Μετά το τελευταίο περιστατικό με τον βουλευτή Πέτρο Παππά έχω πλέον πεισθεί ότι η βλάβη στο ΠαΣοΚ είναι ανήκεστος. Εχει πάρει σασί, όπως λένε οι μαστοράντζες. Πρώτα όμως να θυμίσω εν συντομία την υπόθεση. Σε ένα συνέδριο για τη Δημόσια Υγεία, ο κ. Παππάς, που είναι γιατρός ο ίδιος, επαίνεσε τον υπουργό Υγείας, Αδωνι Γεωργιάδη, για την προσπάθεια που καταβάλλει και την εργατικότητά του. Ο Αδωνις, φυσικά, το έκανε βούκινο στα σόσιαλ – διαφορετικά ουδείς θα έπαιρνε χαμπάρι.

Οι πασόκοι σκανδαλίσθηκαν, πολύ περισσότερο επειδή ο κ. Παππάς είναι φρέσκος στον χώρο, καθώς προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τον πλάκωσαν λοιπόν στις πιέσεις, ώσπου εκείνος υποχρεώθηκε σε κάποιου είδους ανάκληση των επαίνων. «Δεν επαίνεσα το έργο του», διευκρίνισε ο βουλευτής του ΠαΣοΚ, «αλλά την εργατικότητά του». Το ρίγος της φρίκης όμως έμεινε, γιατί το ΠαΣοΚ έχει μεταλλαχθεί σε ένα είδος οργανισμού που θυμίζει θρησκευτική σέκτα, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η απαγόρευση των σχέσεων με τον υπόλοιπο κόσμο.

Το ΠαΣοΚ έχει συντηρητικοποιηθεί έντονα τα τελευταία χρόνια, σαν να νιώθει ότι απειλείται διαρκώς από τον κίνδυνο της εξάλειψης: βρίσκεται μονίμως σε κατάσταση εσωστρέφειας. Περισσότερο, δηλαδή, τους απασχολούν ζητήματα πολιτικής θεολογίας και οργάνωσης της πίστης τους, παρά η πραγματικότητα που τους περιβάλλει. Αυτό συμβαίνει επειδή το ΠαΣοΚ ποτέ δεν συνήλθε πλήρως από την εκλογική καταβαράθρωση του 2015 με το περίφημο 4,68%.

Τότε είδε τον Χάρο με τα μάτια του και έκτοτε τον βλέπει συνεχώς μπροστά του. Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο αυτό για θρησκείες, ξέρετε. Ο Ιουδαϊσμός, λ.χ., οργανώθηκε ως θρησκεία μετά την καταστροφή του Δεύτερου Ναού από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. και, γι’ αυτό, κατόρθωσε να επιβιώσει. Ως έναν βαθμό, ανάλογη ήταν και η εξέλιξη του Ισλάμ, το οποίο έκλεισε ως θρησκεία, συντηρητικοποιήθηκε και ύψωσε γύρω του τείχη, όταν η Βαγδάτη καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Μογγόλους, στα μέσα του 13ου αιώνα. Το παράδειγμα του Ισλάμ νομίζω ότι είναι εκείνο που ταιριάζει περισσότερο στο ΠαΣοΚ – είναι και το πράσινο χρώμα, ας μην ξεχνάμε.

Η σύγκριση με τη θρησκεία δεν είναι υπερβολική. Το ΠαΣοΚ που έχει απομείνει είναι ένα «cult» του Ανδρέα Παπανδρέου. Οι πραγματιστές και οι ανοιχτόμυαλοι έχουν φύγει και οι ικανότεροι από αυτούς στελεχώνουν τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μόνο η Αννα Διαμαντοπούλου έχει απομείνει, και αυτή μάλλον από χόμπι – όπως κάποιοι ευκατάστατοι συνταξιούχοι γεμίζουν τον χρόνο τους μαστορεύοντας ένα παλιό αυτοκίνητο, που ποτέ δεν επιδιορθώνεται.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον εσωστρέφειας και ομφαλοσκόπησης είναι φυσικό να επικρατεί ο νόμος του Ευαγγέλου Λεμπέση και να επιτρέπεται μόνο η αντιπολίτευση των ηλιθίων: η δομική αντιπολίτευση, το όχι σε όλα, η δαιμονοποίηση του αντιπάλου, η εχθροπάθεια, ο καταγγελτικός λόγος. Δικαιολογημένα, αν το δει κάποιος από την πλευρά τους, γιατί η ισοπεδωτική αντιπολίτευση είναι εύκολη, «δημοκρατική», με την έννοια ότι όλοι την μπορούν. Η σοβαρή αντιπολίτευση όμως θέλει δουλειά, προσπάθεια και κυρίως πνευματική εντιμότητα. Πού να βρεθούν όλα αυτά;

Ο Πέτρος Παππάς δεν κατάλαβε σε τι κόμμα πήγε. Νόμιζε ότι θα βρεθεί σε ένα περιβάλλον με πιο ανοιχτούς ορίζοντες, εν σχέσει με την ασφυκτική κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε καταλάβει όμως το ΠαΣοΚ είναι πια σε διαδικασία προσέγγισης στο υπόδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και η τάση αυτή θα ενταθεί, εφόσον ο Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζεται να επανέλθει ως Καραμήτρος πλέον, με νέο κόμμα.

Εκανε όμως και ένα ακόμη λάθος ο βουλευτής, γιατί στην προσπάθειά του να ανακαλέσει τον επαινετικό χαρακτηρισμό (συνήθως ανακαλούμε προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, εδώ όμως τα πράγματα αντιστρέφονται), ο κ. Παππάς τα έκανε ακόμη χειρότερα. Συγκεκριμένα, διευκρίνισε ότι επαίνεσε μόνο την εργατικότητα του κ. Γεωργιάδη. Με άλλα λόγια, ο κ. Παππάς δεν έχει πάρει χαμπάρι από τις αξίες και την ιστορία του κινήματος που τον φιλοξενεί πολιτικά. Αγνοεί ότι το ΠαΣοΚ κυβέρνησε τη χώρα επειδή εξόρισε την εργατικότητα από τον Δημόσιο Τομέα και θεσμοθέτησε το δικαίωμα της καλοπέρασης.

Ετσι έφτιαξε την κρίσιμη μάζα των πιστών ψηφοφόρων του, ξεχειλώνοντας κατά πάσα έννοια το κράτος. Μέσα σε αυτό το πολιτισμικό πλαίσιο, η επίκληση της εργατικότητας είναι προσβλητική, όσο και η επίκληση της ατομικής ευθύνης…

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;

Η πρέσβειρα των ΗΠΑ, Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, επισκέφθηκε τη Βουλή των Ελλήνων, όπου ο πρόεδρος του σώματος, Νικήτας Κακλαμάνης, την υποδέχθηκε με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.

Ωραία χειρονομία, την οποία η κυρία Γκίλφοϊλ δέχθηκε με ευχαρίστηση. Ελπίζω όμως να μη μείνει εκεί. Από την πρώτη κιόλας ημέρα της επίσημης παρουσίας της στην Αθήνα, πληροφορηθήκαμε, χάρη στον σχετικό διάλογο που είχε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ότι η κυρία Γκίλφοϊλ ψάχνει για τον επόμενο σύζυγο, τον τρίτο. Ο κ. Κακλαμάνης επίσης έχει δηλώσει σε παλαιότερες συνεντεύξεις του ότι μετάνιωσε που δεν παντρεύτηκε.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πού το πάω. Γιατί όχι οι δυο τους; Θα είναι ένα πολύ ωραίο ζευγάρι!