Το – εν πολλοίς εκ της απαιδευσίας εκπηγάζον – θράσος… Η χυδαιότης και η δημαγωγική αμετροέπεια της αντιπολιτευτικής, αλλά και της πρώτης κυβερνητικής του περιόδου… Η πρωτοφανής περιπέτεια, ειδικότερα, στην οποία έριξε τη χώρα αμέσως μόλις ανέλαβε τη διακυβέρνησή της («βαρουφάκειος περίοδος»), που παραλίγο να τη μεταφέρει πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά κατά μια ήπειρο νοτιότερα, ακυρώνοντας όλη την προσπάθεια εκδυτικισμού της Ελλάδας, που πραγματοποιήθηκε κατά τους δύο αιώνες του ελεύθερου εθνικού της βίου… Η «αισθητική» και η «επάρκεια» πολλών εκ των συνεργατών του, καθώς και ο ακραίος και χωρίς αναστολές καιροσκοπισμός του ίδιου… Ολα αυτά έκαναν σημαντικό – και ίσως το ποιοτικά πιο αξιόλογο – τμήμα της ελληνικής κοινωνίας να βλέπει στον επί τεσσεράμισι χρόνια πρωθυπουργεύσαντα εξ Αθαμανίου Αρτης πολιτικό αρνητικά και μόνον αρνητικά στοιχεία. Και όμως δεν είναι έτσι. Παρά ταύτα και όχι, βέβαια, διά ταύτα, μια ματιά – κατά το δυνατόν – απροκατάληπτη θα όφειλε να τον πιστώσει και κάποια θετικά. Τα οποία θα προσπαθήσω επιγραμματικά να καταγράψω στη συνέχεια.
Πρώτον (και αυτό είναι, ίσως, το πιο υποκειμενικό από όλα): Εχω επανειλημμένα, αρθρογραφών κατά καιρούς, αναφέρει τους γεωπολιτικούς, γεωστρατηγικούς και οικονομικούς λόγους που με κάνουν, εντασσόμενο ασφαλώς στη μειοψηφούσα άποψη, να θεωρώ πως η Συμφωνία των Πρεσπών συνιστά μεγάλη προσφορά προς τη χώρα, την ευρύτερη περιοχή και τον δυτικό κόσμο γενικότερα. Και μόνον, όμως, πως η πατρίδα μας δεν χρειάζεται πλέον να σπαταλά το περιορισμένο διεθνοπολιτικό κεφάλαιό της σε μια διεθνώς χαμένη υπόθεση, αλλά και το γεγονός πως η νέα κυβέρνηση μπορεί να αρχίσει την εθνική ανορθωτική προσφορά της απαλλαγμένη από ένα πρόβλημα, που η ίδια θα ήταν πολύ δυσκολότερο να επιλύσει, θα αρκούσε για να πείσει τους μη αυτιστικούς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
