Στο τελευταίο του θεατρικό έργο – μια πολιτική κωμωδία με τον τίτλο «Δείπνο με τον Σαντάμ» – ο βρετανός συγγραφέας και σεναριογράφος Άντονι Χόροβιτς φαντάζεται και παρουσιάζει επί σκηνής όλα όσα (υποτίθεται ότι) θα συνέβαιναν εάν ξαφνικά κατέφτανε ο Σαντάμ Χουσεΐν στο σπίτι μιας ιρακινής οικογένειας για να δειπνήσει. Από τις δέκα Σεπτεμβρίου, ωστόσο, όταν έγινε η πρεμιέρα του έργου στο Menier Chocolate Factory του Λονδίνου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επέκριναν τον Χόροβιτς για το γεγονός ότι επέλεξε να γράψει μια κωμωδία γύρω από την τραγική πρόσφατη Ιστορία του ιρακινού λαού.
«Μπορεί άραγε να γραφτεί μια κωμωδία για την τυραννία», διερωτάται σε κείμενό του ο Μάικλ Μπίλινγκτον, κριτικός θεάτρου του Guardian.
Σύμφωνα πάντως με την ιρακινή Ζαϊνάμπ Σάλμπι, συγγραφέα του βιβλίου «Ανάμεσα σε δύο κόσμους: Δραπετεύοντας από την τυραννία –Μεγαλώνοντας στη σκιά του Σαντάμ» και ιδρύτρια της οργάνωσης Women for Women International, η απάντηση είναι θετική καθώς η διακωμώδηση της μιζέριας αποτελεί τμήμα της κουλτούρας των Ιρακινών.
Αυτό, ωστόσο, δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο φόβος για τον Σαντάμ Χουσεΐν διακατείχε –σημειώνει η ιρακινή συγγραφέας –διαρκώς τις καρδιές και την σκέψη όλων των Ιρακινών. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Σάλμπι αναγκάστηκε να δειπνήσει πάμπολλες φορές με τον Σαντάμ Χουσεΐν, καθώς ο πατέρας της ήταν ο προσωπικός του πιλότος, η γνώμη της αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα. Ανακαλώντας στη μνήμη της ένα από αυτά τα δείπνα, σε άρθρο της στην εφημερίδα Guardian, η Ζαϊνάμπ Σάλμπι αναφέρει μεταξύ: «Ήταν χαρισματικός και ενδιαφέρων, αλλά προκαλούσε επίσης φόβο. Κατά τη διάρκεια ενός οικογενειακού γεύματος μάς ρώτησε ποια ήταν η γνώμη μας για τον Ναπολέοντα. Εκ πρώτης όψεως, θα έλεγε κανείς ότι επρόκειτο απλά για μια συνομιλία μεταξύ φίλων. Και, πράγματι, με αυτό το σκεπτικό απάντησε ένας φίλος, λέγοντας ότι ο ‘ο Ναπολέων ήταν ένας άνθρωπος που κατήλθε από το λόφο της εξουσίας τόσο γρήγορα όσο γρήγορα ανήλθε σ’ αυτόν. ‘Αναφέρεστε στον Ναπολέοντα ή αναφέρεστε στον Ναπολέοντα;’ απάντησε ο Σαντάμ αναφερόμενος στον εαυτό του σαν…«Ναπολέοντα». Ήταν γνωστό πως η φιλικότητά του μπορούσε να μεταλλαχτεί σε θυμό και όλοι μας ξέραμε πως είχε δολοφονήσει φίλους και συγγενείς του, πως δεν θα χάριζε σε κανέναν τη ζωή».
Και καταλήγει: «Σήμερα, το Ιράκ έχει χάσει το ένα τρίτο των εδαφών του από το ISIS και ο σεχταριστικός πόλεμος που μαίνεται και η ανασφάλεια που επικρατεί από το 2003 κάνει πολλούς να αναρωτιούνται εάν η κατάσταση ήταν καλύτερη κατά την περίοδο του Σαντάμ. Ο φόβος του Σαντάμ διείσδυε σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Δεν θα ήθελα ποτέ να επιστρέψω πίσω σε ένα ανάλογο σκότος. Αλλά και οι μέρες που ζούμε σήμερα είναι κι αυτές σκοτεινές».
