Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να διδαχθούμε όλοι μας από την τραγωδία του Παρισιού είναι ότι οφείλουμε να κάνουμε μία νέα αρχή.
Ήρθε η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι σε αυτό το παράξενο, ιστορικά και πολιτειακά, ευρωπαϊκό μόρφωμα, εκείνα που μας ενώνουν αποκτούν πλέον δραματικά μεγαλύτερη σημασία στον κόσμο που έρχεται από ότι εκείνα που μας χωρίζουν.
Αν λοιπόν θέλουμε να προστατεύσουμε το ευρωπαϊκό κεκτημένο, το αληθινό, το πολιτισμικό, το υπαρξιακό, όχι εκείνο που γράφουν και μεταφράζουν οι ανιαρές κοινοτικές μπροσούρες, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι πρέπει όλοι να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να σταματήσουμε να τρώμε τις σάρκες μας – υπάρχουν άλλοι που είναι πολύ πιο πρόθυμοι γι αυτό και που θέλουν να το κάνουν με τον πιο βίαιο και διαλυτικό τρόπο.
Για να μπορέσουμε όμως να πάμε πιο πέρα, οι εθνικοί ανταγωνισμοί και οι εθνικές πολιτικές πρέπει αληθινά να δώσουν τη θέση τους σε ένα κοινό κόσμο.
Δεν είναι δυνατόν ούτε οι μεγάλοι, δηλαδή η Γερμανία, να σφίγγουν άλλο τη μέγγενη στους αδύναμους όπως είναι η Ελλάδα, ούτε όμως κι εμείς να ζούμε αγνοώντας τις δικές μας ευθύνες και τα λάθη που ακόμα και τώρα δεν έχουμε επιτύχει να διορθώσουμε.
Δεν είναι δυνατόν τα σύνορα της Ευρώπης με το χάος, που είναι τα δικά μας, τα ελληνικά σύνορα, να μένουν αφύλαχτα καθώς η πτωχευμένη Ελλάδα είναι ανίκανη να σηκώσει αυτό το τεράστιο βάρος της φύλαξής τους. Ούτε είναι δυνατόν η Ευρώπη υποκριτικά να απαιτεί διαρκώς και να κάνει ότι δεν βλέπει, χωρίς να αναλαμβάνει μερίδιο στο μέγα αυτό βάρος.
Και δεν είναι δυνατόν με τόση σημασία που έχει για την Ευρώπη να παραμείνει η Ελλάδα ζωντανή και λειτουργική, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες να την πνίγουν κάθε μέρα. Πρέπει να αντιληφθούν ότι αυτό δεν γίνεται. Ότι αν συνεχίσουν έτσι, αν πέσει η Ελλάδα, η ζημιά θα είναι εξίσου μεγάλη γι αυτούς: από την εποχή των Περσικών Πολέμων μέχρι σήμερα άλλωστε, πάντα αυτή υπήρξε η κυρίαρχη γεωπολιτική και πολιτισμική αλήθεια.
Η Ευρώπη πρέπει λοιπόν να αλλάξει. Και να αλλάξει τώρα.
Αν δεν αλλάξει, θα χαθεί, τουλάχιστον με τη μορφή που την ξέραμε όσο καιρό τη θαυμάζαμε ως κοινό επίτευγμα.
Και αυτή η απαραίτητη αλλαγή είναι κάτι που πρέπει να γίνει από όλους μαζί.
Με ένα βήμα πίσω απ’ τον καθένα, που θα είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά για όλους στους χαλεπούς καιρούς που χωρίς αμφιβολία έχουμε πια μπροστά μας.
