σε ειδικά προγράμματα ομιλιών για το BBC;