12 ερωτήσεις στον Τιμ Ματιάκη

Γιατί ο άνθρωπος χόρεψε τον πρώτο χορό στην ιστορία του κόσμου; «Για να επικοινωνήσει. Γι’ αυτό δεν χορεύουμε και σήμερα;».

Εσείς για ποιον λόγο βρεθήκατε σε μια τάξη μπαλέτου; «Οι αδελφές μου ήθελαν να ξεκινήσουν μπαλέτο. Οι γονείς μου όταν πήγαν να τις γράψουν στη Δημοτική Σχολή ρώτησαν αν υπάρχει κάτι και για αγόρια. Ξεκίνησα στη Λάρισα. Δεν τους είπαν ότι επρόκειτο βέβαια για μπαλέτο, για να μην τους φοβίσουν. Ακόμη αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που με έκανε να το θέλω τόσο».

Στα 14 σας μετακομίσατε οικογενειακώς στη Σουηδία. Αν μένατε στην Ελλάδα, θα ήσασταν σήμερα ο χορευτής που είστε; «Δεν ξέρω. Στο εξωτερικό υπάρχουν άλλες προϋποθέσεις. Και στην Ελλάδα όμως έχουμε εξαιρετικούς χορογράφους και χορευτές. Αρα δεν μπορώ να πω ότι δεν θα είχα «επιζήσει». Βέβαια, ο στρατός είναι πρόβλημα για έναν άνδρα χορευτή, χάνει πολύτιμο χρόνο».

Ο κλασικός χορός δεν είναι μέρος της ελληνικής κουλτούρας. «Κοιτάξτε, όταν ο Τσαϊκόφσκι έγραφε τον «Καρυοθραύστη» η Ελλάδα πάσχιζε να γίνει κράτος. Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως είναι γιατί τα επόμενα χρόνια σε μια χώρα που γέννησε τις τέχνες, οι πολιτικοί δεν στήριξαν τον πολιτισμό».

Σας ενδιαφέρει περισσότερο ο κλασικός ή ο μοντέρνος χορός; «Εχτισα την καριέρα μου στον κλασικό χορό και με τον κλασικό ασχολούμαι κυρίως. Από την άλλη, στον μοντέρνο συμβαίνουν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Οι χορογραφίες μου είναι κυρίως σε στυλ μοντέρνο και μέσα από την πειραματική ομάδα που διευθύνω ασχολούμαι με την ανανέωση. Ισως το ενδιαφέρον μου σήμερα είναι στραμμένο κυρίως στο μοντέρνο».

Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μέλλον του κλασικού χορού; «Εργα σαν τη «Λίμνη των κύκνων» θα επιζήσουν. Αλλά θεωρώ ότι χρειάζεται ανανέωση, ώστε να ανταποκρίνεται στη σημερινή κοινωνία. Πρέπει και το κοινό να ζητήσει το διαφορετικό. Για παράδειγμα, να μην πηγαίνει στο θέατρο μόνο για να δει τον «Καρυοθραύστη», την «Ωραία Κοιμωμένη» κ.τ.λ., αλλά και για να παρακολουθήσει ένα καινούργιο έργο κλασικού χορού».

Επιθέσεις με βιτριόλι, ίντριγκες. Ο χώρος σας είναι τόσο ανταγωνιστικός όσο λέγεται; «Στο θέατρο είναι όλα πιο δραματικά. Ο χορός είναι χτισμένος με ρόλους και οι χορευτές πολλές φορές ψάχνουν τον ρόλο, χάνοντας την ουσία. Το να είσαι πρωταγωνιστής φέρνει κάποια ευτυχία, αλλά έχοντας χορέψει πρώτους ρόλους δεν μπορώ να πω ότι έγινα πιο ευτυχισμένος ύστερα από αυτούς».

Εσείς δεν μπήκατε στο κυνήγι ρόλων; «Μπήκα. Πώς βγήκα; Με δυσάρεστες καταστάσεις. Για παράδειγμα, είσαι 1,72 και θέλεις να χορέψεις τον ρόλο του πρίγκιπα, ενώ το σώμα σου σού λέει ότι δεν είσαι πρίγκιπας. Και προσπαθείς πολύ, κάνεις έναν πρίγκιπα, κάνεις και δεύτερο και ύστερα έρχεται μια διανομή παράστασης και σου λέει «συγγνώμη, φίλε, μπορεί να είσαι καλός χορευτής, αλλά δεν θα είσαι εσύ ο πρίγκιπάς μας»».

Είστε ο μοναδικός Ελληνας που μπήκε στην ομάδα του Βασιλικού Μπαλέτου του Λονδίνου. Πώς ήταν; «Ανήκα στην ομάδα των χορευτών που είχε προσλάβει ο νέος τότε διευθυντής. Υπήρχαν χορευτές που τους έλεγες «γεια» και σου γυρνούσαν την πλάτη. Αργότερα μπήκα στον ρυθμό, έκανα φίλους. Ηταν σημαντική εμπειρία».

Στην Ελλάδα έχετε εμφανιστεί επαγγελματικά μία μόνο φορά στο Μέγαρο Μουσικής το 2010. Γιατί; «Ισως δεν είμαι καλός στο να κρατάω επαφές. Δεν είχα βέβαια και καμία κρούση. Ονειρεύομαι να χορέψω στην Ελλάδα, να χορογραφήσω, να βοηθήσω και με τη διοικητική μου πείρα να έρθουν και χρήματα στον χορό».

Στη Δανία τι λέγεται για εμάς; «Δεν ασχολούνται με την κρίση. Η Ελλάδα σημαίνει διακοπές, ομορφιά. Και με την κρίση η ευθύνη δεν βρίσκεται μόνο στην Ελλάδα. Τα σημάδια ότι η οικονομία δεν πήγαινε καλά υπήρχαν. Δεν νομίζω ότι τώρα το διαπίστωσε η Ευρωπαϊκή Ενωση».

Χορεύετε ελληνικούς χορούς; «Οι αδελφές μου κατέχουν τα πρωτεία. Αν βρεθώ σε γλέντι, θα σηκωθώ. Αλλά δεν έχω ασχοληθεί. Κρίμα ίσως».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015