Παρασκευή 27 Απριλίου, Πατησίων, ώρα 13.30
Περπατάω στην Πατησίων, αργοπορώντας και χαζεύοντας. Απολαμβάνοντας ουσιαστικά τις πρώτες ανοιξιάτικες ζέστες. Μπροστά μου δύο ομάδες των Ειδικών Δυνάμεων τις αστυνομίας μου κόβουν τον δρόμο και αναγκάζομται να τους κοιτάξω.
Περιμένουν ενημέρωση και – προφανώς – την εντολή παρέμβασης. Κοιτάζω απέναντι και βλέπω μια τρίτη ομάδα στα κάγκελα της ΑΣΟΕΕ, να περιμένει με τα ρόπαλα σηκωμένα και τις ασπίδες σε θέση προστασίας.
Πίσω από τα κάγκελα και μέσα στον αυλόγυρο της σχολής – τώρα το βλέπω – μαύροι και μελαχρινοί – δεν ξέρω εθνικότητες οπότε θα μείνω στην περιγραφή του χρώματος, λυπάμαι – με τα γνωστά σεντόνια δεμένα και φορτωμένα στην πλάτη.
Κάποιος βγαίνει από το κτίριο του πανεπιστημίου, σίγουρα καθηγητής, πλησιάζει την καγκελόπορτα, μιλάει στους αστυνομικούς, τους δείχνει με το χέρι να απομακρυνθούν, κλείνει την καγκελόπορτα, γυρνάει την πλάτη και ξαναμπάινει στο κτίριο.
Οι μαύροι και μελαχρινοί – αν έχετε καλύτερο τρόπο να τους αποκαλώ να μου τον προτείνετε – σηκώνουν τα χέρια με το μεσαίο δάκτυλο υψωμένο, βρίζουν τους αστυνομικούς, τους διώχνουν φωνάζοντας, τους λένε επιδεικτικά ότι δεν μπορούν ούτε να τους ακουμπήσουν, ούτε τα προϊόντα μαϊμούδες να τους πάρουν, ούτε να τους διώξουν.
Ποιος έδωσε το δικαίωμα στους πανεπιστημιακούς να κρύβουν και να καλύπτουν μέσα στις σχολές παράνομους και τις δραστηριότητές τους;
Ποιος πανεπιστημιακός θα δώσει εξηγήσεις στους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων που κλείνουν η μία μετά την άλλη στην Πατησίων και ποιος θα ζητήσει συγγνώμη;
Ποιος ασκεί βία και εναντίον ποιου τελικά σ’ αυτήν τη χώρα; Διότι προσωπικά νιώθω να υφίσταμαι καθημερινούς βιασμούς από τη «δημοκρατία» δεξιών τε και αριστερών που δεν γνωρίζουν τον απλούστατο κανόνα της δημοκρατίας: «η δική μου ελευθερία σταματά εκεί που ξεκινάει η δική σου».
