– Aποφάσισα να ασχοληθώ µε τα κόµικς επειδή βασικά δεν µπορώ να κάνω τίποτε άλλο στη ζωή µου. Ως παιδί, αγόραζα κόµικς µετά µανίας, περισσότερο ως έναν τρόπο να µάθω περισσότερα για τη ζωή των ενηλίκων, και κάπως έτσι πίστευα πως είναι στ’ αλήθεια η ενήλικη ζωή. ∆εν είχα καν αγαπηµένο σούπερ ήρωα ή αγαπηµένο «στρατόπεδο» – Marvel ή DC –, τα διάβαζα όλα. ∆εν νοµίζω καν πως τα διάβαζα, απλώς µου άρεσε η αίσθησή τους.
– Επρεπε να φτάσω ως το κολέγιο για να καταλάβω πως όλα αυτά ήταν σκουπίδια, πως έβγαιναν από τα τµήµατα µάρκετινγκ των εταιρειών. Επειτα άρχισα να διαβάζω underground κόµικς, όπως εκείνα του Ρόµπερτ Κραµπ. Είχα ήδη ξεκινήσει να δηµιουργώ τα δικά µου κόµικς. Οταν ήµουν 15 χρόνων, είχα στείλει και κάποια σχέδιά µου σε έναν εκδότη, αλλά δεν πήρα ποτέ κάποια απάντηση. Μάλλον δεν του άρεσαν.
– Το πρώτο πράγµα που ζωγράφισα; ∆εν ξέρω, δύσκολη ερώτηση. Ισως ήταν η µαµά µου ή κάτι τέτοιο, ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Ζωγράφιζα κυρίως τη µητέρα µου και τους παππούδες µου πάνω σε χαρτόνια. Ζωγράφιζα στο υπόγειο του σπιτιού της γιαγιάς µου, έπειτα ανέβαινα τρέχοντας τις σκάλες ως την κουζίνα µας, τις πέταγα κάτω από την πόρτα και µετά ξανακατέβαινα σβέλτα στο υπόγειο, περιµένοντας την αντίδρασή τους.
– Ακόµη περιµένω την καθοριστική στιγµή που θα καταλάβω ότι είµαι πολύ καλός στα κόµικς και θα συνεχίσω να κάνω το ίδιο για την υπόλοιπη ζωή µου. Ακόµη και σήµερα, όταν πιάνω το πενάκι, έχω ατελείωτες ανασφάλειες µήπως δεν βρω τη σωστή ιστορία ή µήπως αρχίσω και ζωγραφίζω χαζά. Υπάρχουν µυριάδες φωνές στο µυαλό µου που µου λένε πως κάνω το λάθος πράγµα µε τον λάθος τρόπο. Αυτό είχε λίγη πλάκα όταν ήµουν 20 χρόνων, αλλά µου συµβαίνει ακόµη – για την ακρίβεια, η τελευταία φορά που µου συνέβη ήταν χθες.
– Ο πιο γνωστός ήρωάς µου, ο Τζίµι Κόριγκαν, ξεκίνησε το 1993 ως µια σειρά από strip για µια εφηµερίδα. Μέχρι τότε ζωγράφιζα µόνο ποντίκια, οπότε ο Τζίµι Κόριγκαν ήταν ο πρώτος ανθρώπινος χαρακτήρας που ζωγράφισα. Τον επινόησα καθώς έκανα ντους, ξεκίνησε ως µια παρωδία των παιδιών-θαυµάτων της δεκαετίας του ’30. Εφτιαξα µια σελίδα και προτού καλά καλά το καταλάβω είχα πλάσει πολλές ιστορίες µε εκείνον ως ήρωα. Ηρθε τελείως αποσπασµατικά, τυχαία και ξαφνικά, µε έναν τρόπο από τον οποίο δεν θα συνιστούσα σε κανέναν να παραδειγµατιστεί. Λίγο υποσυνείδητα και ως ενσάρκωση της δικής µου έλλειψης αυτοπεποίθησης.
– Αν τα πράγµατα είναι ωραία, είτε είναι κόµικς, είτε ζωγραφική, είτε εικονογραφήσεις για περιοδικά όπως το «New Yorker», µου αρέσουν. Νοµίζω πως µε κάποιον τρόπο έχω απενοχοποιήσει το κόµικ ως εικονογράφηση σε ένα περιοδικό.
– Αυτόν τον καιρό επεξεργάζοµαι υλικό για ένα νέο graphic novel, που έχει να κάνει µε τις γυναίκες γύρω στα 30 και στα 40.
– Δεν µπορώ να κάνω τίποτε παράλληλα µε το να ζωγραφίζω, δεν ακούω µουσική γιατί µε αποσπά. Ζωγραφίζω σε µια χαµηλοτάβανη σοφίτα γύρω στα 40 τ.µ. και παρατηρώ κάθε άνθρωπο που περνάει έξω από το παράθυρο. Μάλλον ζωγραφίζω όσα βλέπω, έχω φρικτή φαντασία. Σηµειώνω τα πάντα σε ένα σηµειωµατάριο όπου γράφω όσα ενδιαφέροντα ακούω. Ωστόσο, ποτέ δεν γράφω σενάριο για τις ιστορίες µου, ξέρω λίγα βασικά πράγµατα και τις αφήνω να εξελιχθούν.
Ο Κρις Γουέαρ βρέθηκε στην Αθήνα στο πλαίσιο της έκθεσης Comicdom Con στην Ελληνοαµερικανική Ενωση.
