Η μέρα δεν ήταν ζεστή και ποιητική μήτε ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό αλλά, παρ’ όλα αυτά, ήταν ωραία τις προάλλες στον αύλειο χώρο του Μαξίμου. Δεν ήταν εκεί ο κοστουμαρισμένος εσμός της ανακυκλούμενης πολιτικής δημογεροντίας. Οι κατ’ εξαίρεσιν λαιμοδέτες ανεδείκνυαν εμφατικότερα την οικεία άνεση του «casual». Μακριά από φορμαλιστικές σεμνοπρέπειες, οι ανασχηματιζόμενες ομηγύρεις ανέδιδαν κάτι από την παίζουσα ατμόσφαιρα της πρώτης ημέρας του κυβερνητικού σχολείου. Στα ακμαία σαράντα του ο Πρωθυπουργός εβάδισε πλαισιωμένος από εξίσου σφριγηλή νεότητα, με το εξ ευωνύμων μπλου τζιν να δείχνει πέρα από την ενδυματολογική ανεξιθρησκία προς τις εσχατιές του μεταμοντέρνου «anything goes».
Τον σημειολογικό νεωτερισμό των «ζιβάγκο» και τη μεγαφωνική συνθηματική της «Αλλαγής» τα έχουν ζήσει και τα ξέρουν καλά οι παλαιοί «Αλεξανδρινοί». Αλλά τότε ήταν αλλιώς και η Ιστορία, από δικό της καπρίτσιο, είχε αποφασίσει να δώσει ευρύ περιθώριο για τους νεωτερίζοντες βαυκαλισμούς μας. Τώρα αν περιθώριο υπάρχει ακόμη το μετράμε σε ώρες και μέρες. Και το Μαξίμου στο εσωτερικό του είναι πράγματι ένας καταθλιπτικός χώρος –με ή χωρίς γραβάτα.
O κ. Θεόδωρος Δ. Παπαγγελής είναι ακαδημαϊκός, καθηγητής του Τμήματος Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
