ΧΡΟΝΙΑ το λέω: Στην Ελλάδα, από ένα και μόνο δεν κινδυνεύουμε: από πλήξη. Και πώς να προφτάσουμε να πλήξουμε, όταν, μέσα σ’ ένα και μόνο αιώνα λ.χ. (τον «μεταστάντα» πριν 8 μήνες) γευτήκαμε κάθε είδους εκ-πλήξεις: πολέμους διακρατικούς και εμφύλιους, θριάμβους και καταστροφές, κατοχές και δικτατορίες, και κάθε άλλου είδους αντι-πληκτικά καταπότια;
Αλλ’ ας αφήσουμε τα παλιά κι ας έρθουμε στα κοντινά: πριν 27 χρόνια αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, απαλλαγήκαμε από «το καρκίνωμα του πολιτειακού» (όπως είπε, τότε, ο Κων/τίνος Καραμανλής) και ζήσαμε έναν ομαλό πολιτικό βίο με όλες τις ελάσσονες «ανωμαλίες» που συνοδεύουν την πορεία όλων των χωρών.
Οπου, ξαφνικά, μας προέκυψε ένας επίδοξος πολιτειακός ανατροπέας, που φιλοδοξεί να αρθεί πάνω απ’ το πολίτευμα και το Σύνταγμα, και να επιβάλει ένα θεοκρατικό καθεστώς, με βουλευόμενο σώμα τον κλήρο και με αρχιβουλευόμενο σωματάρχη τον εαυτό του. Πώς να πλήξουμε, λοιπόν, όταν απολαμβάνουμε κάθε μέρα τις ιερεμιάδες και τις απειλές των «παπαδοκαισάρων» από τα τηλεοπτικά πορτοπαράθυρα;
ΤΩΡΑ, ήρθε και άλλο αντίδοτο στην (ανύπαρκτη) πλήξη μας: Στο «Βήμα» της 2.9, δημοσιεύτηκε η ευφρόσυνη πληροφορία πως «ο Γλύξμπουργκ επιστρέφει για μόνιμη εγκατάσταση», και μάλιστα πως σχεδιάζει ν’ αγοράσει σπίτι στο Ψυχικό και εξοχικό για τις διακοπές του (διακοπές από τί;).
«Ε, και λοιπόν;», θα πουν οι πιο αφελείς. Το «λοιπόν» είναι πολύ πιο σοβαρό απ’ ό,τι νομίζουν: Πάνε 27 χρόνια από την επομένη του δημοψηφίσματος του 1974 που γράφω και ξαναγράφω τι βραδυφλεγής βόμβα μπορεί ν’ αποδειχθεί ο «νόστος» του Γλυξβούργου: το σπίτι του θα γίνει πόλος έλξης και προσκύνημα βασιλοφρόνων, ακροδεξιών, αρχολίπαρων, που θα καραδοκούν την ευκαιρία (ή και θα προσπαθήσουν να την προκαλέσουν) για ν’ ανατρέψουν το δημοκρατικό πολίτευμα και να ξαναφέρουν τον πολυφίλητο άνακτα στον θρόνο «του» (Γι’ αυτό και είχα προτείνει, τότε, ν’ απαγορευτεί στους Γλυξβούργους η διαμονή στην Ελλάδα όπως ακριβώς είχε κάνει η Εθνοσυνέλευση του 1924, που είχε καταργήσει τη βασιλεία. Αλλά, φευ, δεν εισακούσθηκα…).
Τις φιλοδοξίες του «τέως» και των συν αυτώ τις ενισχύει σφόδρα το παράδειγμα του «αδερφού» του Συμεών, που γύρισε σαν ιδιώτης στη Βουλγαρία και, επωφελούμενος απ’ την εξαθλίωση της χώρας και την πενία των κατοίκων, κατάφερε να εκλεγεί πρωθυπουργός με πιθανές προοπτικές να ξαναπάρει το στέμμα «του», που του είχαν στερήσει οι επάρατοι κομμουνιστές.
Μα θα πουν, πάλι, οι πιο καλόπιστοι η Ελλάδα δεν είναι Βουλγαρία, εμείς δεν λιμοκτονούμε, έχουμε στέρεο πολίτευμα, ισχυρά κόμματα, ο λαός μας είναι δημοκρατικός, οι βασιλόφρονες ελάχιστοι πια…
ΝΑΙ, αλλά τώρα υπάρχει ένας άλλος παράγοντας, που διεκδικεί πολιτικό λόγο και αφιονίζει τους ζηλωτές του: η Ιεραρχία, που διατηρεί άριστες σχέσεις με τη μοναρχία. Μήπως οι «άνακτές» μας δεν είχαν πάντα στενές δοσοληψίες με τον κλήρο επέβαλλαν, μάλιστα, και αρχιεπισκόπους, όπως τον επί χούντας Ιερώνυμο; Μήπως πολλοί ιεράρχες δεν τρέφουν, ακόμα και σήμερα, άκρατο σεβασμό και θαυμασμό για το «στέμμα» και δεν ψέλνουν «νίκας τοις βασιλεύσι», με προεξάρχοντα τον ίδιο τον κ. Χριστόδουλο; Μήπως πολλοί ζηλωτές τους ακόμα και βουλευτές της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς δεν διαδηλώνουν την πίστη τους τόσο στη βασιλική αλουργίδα όσο και στα θέσφατα της αρχιεπισκοπικής μίτρας τόσο που ν’ αναγκάζεται ο πρόεδρος της ΝΔ να χαλιναγωγεί κάθε τόσο τις βασιλο-παπαδικές ορμές τους; Ποιός δεν βλέπει τι «εκλεκτικές συγγένειες» ενώνουν τους πιστούς του βασιλικού θρόνου με τους πιστούς του αρχιεπισκοπικού τοιούτου;
Σκεφτείτε, λοιπόν, τι επικίνδυνη «δυναμική» θα είχε μια «ιερή συμμαχία» ανάμεσα σε Γλυξβούργους και παπαδο-πανούργους, Χριστόδουλους και αυλόδουλους, θρονολάτρες και παπαδολάτρες, θρησκομανείς και βασιλομανείς! Ολοι αυτοί, θα μπορούσαν να συγκροτήσουν μια στρατιά μαχητών για την «Χριστιανική Ελληνική Βασιλεία», έναν εσμό φανατικών ακροδεξιών, μισαλλόδοξων, ρατσιστών, σωβινιστών, εθνοκάπηλων, ρεβανσιστών, σκοταδιστών, μεσαιωνιστών, διωκτών κάθε προόδου και ελεύθερης σκέψης… Αυτή κι αν θα ήταν σταυροφορία για την απελευθέρωση των Αγίων Ελληνικών Τόπων από τους «γραικύλους» και τους «ψευτοδιαφωτιστές»· Και από τη δημοκρατία, βέβαια!
ΟΜΩΣ θα μου πουν πάλι αυτή η συμμαχία δεν συμβιβάζεται με την άποψή σας ότι ο κ. Χριστόδουλος επιδιώκει να γίνει μονοκράτορας, ανώτατος υπεράρχων κτλ. Πώς θα μοίραζε την ιερή εξουσία του με την εξουσία του παλατιού;
Αλλά γιατί όχι; Οι ιεράρχες ξέρουν πολύ καλά να ελίσσονται και να βολεύονται για να πετύχουν τους κοπούς τους. Θα μπορούσαν μια χαρά να συμβιβαστούν με ένα καθεστώς, όπου «ο βασιλεύς θα βασιλεύει και δεν θα κυβερνά», ενώ στην ουσία θα κυβερνούσαν εκείνοι. Ο εστεμμένος ανώτατος άρχων θα είχε το όνομα και αυτοί θα είχαν τη χάρη που θα ήταν και «χάρις του Θεού». (Ετσι δεν είχε γίνει και στο Βυζάντιο, όπου αυτοκράτορας και πατριάρχης είχαν σχεδόν ισότιμη δύναμη, ο δεύτερος έστεφε τον πρώτο, και ο πρώτος σπάνια τολμούσε ν’ αψηφήσει τις θελήσεις του δεύτερου;) Σκεφτείτε τι περίλαμπρο ντουέττο θα σύνθεταν ο χρυσοστόλιστος άναξ με τον χρυσοποίκιλτο αρχιεπίσκοπο! Και τι ευτυχία να μας κουμαντάρουν αγκαζέ, ο αντιπρόσωπος του Θεού επί γης και ο εκπρόσωπος της ελέω Θεού βασιλείας!
ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ τα παραπάνω, αρρωστημένη «επιστημονική φαντασία», εξωπραγματική κινδυνολογία; Δεν το νομίζω. Και σε όσους τυχόν θα πουν «Δεν γίνονται αυτά σήμερα, το 2001, έχουν αλλάξει οι καιροί», θα τους θυμίσω πως, και στην περίοδο 1965-67 όπου πολλοί προειδοποιούσαν για τον κίνδυνο δικτατορίας οι αισιόδοξοι αντέτειναν πως «δεν γίνονται δικτατορίες σήμερα, δεν είμαστε πια στην εποχή του Μεταξά, του Χίτλερ, του Μουσσολίνι». Και όμως, έγιναν και βουλιάξαμε στην ερεβώδη εποχή του Παπαδόπουλου, του Πατακού, του Ιωαννίδη, της Κύπρου. Και δεν πλήξαμε διόλου!…
