Η διαφορά της κωμικο-τραγωδίας του Φρίντριχ Ντύρενματ με την «επιστροφή» του Γιώργου Παπανδρέου (στο Γκύλλεν) είναι ότι η πρωταγωνίστρια Κλαιρ Ζαχανασσιάν δίνει όλη της την περιουσία για να εκδικηθεί, ενώ ο Παπανδρέου δεν δίνει φράγκο. Άλλωστε, ο Παπανδρέου δεν επιστρέφει διότι ποτέ δεν έφυγε.
Το βέβαιο πάντως είναι πως, και τις δύο φορές, το κωμικό στοιχείο επιτείνει ακόμη περισσότερο τον τρόμο του υπάρχειν.
Σημειωτέον: δεν αποφεύγει κανείς την ύπαρξη με «πρωτοβουλίες». Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να την μισήσει. Και ο Παπανδρέου μας έδειξε πως την αγαπά υπερβολικά.
Για υπαρξιακούς λόγους, που δεν θέλω εδώ να εξηγήσω, διέγραψε -αντί πατροκτονίας- τον Κώστα Σημίτη από την Κ.Ο του κόμματος το 2008.
Διέσπασε το ΠΑΣΟΚ – εις μνήμην του πατρός του- το 2015.
Μα πιο πολύ, αγάπησε -μετά λόγου γνώσεως- τον Ντομινίκ Στρος-Καν. Και τώρα ήρθε η ώρα του Γιόρικ…
