«Το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου είναι μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Εργαζόμουν με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ως μέλος της τοπικής ομάδας ενημέρωσης, με την οποία επισκεπτόμασταν χωριά και ενημερώναμε τους κατοίκους για τον ιό Εμπολα: πώς να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους, τι έπρεπε να κάνουν σε περίπτωση που εμφανίσουν συμπτώματα. Προς το τέλος της ημέρας έλαβα μια κλήση από τον αριθμό της συζύγου μου. Απάντησα, αλλά δεν ήταν εκείνη. Κανείς δεν μιλούσε. Η γυναίκα μου βρισκόταν στην πρωτεύουσα Μονρόβια, με τα τρία παιδιά μας, ενώ εγώ δούλευα στη Φόγια, στο βόρειο τμήμα της Λιβερίας.