­­Μας βασκάνανε;

από την παλιά αυταπάτη.

Λένα Καλλέργη, Η επόμενη μέρα

Παλιά αναφερόμασταν στη «γοητεία της πολιτικής κενότητας». Τώρα ζούμε στην εποχή της «ιδεοληπτικής βασκανίας».

Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι εξακολουθούμε να πιστεύουμε:

1. Στη διπλωματία ως μαγκιά και στην εξωτερική πολιτική ως τσατίλα (ιδίως όταν οι ισχυροί αποφασίζουν να προχωρήσουν σε «λύση τιμωρίας» κατά της χώρας μας).

2. Στην αέναη ιστορική ευκαιρία ή στο συνεχές ελληνικό θαύμα (ο Θεός είναι Ελληνας και εμείς περιούσιος λαός).

3. Στην ανορθολογική και αδιαφανή πολιτικο-κυβερνητική «κινητικότητα» του Νέου που θα πατάξει την κληρονομική ενοχή του Παλιού.

4. Στη διόρθωση όλων των λαθών ή πονηρών κινήσεων των διαφόρων αξιωματούχων μέσω μεταμεσονύκτιων τροπολογιών των αρμοδίων υπουργών (που έτσι «καλύπτουν» ή «ξεπλένουν» τα ανομήματα).

5. Στην κινηματική και συνθηματολογική διαχείριση της μη συνεκτικής (πολιτισμικοκοινωνικής) πολυμορφίας που δημιουργούν οι προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές.

6. Στον εντοπισμό πάσης φύσεως εχθρών (από πάνω, από κάτω, από πλάι, από πίσω) που συνωμοτούν κατά του λαϊκού κινήματος (και των λαϊκών ηγετών).

7. Στην πεποίθηση(;) ότι ο homo-aristerus είναι για τους homini laikus ένα είδος ιστορικού ex machina deus (ή μήπως ο lupus είναι πανταχού παρών;).

8. Στην άσκοπη διάθεση δημοσίου χρήματος και στην καταγγελία των άλλων όταν το ταμείο αδειάζει.

9. Στο διορισμό ή τακτοποίηση όλων των (εναπομεινάντων) δικών μας στο χρεοκοπημένο Δημόσιο ώστε να επιτευχθεί η ισοπολιτεία.

10. Στην επιλογή μιας συνολικής καταστροφής (ή διακινδύνευσης)-ντόμινο στο όνομα της αναγέννησης του Νέου Αριστερού Ελληνικού Κράτους.

Ολοι γνωρίζαμε ότι στο σκοτάδι μόνο οι λείες επιφάνειες και οι «γυαλιστεροί τύποι» λάμπουν.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι η πολιτική κληρονομικότητα βαστάει τα γκέμια της ιστορίας.

Κανείς όμως δεν φανταζόταν ότι οι αρχές θα μπουν στο αρχείο και τα οράματα θα χαρακτηριστούν παροράματα της κρίσης.

Αντί για ιδεολογική ζύμωση στήθηκαν μηχανισμοί προώθησης ατομικών ή παρεϊκών συμφερόντων.

Αντί για θεωρητική συζήτηση και κοινωνική καταξίωση προτιμήθηκε η πρακτική της ατάκας και της «γραμμής».

Η ελληνική πολιτική πεθαίνει για να μείνουν ζωντανοί οι νέοι έλληνες πολιτικοί.

Μαζί με αυτούς κυκλοφορούν και κάποιοι που κληρονομούν κυρίως δικαιώματα επί της εξουσίας και καταφέρνουν να είναι «παρόντες» σε όλες τις καταστάσεις. Αυτού του τύπου η πριμοδότηση ή η ανοχή υπήρξε από τα λάθη της ηγετικής ομάδας κάθε κυβερνώντος κόμματος.

Μετρήστε να δείτε ποιοι μεσουρανούν σήμερα και θυμηθείτε πόσο αυτοί οι ίδιοι είχαν προωθηθεί επί ΠαΣοΚ και ΝΔ κυρίως από τους «διανοούμενους»(;) της νέας γενιάς, του γραφείου του πρωθυπουργού κ.λ.π.

Ο χώρος των «ενδιάμεσων» ευδοκιμεί ιδίως στις εποχές των έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων. Κάποιοι «πονηροί» επωφελούνται από τις άσπρο – μαύρο αντιθέσεις και κινούμενοι ευέλικτα στην γκάμα του γκρίζου κερδίζουν σε όλα τα ταμπλό. Μερικοί από αυτούς «παίζουν» και επί κυβερνώσας Αριστεράς.

Μόνο που πίσω από όλο αυτό το γαϊτανάκι της αναξιοπρέπειας και υποτέλειας η Δημοκρατία δέχεται δύο μαχαιριές. Τη μία πισώπλατα, με δράστες διάφορους φιλόδοξους και βιαστικούς υποψηφίους που αποφασίζουν να χρηματοδοτηθούν από «σκοτεινούς κύκλους» πιστεύοντας ότι μετεκλογικά δεν θα χρωστάνε τίποτα· την άλλη μπροστά, στο μέρος της καρδιάς, με ηθικούς αυτουργούς όλους αυτούς που «σαν έτοιμοι από καιρό» ξεπουλιούνται στα κομματικά επιτελεία, στον τελευταίο συγκεντρωσιάρχη, για μια θεσούλα στη λίστα, για λίγη ώρα στην τηλεόραση, για ένα ξεροκόμματο εξουσίας.

Η κοινωνία μας δεν ταυτίζεται με τους κομματικούς μηχανισμούς. Η δικαίωση δεν κερδίζεται με διατεταγμένες ψήφους. Το κύρος δεν (εξ)αγοράζεται με χρήματα «δωρητών». Οσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσουμε αυτές τις αλήθειες τόσο το καλύτερο για το μέλλον της χώρας μας.

ΥΓ. 1: Αυτοί που από κεκτημένη ταχύτητα τρέχουν και χτυπούν τις πόρτες δύο-τριών κομμάτων ταυτόχρονα να θυμούνται ότι η Ελλάδα είναι μικρή. Ολα μαθαίνονται.

ΥΓ. 2: Ο δικαστής δεν είναι ούτε «διαιτητής» ούτε «διχαστής».

ΥΓ. 3: Ο κυβερνήτης είναι «ποιμένας του λαού» και όχι ποιμενικός καουμπόι.

ΥΓ. 4: Στην Ελλάδα δεν απέτυχαν μόνον οι ελίτ αλλά και ο ίδιος ο ξεροκέφαλος λαός.

ΥΓ. 5: Ο κάλαθος αχρήστων της Ιστορίας άνοιξε και πάλι.

Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην υπουργός.