Ενα αθεράπευτο κενό όχι μόνο για τη ζωή της αλλά και για τη διεθνή εικόνα της. Αλλά και η Ευρώπη πλήττεται χωρίς το Μέγαρο, αν σκεφθεί κανείς ότι το συνεδριακό του κέντρο είναι το μεγαλύτερο στη ΝΑ Ευρώπη.
Το κράτος αναλαμβάνει τα δάνεια του Μεγάρου, τα οποία έτσι κι αλλιώς ως εγγυητής θα τα πληρώνει ακόμη κι αν κλείσει το Μέγαρο. Αντ’ αυτού παίρνει τα κτίρια, των οποίων η αξία είναι υπερδιπλάσια των δανείων, κατόπιν εκτιμήσεων ειδικών οίκων. Το κράτος θα έχει επίσης την πλειοψηφία στο Διοικητικό Συμβούλιο, με ορισμένες ρήτρες ευελιξίας ώστε το Μέγαρο να μη γίνει ΔΕΚΟ. Το κυριότερο, υπογράφεται προγραμματική συμφωνία τριετίας, της οποίας η βιωσιμότητα έχει τεκμηριωθεί με μελέτη και η οποία ελέγχεται από το κράτος.
Ετσι εξασφαλίζονται πριν απ’ όλα η λειτουργία του Μεγάρου, με το υψηλό πολιτιστικό προϊόν που προσφέρει, οι θέσεις εργασίας, η διαχρονική λειτουργία της Μουσικής Βιβλιοθήκης και, φυσικά, εξασφαλίζεται το δημόσιο συμφέρον. Μετά από αυτή τη λύση, που ας ελπίσουμε ότι θα ψηφιστεί σύντομα και ότι θα εκλείψει η αδικία του πολιτικού κόστους, το Μέγαρο θα ξεκινήσει από μηδενική βάση και με ισοσκελισμένες χρήσεις. Και καθώς ο χαρακτήρας του είναι ήδη στην αιχμή των ανάλογων κέντρων παγκοσμίως (πολυπολιτιστικός, με πυρήνα βέβαια τη μουσική, φόρουμ ιδεών, παιδαγωγικός, συνεδριακός), θα μπορέσει επιπλέον να ανοίξει νέους δρόμους για τη χορηγία του.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
